firefly

firefly boek 1 deel 6

Albert hierboven *,*

Het is nog donker, de twee jongens worden wakker van een goede nachtrust. Ze willen zo vroeg mogelijk weg zodat ze snel bij de toren zijn. Zwijgend pakken ze hun spullen in en lopen naar hun paarden. Ze stijgen op en rijden weg. Zo luid dat ze gisteren waren, zo stil is het nu.

Ze rijden al zo'n ongeveer 5 uur als ze bij de zwarte toren aankomen, "ik dacht dat we er langer over zouden doen" zegt Albert stilletjes. Mason knikt zachtjes, beiden de jongens weten wat hen te wachten staat. Ze zouden kunnen sterven vandaag. Albert ziet de angst in Masons ogen.

"het is oké Mason, zolang je bij mij blijft kun je niet sterven" maar hij zelf weet dit ook niet zeker, als je naar het huis van mensen die meisjes vermoorden en dan meenemen is dat dan ook niet echt bepaalt veilig. Langzaam stappen ze van hun paarden af. Ze lopen richting de toren en kijken hoe ze naar binnen moeten komen, "kom, ik zie daar nog een deur" fluistert Mason als ze de toren naderen.

Albert probeert de deur te openen, het lukt" verbaast kijkt hij van de deur naar Mason. Ze stappen naar binnen en kijken om zich heen. Het is donker, het lijkt alsof ze in een soort van hal terecht zijn gekomen. Aan het einde van deze hal zien ze een klein beetje licht. Ze lopen er zachtjes naar toe en kijken van links naar rechts om te kijken of er mensen zijn. Als dat niet zo blijkt te zijn keert Albert zich naar Mason, "het lijkt mij het beste als we opsplitsen" langzaam knikt Mason,

"maar ik dacht dat je zei dat als ik bij jou ben dat ik niet zou sterven zegt Mason met een klein stemmetje.

Albert schud zijn hoofd "nu niet meer" zucht hij.

"pff oké dan" antwoord Mason met een bibberige stem. Albert knikt alleen maar, ze lopen allebei een andere kant op, Mason links en Albert rechts.

Albert kijkt om zich heen, opzoek naar iets levends. Is er dan ook niemand hier? Hij loopt verder en verder, totdat hij bij een grote zaal aankomt. Daar ziet hij dat aan de overkant Mason staat. Verbaast kijken ze elkaar aan.

Ze horen een schel gelach van de troon die aan in het midden van de zaal staat. Albert pakt zijn zwaard en Mason laat meteen een pijl in zijn boog en richt die op de troon.

"zeg, dachten jullie nou echt dat jullie die meisjes van jullie hier zouden kunnen vinden?" opnieuw vult de zaal zich met het geluid van een sarcastische lach.

Langzaam komt het tot hun door dat het allemaal een valstrik is. Ze horen het geschraap van zwaarden die uit hun houder worden gehaald.

"kom op, ik dacht dat jullie slimmer waren" de vrouw komt van haar troon en loopt naar voren. Ze heeft een lange zwarte jurk aan die tot aan de grond komt. Haar sneeuwwitte haar is opgespeld tot een strakke knot. Ze kijkt beide jongens aan met haar gifgroene ogen.

"maar ik had eigenlijk niets beters verwacht, ik bedoel master kan zulke goede spelletjes spelen" ze zucht liefdevol. "hmmm wat ga ik met jullie doen?" ze kijkt achterom en knipoogt naar de (wat waarschijnlijk een andere man is) "misschien is het leuk om ze te martelen?" vraagt ze in het algemeen.

"nee mevrouw, ik denk dat we ze beter meteen kunnen doodden" zegt een rustige vrouwen stem van achter Mason, ze pakt haar dolk en drukt 'm tegen zijn keel.

"s-stop" mompelt Mason.

"schattig" fluistert de vrouw in zijn oor. Albert voelt een raar gevoel in zijn maag. Misschien is het van de spanning.

"stop madeline!" roept de vrouw.

"hmmm ik denk dat we het beter in een goed gevecht moeten doen, laat ze rennen. Ze hebben twee minuten om een goede verstop plek te vinden en dan, dan komen we achter hen aan. Als we hen niet vinden mogen ze gaan, als we ze vinden. tja dan is 't jammer" de vrouw grijnst.