คนโขน (Zarry-Lirry Fan Fiction)[End]

บทที่ห้า

อสุราแฝงในกายาเรา มันคอยเฝ้าตื่นจากนิทรารมณ์

หวังทำร้ายทำลายเจ้าให้ขื่นขม ให้เจ้าจมไฟนรกในอกตน

ดวงตาคมเรียวมองภาพตรงหน้าอย่างเคียดแค้น

หูแว่วยินเสียงหนักแน่นฟังชัดของศัตรูตัวดี ที่มันกำลังจะรอดมือไปอีกครั้ง...

"ข้าแต่เทวดาฟ้าดิน เทวาอารักษ์ ครูอาจารย์คนโขนทั้งหลาย ที่สถิตอยู่ ณ ศาลเพียงตาแห่งนี้ ข้าพเจ้าขอสาบานด้วยเกียรติและศักดิ์ศรีของข้าพเจ้าว่า ข้าพเจ้า มิเคยคิดทุจริตกระทำเสื่อมทรามผิดจารีตกับรี่แม้แค่นิด แลข้าพเจ้ามิเคยคิดจะพารี่หนีจากหน้าที่การงานของตน ขอให้ศาลเพียงตานี้จงเป็นพยาน หากมุสา ขอให้ตัวข้าพเจ้านั้นมีอันเป็นไปด้วยเทิญ "

เสียงทุ้มเอ่ยดังฟังชัด ร่างล่ำสันของเลียมคุกเข่าประนมมืออยู่ตรงหน้าศาลเพียงตา ศาลเจ้าที่เจ้าทางเก่า กลิ่นควันธูปลอยคละคลุ้งทั่วบริเวณ ที่ด้านข้าง ร่างบอบบางของรี่นั่งอยู่ในท่าเดียวกัน มือเรียวเล็กประนมแนบอก ดวงแก้วคู่สวยจับจ้องมองพื้นดิน น้ำตาเอ่อคลอหน่วย

ร่างของผู้ที่เคยได้ชื่อว่าเป็นสหายบอบช้ำจากฝีไม้ตะพดของท่านเจ้าคณะ ที่ผลีผลามระบายโทสะใส่เลียมไม่ยั้ง แผ่นหลังและส่วนไหล่ของเลียมขึ้นสีช้ำจากการถูกทุบตี

ในครานั้น ที่เซนเร่งรีบมาบอกข่าวสำคัญ ว่าเขาบังเอิญไปได้ยินว่าเลียม ลูกศิษย์ตัวดีนี้คิดทุเรศ รักชอบลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเพียงคนเดียวของท่าน และยังคิดจะล้างครู พากันหนีไปเสียด้วย