The Killermachine (Dutch)

13

[pov Lisa]

Hier zit ik dan, opgesloten voor al een paar dagen. Geen eten, geen drinken en als ik straks niks krijg ga ik gewoon dood van de honger. Ik voel me vergeten, gewoon vergeten. Als ik om me heen kijk zie ik 4 muren en een plafond. Het is een kleine ruimte en ik heb al dagen geen zonlicht gezien. Ik ga er al vanuit dat ik hier niet levend vandaan kom, maar vind het wel raar. Ik dacht dat The Killermachine zoveel met mij wilde doen en nu laat die mij in de steek? Nadat die gedachtes voorbij waren ging de deur naar deze kamer open en tot mijn verbazing staat daar The Killermachine. Ik zie in zijn hand een zilverkleurig dienblad. Stiekem gluur ik even om te kijken wat erop staat, maar kijk dan snel weer weg. 'Je hoeft niet verlegen te worden hoor', lacht The Killermachine en het verbaast me dat die nog kan lachen. Met een klein lachje terug pak ik het dienblad van hem aan en begin ik er snel van te eten. Ik zie een croissantje, druiven en cola als drinken. 'Cola bij het ontbijt?', vraag ik dan. 'Ja sorry, ik had niks anders meer in huis', zegt The Killermachine lachend en gaat dan naast me zitten. 'Weetje, omdat je hier toch zit, ik heb eens een tijdje nagedacht. Ik weet niet of ik dit nog kan, het voelt dat ik steeds meer medelijden met jullie krijg en dat is niet de bedoeling.' Stil blijf ik naar zijn verhaal luisteren en dan zegt die iets interessants. 'Ik zit na te denken om mezelf aan te geven bij de politie, omdat ze toch naar me opzoek zijn.' 'Ik zeg doen!', probeer ik heel serieus te zeggen, maar moet er toch een beetje om lachen. 'Ja, jij wilt hier ook weg', zeg The Killermachine en staat dan op. Zonder na te denken sta ik ook op en geef ik The Killermachine een knuffel, ondanks wat voor een verdriet die mij aangedaan heeft. 'Bedankt', is het enige wat uit mijn mond komt en daarna ga ik weer zitten en zie ik The Killermachine de ruimte verlaten.

[pov Jarno]

Ik voel hoe ik nog steeds meegesleurd wordt door The Killermachine en dan gebeurd er iets wat ik totaal niet verwacht had. Ik zie mijn ma om haar heen zwaaien met het mes wat ze in haar handen had en onbewust snijdt ze een stukje duim van The Killermachine af. Ik kijk naar de duim van The Killermachine en zie dat het niet bloed en dat er maar een heel klein stukje huid af is. 'Hallo, mijn zoon wordt ontvoerd', zegt m'n ma tegen de politie denk ik. Daarna geeft ze het adres en drukt ze op het ophang knopje. Ik voel dat ik nog steeds naar voren beweeg en dat The Killermachine maakt dat die wegkomt. In de verte hoor ik sirenes van politiewagens, maar ze komen toch te laat, ik ben al meegenomen verder naar buiten. Na een tijdje zijn we op een afgelegen plek gekomen en houden we een soort van pauze. 'Sorry, maar vanaf hier moet ik je blinddoeken, je mag niet zien waar ik je naar toe breng. Zonder enige tegenspraak knik ik en laat ik The Killermachine mij een blinddoek voor doen. Vanaf nu zie ik niks meer, maar ik voel wel uiteindelijk dat ik ergens naar binnen ga omdat het een stuk warmer is en ik voel geen wind meer in m'n gezicht waaien. 'We zijn er!', schreeuwt The Killermachine. Die uitspraak geeft een raar gevoel van binnen. 'Is er nog iemand ander?', vraag ik een beetje verbaasd. 'Ja natuurlijk!', roept The Killermachine vrolijk en ik voel dat die mijn blinddoek afdoet.  'Jarno!', hoor ik een bekende stem roepen en ik weet meteen dat het Lisa is. 'Hallo, waar zijn de anderen dan?', vraag ik terwijl ik om me heen kijk. Ik zie hoe Lisa's gezicht witter wordt. 'Ze... Ze.. zijn allemaal dood, behalve Ines, ik heb gehoord dat ze is meegenomen door de politie', stottert ze en vertelt daarna hoopvol over Ines.

[pov Onbekende]

Fluitend loop ik naar Lisa en Jarno toe. 'Kom eens helpen', commandeer ik ze en ik neem ze mee naar mijn woonkamer. Mijn woonkamer is niet heel groot, houten vloer, grijs behang aan de muren. Ook staat er een best wel grote televisie met een hele fijne bank. Wooow komt er uit Jarno's mond. 'Mooi hé, ik heb het helemaal ingericht tot een woonkamer, voor een speciale gelegenheid', zeg ik enthousiast. 'Wat is er dan?', vraagt Lisa mij aankijkend. 'We gaan de kerstboom versieren!', roep ik nog enthousiaster. 'Waarom word ik ontvoerd om dit te doen?', vraagt Jarno mij dan. 'Gewoon, dit is niet het enige wat je moet doen', reageer ik en zet daarna een gemeen lachje op. Snel loop ik naar een andere ruimte en haal ik daar de kerstboom vandaan. Als ik weer terug ben zitten ze allebei braaf op de bank en ik sjouw snel de boom naar het hoekje van de kamer. 'Zo, nu kunnen we hem gaan versieren', zeg ik en zet de dozen voor de voeten van Jarno en Lisa die net weer zijn gaan opstaan. Terwijl ze de ballen in de boom hangen zoek ik kerstmuziek op op mijn televisie. De kerstmuziek galmt door de ruimte heen en ik zie verbaasde blikken. 'Je hebt ons toch ontvoerd, waarom doe je zo aardig?', vraagt Jarno die wacht op een antwoord. Ik denk na over een antwoord, maar die heb ik niet dus negeer ik hem en ik zie hem al snel weer verder de boom versieren. Waarom, waarom doe ik ineens zo aardig? denk ik in mezelf terwijl ik op de bank ga zitten. De bedoeling was dat één van de twee dood zou gaan, vandaag nog. Maar ik laat ze de kerstboom versieren.

[pov Jaro]

Terwijl ik op Facebook kijk krijg ik opeens een melding dat ik een nieuwe mail heb. Bang en bijna wetend van wie het is open ik de mail en zie ik weer een hint. De hint luidt als volgt:....