My Secret Identity: Deel 2

Hoofdstuk 3

Blaze

Het weekend ging heel langzaam voorbij. Ik was gespannen, bang voor een nieuwe aanval. Maar die kwam niet.

De wonden die ik van vrijdagavond had overgehouden genezen te langzaam, waardoor ik overal blauwe plekken had. Maandag ochtend moest ik extra vroeg opstaan, zodat ik zeker wist dat ik tijd genoeg had om alles te bedekken met tonnen make-up.

Jay had me een paar keer goed geraakt, maar ik wist dat ik hem meer pijn had gedaan. Ook al leek het alsof hij helemaal niks voelde.

Nadat ik klaar was met alle make-up aanbrengen ging ik naar beneden om wat te eten. Ik smeerde een boterham en propte hem naar binnen.

Ik pakte mijn tas en liep mijn huis uit. Ik stapte in mijn auto en reed naar school. Ik was wat aan de late kant niet dat het uit maakte.

Ik parkeerde mijn auto op de parkeerplaats van school en liep de school in.

De eerste bel was net gegaan.Er waren nog een paar mensen op de gang, maar de meeste waren al haarhun les gegaan. Ik ging snel naar mijn kluisje en deed de boeken die ik niet nodig had erin.

Opeens voelde ik handen op mijn heupen en begon iemand mijn nek te zoenen. Ik wist meteen dat het Nathan was.

Ik draaide me om en sloeg mijn armen om zijn nek.

'Hey babe' zei hij.

Ik glimlachte naar hem. Ik zoende hem zonder erbij na te denken. 

De tweede bel ging en de leerlingen die nog op gang stonden snelde naar hun les.

'Misschien kunnen we vandaag spijbelen' fluisterde Nathan in mijn oor.

'Ik zou wel willen, maar ik kan niet. Ik heb een scheikunde proefwerk vandaag.'

'Jammer.' Nathan begon mijn nek weer te zoenen.

'Ik denk dat we naar de les moeten' zei ik een beetje afgeleid door Nathan.

'Misschien wel ja.'

Ik zoende hem nog één keer en liep toen naar mijn les.

Ik was bijna bij het lokaal toen iemand me liet schrikken.

'Wie was die jongen?' vroeg een stem achter me.

Van schrik had ik bijna naar hem uitgehaald. Ik draaide me om.

Jay stond achter me met een grijns op zijn gezicht.

'Wat de heck doe jij hier?' vroeg ik.

'Ik ga hier nu naar school' zei Jay zonder dat de grijns van zijn gezicht verdween.

'Waarom?'

'Zo is het veel makkelijker communiceren en kunnen we op elkaar letten.'

'Ik heb geen babyzitter nodig.' Ik liep weer verder naar de les. Jay volgde me.

'Ik weet dat je voor jezelf kan zorgen, daar maak ik me ook geen zorgen over. Zo kunnen we voorkomen dat één van ons wat aangedaan wordt.'

'Dat is een slecht argument.'

'Ik kon het proberen.'

Ik stopte met lopen en draaide me naar Jay toe. 'Alsjeblieft, ga terug naar waar je vandaan kwam en laat me dit zelf oplossen. Ik waardeer je hulp, maar nu moet je opzouten.'

'Zo makkelijk kom je niet van me af' zei hij terwijl hij naar me grijnsde.

Ik had de neiging om die grijns van zijn gezicht te slaan. Ik slaakte een gefrustreerde zucht en liep het lokaal binnen waar ik les had. Jay volgde me en ging naast me zitten.