firefly

firefly boek 1 deel 5

third person point of view

Albert duwt zijn zwaard met volle kracht in de buik van de aanvaller. Maar de aanval is nog niet over, hij kijkt bedroeft naar Zara die nu levenloos op de grond ligt. Hij rent verder om de volgende aanvaller te vermoorden. Hij kijkt nog een keer om naar het meisje waar hij toch in zo'n korte tijd kleine gevoelens voor kreeg.

Wat hij niet door heeft is dat er al die tijd een man in de schaduw stond, Storm. Hij komt van achteren te voorschijn en pakt Zara zonder enige moeite op. Hij begint naar de poort te rennen en pakt zijn paard. Stijgt op en spoort het dier aan waardoor het beest met volle vaart weg galoppeert.

Hij rijd door het bos en springt over vele gevallen bomen,  na een paar dagen is hij er dan eindelijk. Hij rijd het zandpad op van het kasteel. Hij stijgt af en rent naar binnen, "master! We hebben der gevonden, Jelle heeft haar neergehaald met zijn pijl en boog". Hij loopt verder het kasteel in, richting de zaal van zijn master. Niemand weet hoe hij eruit ziet. Altijd gekleed in een zwart gewaad met een capuchon over zijn hoofd zodat je zijn gezicht niet kan zien.

"breng haar naar mij" hoort hij zijn kille stem in de duisternis opdoemen. Storm loopt verder. Met knikkende knieën staat hij voor zijn troon.

"leg haar neer" gehoorzaam legt Storm Zara op de grond. Hij knikt naar zijn master en draait zich om.

Master staat op van zijn troon en mompelt iets over wat voor een malloten het zijn om zich zo te laten vermoorden. "zo, ik wist wel dat er nog een andere zou zijn" hij klikt met zijn tong alsof hij zichzelf prees voor zijn gedachten.

"wat moet ik nu toch doen met jou" hij zucht zachtjes. Hij laat zijn koude vingers over Zara's gezicht glijden. "wachten tot je wakker word, pff dat duurt veels te lang" hij lacht humorloos.

"Thomas! Ik wil dat je mijn mes voor me klaar maakt" Thomas komt snel naar zijn master toe gelopen. Doet een kleine buiging en loopt naar de kamer.

-------------------------------------------------

Albert rent rond het kasteel, opzoek naar Alice en Jaiden. De aanvallers hebben hen waarschijnlijk ook meegenomen, toen Albert terug ging om Zara ergens heen te brengen kon hij haar niet vinden. Hij is nu eindelijk tot de conclusie gekomen dat ze haar hebben meegenomen.

Hij loopt naar de kamer van Zara, op het bed ligt een kleine envelop. Hij opent het en begint te lezen,

misschien dat je het nu wel al door hebt, maar ik zeg het toch. je oh zo geliefde

zara, jaiden en alice heb ik meegenomen naar mijn fort

ik heb dan ook natuurlijk wat hulp gekregen van je geliefde storm.

xxx je geliefde master

Albert kijkt verbaast naar de brief. Bedoelen ze hier nou mee dat Storm al die tijd al bij hen hoorde of dat hij zo is geworden omdat hij is gebeten, en wie is master? Langzamerhand begint alles tot hem door te dringen, zijn beste vrienden zijn van hem weggenomen. Hij was degene die hen moest beschermen.

Hij heeft zijn besluit genomen, hij gaat achter ze aan. Hij gaat ze vinden. Ook al zet hij zijn leven op het spel.

-------------------------------------------------

Langzaam begint master zijn ritueel. Hij pakt zijn mes vast en draait Zara om zodat ze op haar buik ligt. Hij trekt haar shirt omhoog en begint aan de rechterkant een klein sneetje te maken, het zelfde doet hij aan de linkerkant. Daarna pakt hij de plant en knipt er een klein stukje vanaf. Hij giet er wat water bij en laat een klein druppeltje water in de sneetjes vallen. Als hij klaar is droogt hij zijn handen af en doet zijn gewaad weer aan. Ook doet hij Zara's t-shirt weer omlaag.

Uren zijn verstreken. En master begint zich af te vragen of het wel is gelukt. Hij word uit zijn gedachten gehaald door een klop op de deur.

"binnen" de deur opent en er komen twee van zijn mannen binnen. Beide de mannen hebben een meisje in de armen.

"master, we hebben de andere meisjes gevonden" master kijkt hen raar aan.

"wie zei dat jullie mochten spreken?!" kwaad kijkt hij de mannen aan.

"sorry master" bang kijken de mannen naar de grond.

"leg ze op de grond en dan zal ik zien wat ik kan doen" langzaam lopen de mannen naar zijn troon. De troon was zwart. Groene en rode edelstenen versieren de zijden.

Ze leggen de meisjes neer en maken een kleine buiging. Dan draaien ze zich om en lopen ze weg.

------------------------------------------

Albert pakt zijn paard en stijgt op, helaas voor hem komt hij niet onopgemerkt weg. "wacht! Albert!" Mason komt rennend naar hem toe, "ik wil mee, Alice was ook mijn vriendin" Albert knikt zachtjes. Iemand meer zou toch niet erg zijn?

Snel pakt Mason zijn paard en stijgt op. Ze galopperen door de weiden. Opzoek naar de meisjes, ze hebben geen idee waar ze zijn, ze zouden de hele wereld af kunnen zoeken. 

Na een paar uur gereden te hebben stoppen ze om te overnachten, "weet je" zegt Mason met een volle mond "ik denk zelf dat ze in het zwarte fort zitten" Albert kijkt hem met opgetrokken wenkbrauwen aan.

"je bedoelt fort Aleme?" vragend kijkt Albert de jongeman aan. Hij knikt zachtjes.

"maar daar is al jaren niemand geweest, niemand weet of er nog iemand daar woont?"

"we kunnen het toch gewoon proberen?" Albert knikt begrijpend 'misschien kunnen we het gewoon proberen' denkt hij.

vol moed worden de twee die ochtend wakker, "lekker geslapen Albert?"

"zeker Mason" samen tuigen ze de paarden weer op. De omgeving is niet zo anders als bij hun thuis, bomen zo hoog dat je het einde niet meer kunt zien. De vogels die tjirpen zachtjes. En het gras is nat van de dauw.

"laten we maar snel gaan, misschien dat we het nog redden in twee dagen" zegt Albert met zijn stem vol hoop.

Mason knikt blij. Ze stijgen op hun paarden en beginnen met een rustig drafje. Wanneer ze bij een open wijde zijn beginnen ze te galopperen.

"wedden dat ik sneller ben dan jij" roept Mason over het denderende geluid van paarden hoeven heen, "dat zullen we nog wel eens zien!"

Wanneer de zon begint onder te gaan komen ze tot een halt.

"kunnen we hier ons kampement opzetten?" Mason knikt alleen maar, hij is doodop van al dat rijden.

Ze eten hun avondmaal wat bestaat uit een beetje brood en wat water, daarna proberen ze een fijne nachtrust te krijgen.

-------------------------------------------

Wanneer de mannen weg zijn tilt master de jonge meisjes op en brengt ze naar hun nieuwe kamer, de kerker. Ze zijn alleen maar bewusteloos. Wat dus betekent dat ze ieder moment wakker kunnen worden. De mannen hebben er waarschijnlijk wel 4 dagen om gedaan om hier te komen.

Als hij de meisjes in de kerker heeft gegooid loopt hij de trappen op om naar zijn eigen kamer te gaan. Hij doet de deur open en loopt naar binnen. Hij loopt direct door naar zijn balkon. Hij kijkt naar buiten, hij zit op het hoogste puntje van de toren. Hij kan vanuit hier precies zien waar alles is, aan de rechter kant ziet hij de forten die al lang geleden zijn geplunderd door merals. Langzaam laat hij zijn ogen glijden naar de andere kant van de toren, het bos van de great wizard Jared. Hij was een goede man, hij maakt altijd de goede keuzes en help altijd mensen in nood.

Als laatste kijkt hij recht voor zich uit, de zwarte toren van Aleme.

sorry voor de vage wisseling van personen hihi, ik hoop wel dat jullie het leuk vonden en dat jullie verder gaan lezen. ehm ook wil ik zeggen dat ik waarschijnlijk de volgende hoofdstukken ook in third person point of view ga doen omdat dat op dit moment wat beter schrijft.