คนโขน (Zarry-Lirry Fan Fiction)[End]

บทที่หนึ่ง

ขอกล่าวย้อนกลับไปในสมัยที่การละเล่นโขนกำลังรุ่งเรืองถึงขีดสุด ในสมัยที่ศิลปะโขนนั้นเป็นของสูงส่งยิ่งนัก กฏกำหนดให้มีเพียงลูกขุนมูลนายที่สามารถร่ำเรียนโขน และต้องเป็นชายชาตรีเท่านั้น ถึงจะสามารถทรงเครื่องโขนได้

เรื่องราวของตำนานคนโขน เริ่มต้นขึ้นในสมัยรัชกาลของพระมหากษัติร์ย์ในกรุงรัตนโกสินทร์ตอนต้น รัชกาลที่หนึ่ง ฉะนี้แล

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                                   อันจะกล่าวเล่าขานตำนานโขน      คนโขนโลดแล่นในแดนสยาม

                                     ขออรัมภบทถึงโมงยาม                    คราวสหายทั้งสามได้พบพาน

วงปี่พาทย์โหมโรงเร่งเร้าอารมณ์เมื่อได้ฤกษ์เปิดฉากแสดง ระนาดเอกตีเป็นทำนองเพลงไทยโบราณ เหล่านางฟ้าเทวดามากมายเดินออกจากหลังม่าน จับคู่ร่ายรำกันอย่างสนุกสนาน ท่าทางอ่อนช้อยงดงามตามแบบแผนนาฏยะไทย

เพลงขับเห่กลอนเล่าที่มาที่ไป อ้างถึงสวรรค์ชั้นดาวดึงษ์ ที่พำนักของเหล่าเทวาอัปสร ท้าวถึงเชิงเขาไกรลาส ที่ประทับขององค์อิศวรผู้มีเดชมากล้น

เมื่อนั้น ยักษ์นนกทกรำกรุยกรายออกจากหลังม่านแดง วนไปมารอบพื้นเวทีท้องพระโรงในพระบรมหาราชวัง หัวโขนครอบรอบศรีษะมาจนถึงปลายคาง ปิดบังใบหน้าของผู้เล่นจนมิด

เมื่อ"โขน"นนทกนั่งลงที่พื้นไม้ขัดมัน จำลองกล่าวถึงเหตุการณ์ในโขนรามเกียรติ์ เสียงเซ็งเซ่รอบๆเบาลงเมื่อถูกแทนที่ด้วยบทเห่พากย์ของผู้พากย์โขน

มาจะกล่าวบทไป                ถึงนนทกน้ำใจกล้าหาญ