คนโขน (Zarry-Lirry Fan Fiction)[End]

บทที่เก้า (ลงพิเศษ)

จงนิ่งเสียหมดสิ้นซึ่งเศร้าโศก

หมดวิโยคโรคาให้อาสัญ

ใคร่เห่กล่อมหวังไร้ทุกข์สุขใจพลัน

สู่โลกนิจนิรันดร์ที่รอคอย

ว่ากันว่าหากเมื่อถึงคราวสิ้นสุด มนุษย์จักรู้สึกว่าเวลาที่ผ่านมานั้น ช่างน้อยนิดและไม่คุ้มค่า ต้องการจะกระเสือกกระสนมีลมหายใจต่อไปให้ได้

คำกล่าวมากมายว่าชีวิตนั้นแสนสั้น เวลาไม่กี่สิบปีนั้นไม่เพียงพอที่จะมีความสุข แต่กระนั้นมันช่างดูยาวนานเมื่อวันเวลาที่ผ่านไปมีเพียงความทุกข์ตรมขมใจ

เชื่อเถิด ว่าเรานั้นเข้าใจดี..

เพราะชั่วชีวิตเรา ชีวิตอันแสนสั้นนั้น ความสุขสมทั้งหมดเป็นเพียงของลวงตา เพราะมันถูกทวงคืนด้วยความเจ็บปวดไม่รู้กี่ร้อยพันเท่า

ความเหนื่อยล้าเกินกว่าจะสู้ทนกับอะไรก็ตามที่แสนน่ารังเกียจ น่าโศกเสียใจ น่าเวทนา เกินว่าจะอดทนรับมันต่อไปได้อีก

กลัวตายหรือ ที่กล่าวกันว่าเมื่อมนุษย์หมิ่นเหม่อยู่บนขอบอายุขัย ความเกรงกลัวความตายจักเพิ่มทวีคูณจนรู้สึกหวาดผวา กลัวสิ่งที่จะตามมาหลังดินกลบหน้าหรือถูกเผากลายเป็นเถ้า

โลกหลังความตายเป็นเช่นไรหนอ..ไม่มีใครรู้ได้ แต่หากมีจริง โลกนั้นคงสวยงามมากกว่าโลกที่ตนดำรงอยู่ ณ เวลานี้มากมายนัก

ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายเจ็บแปลบราวถูกคมมีดกรีดลึก กายร้อนเป็นไฟเมื่อของเหลวสีคล้ำนั้นเข้าสู่ร่าง ทุกการสูดหายใจราวกับสูดเอาควันไฟเข้าไปในคอ..