คนโขน (Zarry-Lirry Fan Fiction)[End]

บทที่สี่

                          อันว่ามิตรเที่ยงแท้แน่ไฉน                 มิตรผลาญให้บรรลัยมีมากนัก

                      ขอให้เราท่านนั้นได้ประจักษ์                    เมื่อมิตรรักแตกหักเป็นศัตรู

                        แปรจากจิตคิดดีเป็นใจคด                 หยามทั้งยศกดทั้งเกียรติให้อดสู

                        เอาเถิดถ้ามึงกล้าก็ลองดู                       กูจะผลาญมึงให้ย่อยยับเช่นกัน

กลิ่นควันธูปล่องลอยอ้อยอิ่งอยู่ในห้องเล็กๆห้องหนึ่ง แท่นบูชาด้านบนสุดพระพุทธรูปตั้งไว้ รองลงมา หัวพ่อแก่ปู่ฤาษี หลายภาคหลายองค์ พ่อแก่ตาไฟ พ่อแก่บรมครู หัวองค์พระพิฆเนศ

ถัดลงมาอีกเป็นบรรดาหัวโขนวางเรียงราย หัวยักษ์และลิง วางตั้งอยู่ตรงหน้าผู้สวมใส่มัน รวมไปถึงชฏาของโขนพระที่วางอยู่ใกล้ๆกัน

ของเซ่นไหว้มากมาย ผลหมากรากไม้ ใบพลูและหมากอย่างดี เครื่องคาวหวานสารพัด เพื่อเป็นการสักการะขอขมาในสิ่งผิด และขอพรให้ลูกศิษย์ทั้งหลายแสดงได้ราบรื่นดี

ดวงหน้าคมหลับตาลง ปล่อยจิตใจให้สงบนิ่ง ระลึกถึงครูอาจารย์และการฝึกฝนกว่าเดือนที่ผ่านมา ตั้งมั่นอยู่กับเสียงวงปี่พาทย์ที่โหมโรงอยู่หน้าม่าน

ร่างกำยำสวมใส่ชุดยืนเครื่องเต็มยศ นุ่งฉลององค์สีเขียวเข้มประดับประดาเลื่อมเพชรทั้งตัว อินทนูและกรองคอสีแดงสดตัดกันกับเครื่องทรงสีเขียวสวยงาม ปั้นเหน่งกำไลและธำมรงค์ทองขับให้ผิวสีเข้มดูสุกสว่างขึ้น

เมื่อไหว้เสร็จ พ่อครูเดินมาให้พรแก่ลูกศิษย์ทุกคน อวยพรให้วันนี้การแสดงผ่านไปได้ราบรื่นดีอย่างที่หวัง

เซนประนมมือไหว้พ่อครู และเดินเข่าเข้าไปที่แท่นวางหัวโขน หัวโขนพญามารทศกัณฐ์วางอยู่เบื้องหน้า เขาไหว้ขอขมาครูอาจารย์อีกครั้ง และบรรจงหยิบหัวโขนนั้นมาสวม