firefly

firefly boek 1 deel 7

Third person point of view

Wanneer de mannen in het grote kasteel van de elven aankomen, worden ze meteen een bed aangewezen en krijgen ze een berg met voedsel waar ze zeker wel een paar weken mee vooruit kunnen. Als ze naar de eetzaal gaan dringt het tot hun door dat ze niet echt bepaalt gewenst zijn. De elven kijken hen raar aan, sommige kijken zelfs boos voor zich uit, waarschijnlijk om te voorkomen dat ze hen in de haren vliegen.

Nadat ze hun heerlijke avondmaal op hadden lopen ze terug naar het kamertje dat ze hebben gekregen.

Ze maken zich klaar voor bed en mompelen een zachte welterusten naar elkaar. En vallen daarna in een diepe droomloze slaap.

--------------------------------------------------------------------------------

Zara pov ( didn't see that comming did ya )

Ik hoor zachte geluiden om me heen, is dit de hemel? Langzaam open ik mijn ogen. Verblind van het felle licht sluit ik ze weer. Het is raar om nu, nu dat ik het gevoel heb alsof ik dood ben, je ook springlevend te voelen.

Ik denk terug naar de man die mij neer schoot. Het leek wel alsof het zijn taak was om mij te doodden, de grijns zei alles. Albert die zo heeft gevochten en, de fucking pijn in mijn rug. What the hell?

Ik open weer mijn ogen knijp ze tot spleetjes en kijk om mij heen, waar ben ik eigenlijk? De ruimte waar ik in lig is zwart, behalve het bed waar ik op lig en de kleren die op een klein houten stoeltje naast mij liggen.

Ik voel naar mijn rug, het voelt anders dan eerst. Er zitten een soort van veertjes op mijn rug, ik probeer ze weg te halen, dit leid alleen maar tot een pijn in mijn rug. Ik spring van mijn bed af en probeer de deur te openen. Gelukkig is 'ie open. Ik loop de lange gang door totdat ik bij een andere deur terecht kom. Het is een donkere houten deur, met een gouden handvat.

Ik draai de knop om en doe ook deze deur open, ik kijk naar binnen en zie iemand op een bed zitten, zijn gezicht kun je niet zien vanwege het feit dat hij een capuchon over zijn hoofd draagt.

"hmmm ik dacht dat het nog langer zou duren aangezien je zo powerful bent" zegt hij. Ik hoor aan zijn stem dat het nog een jonge man is, ongeveer 20 jaar denk ik. Dus zo'n 4 jaar ouder dan ik.

De man kijkt op van zijn bed en komt naar mij toegelopen.

"Ik-ik dacht dat ik dood ging" komt er stotterend uit mijn mond.

De man lacht "oh ja maar dat was je ook" ik kijk hem vol verbazing aan.

"je hoeft niet zo bang te zijn" hij gniffelt als een klein jongetje.

"ik wilde je alleen maar helpen"

"door een of andere veer in mijn rug te plaatsen? Ja nee dat gaat lekker helpen joh"

"laat zien" zegt hij op een kwade maar toch ook weer op een verbaasde toon. Ik draai me om en lift het shirt omhoog.

Ik hoor hem wat mompelen, ook al weet ik niet wat hij zegt, ik weet dat het iets onacceptabel is.

"dan zal de rest ook wel snel komen" zucht hij.

"weet je hoe je moet vechten?" ik knik langzaam "alleen een beetje met een zwaard en dolken"

"laten we dan maar aan de slag gaan met je techniek" hij draait zich om, alleen hij kijkt al snel achter zijn schouder als hij merkt dat ik hem niet volg.

"maar, wie zei dat ik dat wou. En ik ken jou niet eens en-" mijn geratel word afgekapt door de hand van de vreemdeling.

"je kunt me master noemen, en ik denk dat als er een attack is dat je had gewenst dat je mee zou komen nu" Ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. Master? Srsly Master? Kon hij niks beters verzinnen ofzo?

Ik zucht en loop achter hem aan.

-----------------------------------------------------------------------------------

Third person point of view

Als de mannen de volgende ochtend wakker worden, staan ze meteen op en pakken alle spullen in. Ze willen zo snel mogelijk weg en verder gaan, ze hebben besproken waar ze naar toe gaan. Welda, het kasteel achter de zwarte toren.

Ze lopen door het bos en kijken om hen heen. Vroeger waren de elvenbossen altijd vol kleur en hoorde je altijd wel een beest of een vogel. Maar nu dat de tijden zijn veranderd, is alles bruin en zijn ligt er een doodse stilte over het bos. De lage mist waar ze af en toe door heen moeten lopen maakt deze plek alleen maar enger voor hen.

Hun tempo is verminderd nadat ze hun paarden zijn verloren bij de toren. Ze gaan er nooit binnen 3 dagen zijn. Ze hebben een te lange omweg genomen. Ze hadden er binnen 4 dagen al kunnen zijn vanaf hun huisfonds maar nu dat ze eerst naar de toren zijn gegaan en daarna naar de elven, lopen ze minstens 2 dagen achter.

Als het donker begint te worden beginnen de twee een klein kampement te maken. Bijna de hele weg zijn ze stil geweest. Alleen in de pauze hebben ze wat gezegd tegen elkaar.

Als ze het eten op hebben nemen ze nog even afscheid van elkaar voordat ze gaan slapen. Het was een lange dag voor hun. Ze hebben minstens 12 gelopen.'

De maan schijnt over het oude verlaten bos als de twee wegvallen in een diepe slaap.

------------------------------------------------

"ik had niet verwacht dat je zo goed was" lacht master naar Zara.

Zara lacht sarcastisch daarna stopt ze abrupt en kijkt hem boos aan.

"awe kom op geef toe, als je echt zo goed was had ik je niet weer tot leven moeten wekken" weer kijkt Zara hem kwaad aan.

Ze rolt haar ogen en besluit om de vraag te stellen die de meeste mensen graag zouden willen weten.

"waarom verberg je jezelf onder die capuchon?" Vraagt ze zachtjes, bang dat hij boos zou worden.

Hij zucht zachtjes, en doet zijn capuchon omlaag.

---------------------------------------------------------------

Het is ochtend in het elvenbos en de mannen staan op. Klaar om weer eens een lange dag te gaan lopen.

"lekker geslapen Mason?" vraagt Albert.

"wel oké, jij?" antwoordt Mason als terwijl hij zijn eten naar binnen propt.

"ook goed, zeg eh. Hoelang moeten we eigenlijk nog lopen denk je?"

"ik denk dat we nog ongeveer een dag en een paar uur moeten lopen. Wat is er dan?"

"niks, ik wou het gewoon even weten, zodat ik mij kan voorbereiden op wat er waarschijnlijk komen zal"

Mason knikt. "ik denkt dat het moeilijk gaat worden" zucht hij.

"misschien dat we maar eens een goede tactiek moeten bedenken vandaag?"

"goed idee" Lacht Mason.

Ennnnn dit was t dan weer, het hoofdstuk kan misschien wel wat kort zijn. Maar ik zal er voor zorgen dat de volgende wat langer is! Ik was bezig met school enz teheh. Ook wil ik dit hoofdstuk dedicaten aan een hele goede schrijfster en ook een van mijn goede vriendinnen. renee_timmerije <3 hehe als je van one direction boeken houd moet je haar boek zeker lezen! Het gaat over een meisje die geadopteerd word door de geliefde jongens van 1D