My Secret Identity: Deel 2

Hoofdstuk 10

Blaze

Ik staarde voor me uit. Jay, Adrien en Jack zaten om me heen en bestudeerd me. Ze zochten naar een teken van emotie, maar dan zouden ze lang moeten wachten. 

Ik was al 3 dagen zo. De pijn was ondragelijk, dus besloot ik op alles weg te stoppen. Nu was gewoon verdoofd en ik vond het best. Alles om de pijn in mijn hart niet te voelen.

Ik zat op de bank in de woonkamer. Ik had één van Dylan's shirts aan en iemand had een deken over me heen gelegd. 

Ik had amper een oog dicht gedaan de afgelopen dagen. Elke keer als ik in slaap viel werd ik begroet door Dylan. Ik kon het niet aan om hem te zien. 

'Blaze' zei Adrien. 'Dit kan zo niet langer door gaan.'

Ik zei niks terug, bewoog niet eens, ik bleef gewoon staren naar een random plek. 

'Dylan zou dit niet willen' zei Jay.

Mijn blik schoot naar hem toe. 'Zeg niet wat hij wel en niet wil, hij is er niet meer.' 

'Luister je kunt hier niet voor eeuwig zitten. We moeten wraak nemen' zei Jay.

Wraak. Ja, ik wilde wraak voor de dood van Dylan. Ik zou wraak nemen, voor Dylan.

Ik keek Jay aan en knikte. 'Laten we wraak nemen.'

Jack en Adrien leken geshockt, maar ze hielden hun mond. Ik wist zeker dat ze ook Dylans dood wilde wreken. 

'Mooi' zei Jay. 'Terwijl jij hier als een zombie zat hebben wij hun locatie gevonden. We kunnen gaan wanneer jij er klaar voor bent.'

Ik wist niet zeker of ik ze nu al onder ogen wilde komen. Zij waren de reden waarom Dylan dood was en ik wist zeker dat ik hun hoofden van hun lichaam zou rukken als ik ze zag. Het was niet het beste idee om al te gaan.

Eerst moest ik trainen totdat ik weer in top conditie was en ik wilde een nieuwe auto.

Ik schudde mijn hoofd. 'Eerst wil ik een nieuwe auto.'

De jongens keken elkaar aan en uiteindelijk knikte Jack. 'Oké, eerst een nieuwe auto.'

Voor het eerst in drie dagen stond ik op van de bank. Mijn benen waren een beetje zwak na al het zitten, maar daar zou verandering in komen.

Ik schuifelde door de woonkamer heen richting de trap. Ik beklom hem langzaam, uitgeput van al het zitten.

Ik schuifelde mijn en Dylans kamer in en werd begroet door zijn geur. Tranen branden in mijn ogen terwijl ik de kamer in keek. Alles was precies hetzelfde zoals we het achter hadden gelaten toen we gingen vechten. 

Een lagen een paar shirt van Dylan op de grond en mijn hart brak bij het zicht. Ik zakte door mijn knieën en legde mijn hoofd in mijn handen. Voor het eerst ik drie dagen liet ik mijn tranen weer rollen. Ik voelde weer alle emoties die ik zo hard had geprobeerd te onderdrukken.

Mijn snikken vulde de kamer die vol zat met herringen aan Dylan. Tranen druppelde op de grond terwijl ze door mijn vingers stroomde. 

Na een paar minuten droogde mijn tranen op. Ik voelde me opgelucht toen alles eruit was. Ik had alles zo lang opgekropt en nu kon ik verder.

Ik stond op en mijn benen trilde. Ik veegde mijn gezicht af aan het shirt en liep de kamer verder in. Ik begon Dylans shirts van de grond te rapen en op te vouwen. Ik legde ze in de kast bij zijn andere spullen. Soms ontsnapte nog een traan uit mijn oog en veegde ik hem snel weg. 

Nadat ik al zijn spullen had opgeborgen in de kast koos ik één van zijn shirts om aan te doen. Ik pakte zijn geruite blouse en trok het shirt dat ik nu aan had uit.