The Killermachine (Dutch)

15

[pov Jaro]

'Je mag wel mee', zegt de politieagente na een tijdje gewacht te hebben. Ik kijk even naar het schilderij tegenover me. Op het schilderij staat een nationalistische Franse soldaat en net als ik me afvraag waarom dat hangt in een politiebureau in Nederland word ik weer uit mijn gedachtes gehaald door de vraag: Of wil je niet mee? 'Uh, ja natuurlijk wel', zeg ik een beetje verward en na het gezegd te hebben loop ik achter de politieagente aan naar een politieauto. Ik zie dat ze twee politieauto's hebben ingezet en met sirenes aan naar Naut's huis gaan. Blijkbaar nemen ze het heel serieus als het om een politieagent gaat. Eenmaal aangekomen bij het huis van Naut belt een politieagent twee keer aan en nadat er geen reactie is gekomen halen ze de stormram erbij. 'Politie, we komen nu naar binnen!' schreeuwt er één en daarna rennen allemaal politiemannen en vrouwen naar binnen. Ze zoeken van alles en komen ook het kapotte glas tegen, wat ze ook meenemen voor DNA natuurlijk. Na van alles doorzocht te hebben vinden ze ook de DNA-test. De politieagente die ik aansprak op het bureau kijkt ernaar en ziet de match, en dus ook wie The Killermachine is. Stiekem gluur ik mee en zie ik dat ik gelijk had.

[pov Onbekende]
'Oke, dit spelletje heeft lang genoeg geduurd, ik ga gewoon vertellen wie ik ben', zeg ik en ik zie Jarno's en Lisa's bezweten voorhoofdjes. 'Ik ben iemand die zo dichtbij jullie stond, ik.... ben.... Marlijn', zeg ik met een snelle hartslag. Ik zie hoe ze verbaasd en geschokt kijken. 'Ik geloof je niet', zegt Lisa. 'Oke, dan trek ik even 'Marlijn' kleren aan die jullie gewend zijn en dan doe ik mijn bivakmuts af, dan geloof je me wel. Snel en niet goed weten wat ik met deze situatie moet loop ik maar boven en laat ik Jarno en Lisa geschokt achter.

[pov Jarno]
'Ik kan het niet geloven gewoon, jij dan?'. 'Nee ik ook niet', reageert Lisa oo mij. Opeens zie ik een walkietalkie aan Naut's riem zitten. Zo snel ik kan pak ik de walkietalkie af en begin ik erin te praten. 'Hallo, iemand aan de andere kant?', vraag ik best hard, maar niet te hard anders hoort Marlijn het misschien nog wel. 'Ja, we zijn al een tijdje naar Naut op zoek, waar is hij?'. 'Sorry, The Killermachine heeft hem neergeschoten, en nu wil ze gaan vluchten', zeg ik teleurstellend. 'Marlijn? Wij zijn er door Jaro en de DNA-test ook achtrer gekomen, maar vertel waar je bent?', zegt een politieagent. 'Ik weet geen plaats, straat of huisnummer, maar ik ben ergens in de stad en ik kan wel zeggen hoe het er hier uitziet', zeg ik en daarna ratel ik zo snel ik kan hoe het eruit ziet buiten als ik door het raam kijk. 'JA, ik weet waar je bent, houd vol we komen eraan', hoor ik na een tijdje denken aan de andere kant, Snel zeg ik oke en doe dan de walkietalkie weer terug aan Naut's riem.

[pov Onbekende]
'Hier ben ik weer', zeg ik en zie dat ze nog braaf op de grond zitten. Ik zie hun monden openvallen als ze zien dat ik in Marlijn kleren rondloop. Snel doe ik mijn bifakmuts af en dan is het wel zeker, ik ben The Killermachine en ik heet Marlijn. Ik zie hoe ze machteloos kijken en niet weten wat ze moeten doen. 'Sorry, maar nu moet ik ervandoor, pas goed op jezelf!', zeg ik nog best enthousiast en daarna loop ik met lood in m'n schoenen richting de deur. In de verte hoor ik sirenes die steeds dichterbij komen en ik schrik ervan. 'Komop Marlijn, niet paranoïa worden nu', spreek ik mezelf hardop toe. Dan scheuren de politieauto's se hoek om en snel duik ik een steegje in.

[pov Jaro]
'We zijn er!', schreeuwt een agent door een walkietalkie waardoor de andere politiewagens ook stoppen met rijden. Snel rent iedereen naar de voordeur van het huis en ze checken even of ze het goede huis hebben. Na de check pakken ze de stormram en beuken ze de deur in. 'Politie!', word er geschreeuwd en ik loop langzaam achter ze aan. Nadat ze het hele huis hebben doorzocht mag ik naar de keuken en zie ik Jarno en Lisa op de grond zitten. 'Marlijn is al gevlucht!', schreeuwt Lisa en zo snel we kunnen gaat de helft weer naar buiten en terug in de auto en de rest blijft achter om alles te onderzoeken. 'We zetten haar snel op internationaal gezocht, dan kan ze de grens niet meer over', zegt een agent door een walkietalkie en de reactie terug is instemmend.

[pov Marlijn (aka Onbekende)]
Snel weg hier, ik vlucht wel naar Duitsland, denk ik in mezelf als ik richting Duitsland fiets op mijn fiets. Mijn pistool houd ik wel bij me voor noodgevallen. Maar focus op Duitsland, een nieuwe start, dit allemaal vergeten en weer normaal kunnen leven, niet meer bang hoeven te zijn om ontmaskert te worden of te worden ontdekt of opgepakt. Met alleen al die gedachte ga ik sneller fietsen en kom ik dichter bij de grens. Na een halfuur gefietst te hebben kom ik bij de grens, de grens wordt daar aangegeven met een drempel. Maar toch word ik een beetje paranoïa, sinds ik in Duitsland ben zie ik meer politie voorbij rijden. Opeens word er mij bevelen te stoppen en denk ik al te weten waarom, ik word internationaal gezocht. Hopeloos bedenk ik ontsnap plannen, maar ze klinken allemaal hopeloos. Snel stop ik met fietsen en houd ik stiekem mijn pistool paraat. Ik zie dat het maar twee politieagenten zijn zonder geweer, maar alleen met een knuppel. Gedachtes komen in mijn hoofd om ze neer te schieten en als ze een paar stappen hebben gezet trek ik mijn geweer en richt ik hem op één van de agenten en er wordt een schot gelost en dan zie ik dat de ander wel een pistool had en dan word er weer een schot gelost, alleen vraag ik me af of die van mij kant kwam of die van de politie zijn kant.....