My Secret Identity: Deel 2

Hoofdstuk 5

Blaze

'Wat?' vroeg ik.

'Ik ga hem vermoorden' zei Dylan.

Ik keek hem met grote ogen aan. 'Nee, dat ga je niet.'

'Niemand raakt je aan.' Dylan sprong op en rende naar de deur.

Ik rende achter hem aan en vloog hem om zijn nek om hem tegen te houden. 'Dylan, stop.'

Hij probeerde zich van me af te schudden, maar ik hield stevig vast. 

'Laat me los, Blaze.'

Ik moest snel wat bedenken, voordat hij Nathan zou vermoorden. Ik wist namelijk zeker dat hij zich aan zijn woord zou houden.

Ik liet Dylan los en draaide hem ruw om. Ik drukte mijn lippen op de zijne. Het voelde zo goed om hem weer te zoenen. Zijn aanraking zorgde ervoor dat mijn hele lichaam gloeide. 

Hij was eerst verstijfd, maar herstelde zich snel. Hij pakte mijn benen vast en ik sloeg ze om zijn middel. Hij duwde me tegen de muur aan.

Ik wreef met mijn handen door zijn haren die zijde zacht aan voelde. Ik verkende elk deel van hem dat ik was vergeten. Hoe had ik hem ooit kunnen laten gaan?

Ik maakte me van hem los om adem te halen. We haalde allebei zwaar adem. Ik staarde hem in zijn ogen aan.

Dylan liet me zakken en zette een stap naar achter. 'Weet je zeker dat je van hem houdt?'

Eerst wist ik niet waar hij het over had, maar toen kwam het binnen. Hij duidde op Nathan. Ik schudde mijn hoofd en Dylan leek opgelucht te zijn.

Hij trok me weer naar hem toe en drukte zijn lippen op de mijne. Deze zoen was anders. Hij zat vol met passie en verlangen. Hij had me net zo erg gemist als ik hem.

Na een paar minuten trokken we terug. We waren allebei buiten adem. Dylan steunde zijn voorhoofd tegen de mijne.

'Misschien kan ik je de stad laten zien. Dan kun je in ieder geval je weg vinden' zei ik.

Dylan knikte en pakte mijn hand vast. Mijn hand paste perfect in de zijne.

Ik had helaas nog geen tijd gehad om een nieuwe auto te kopen, dus moesten Dylan en ik lopen. 

De stilte die tussen ons heerste voelde natuurlijk. Ik genoot van momenten zoals deze. Ik had hem meer gemist dan ik eerst had gedacht.

Terwijl we door de stad liepen begon het langzaam donker te worden. De stad werd in een oranje rood licht gehuld. Het was adembenemend mooi.

'Je hebt wel een mooie plek gekozen' zei Dylan na een tijdje.

'Het is hier heel anders dan Nederland' zei ik.

We liepen verder in een comfortabele stilte.

Opeens werd in van achter vast gepakt en een hand over mijn mond geslagen. 

Dylan merkte dat ik niet meer naast hem liep en hij draaide zich om. Een tweede man kwam te voorschijn en viel Dylan aan.

Terwijl Dylan aan het vechten was met de andere man probeerde ik los te komen uit de ijzeren greep van de man die me vast hield. 

Ik ramde mijn celboog in zijn gezicht en hij begon te vloeken. Ik trapte vervolgens op zijn teen en hij de hand die over mijn mond zat ging weg. 

Ik draaide me om en de man liet me los. Ik trapte hem, voordat hij kon reageren, in zijn maag. Hij klapte dubbel en ik trapte tegen de zijkant van zijn hoofd aan. Hij viel op de grond en ik trapte hem in zijn ribben.