คนโขน (Zarry-Lirry Fan Fiction)[End]

บทที่สอง

พสุธายึดเหนี่ยวรวมเป็นหนึ่ง                   เป็นดั่งซึ่งสหายเสียทั้งสาม

                                 เมื่อรอยร้าวเร่งเร้าเข้าคุกคาม                   เมื่อยามมิตรแปรเปลี่ยนเป็นชิงชัง

"ยกแขนสูงกว่านี้! ตั้งวงบนปลายนิ้วอยู่ที่หางคิ้ว ศอกอย่าตกเด็ดขาดนะพวกเอ็ง!"

ไม้ตะพดดันท่อนแขนเล็กๆให้ได้รูปสวย พลางเคาะเบาๆที่ข้อพับขาให้ย่อตัวลงกางขาออกเป็นองศาสวยงาม

เด็กชายกว่าสิบคน นุ่งโจงกระเบนแดงและเสื้อขาวยืนสับหว่างกันในลานหินกว้าง ด้านหลังเป็นเรือนไม้ทรงไทยหลังโตตั้งตระหง่าน ที่ใต้ถุนยกสูงมีชายหนุ่มจำนวนหนึ่งกำลังขัดหม้อไหยกข้าวของเป็นพัลวัน

แผ่นหลังเล็กยืดตรงขณะที่มือทั้งสองทำตั้วง ศอกกางออกขนานไปกับพื้น ใบหน้าเชิดขึ้นมองฟ้าขณะที่พ่อครูเดินไปมากลางวง พลางตรวจตราดูความสวยงามรายละเอียดของผู้หัดโขน

เลียมยืนอยู่หน้าสุดของแถว พยายามทำตัวให้นิ่งที่สุด และถูกต้องที่สุด ร่างสูงโปร่งกางขาได้เหลี่ยมดีเยี่ยม โดยที่พ่อครูแทบไม่ต้องดุด่าใดๆเลย

ที่ด้านข้าง เด็กชายผมยาวเกล้าเป็นมวยสวย ผิวขาวเนียนส่องสะท้อนแสงอาทิตย์ยามสาย ใบหน้าเล็กๆเชิดขึ้นมองสูง กำลังทำท่าทางเดียวกันกับเขาอยู่ ซึ่งก็ดูสมบูรณ์แบบไม่แพ้กัน

ไม่สิ ทำสวยกว่าเขาเสียด้วยซ้ำ..

รี่ยืนนิ่งขณะรอให้พ่อครูตรวจท่า ซึ่งท่านเจ้าคณะพยักหน้าพึงพอใจ และเดินผ่านไป ใบหน้าสวยแย้มยิ้มอย่างดีใจที่ตนทำสำเร็จ

เลียมเผลอยิ้มตามไปโดยปริยาย..