firefly

firefly boek 1 deel 1

" en dat is hoe je breuken vermenigvuldigd" zegt meneer Bear over al het geroezemoes heen. Het is bijna vakantie op het Staring College. De hele klas kijkt er nu al naar uit. Zes weken lang niks doen," en dan ook nog eens 3 weken naar Amerika!" zei Stan laatst tegen zijn vrienden, waarop Thomas antwoorde met een klein lachje "niet iedereen heeft zoveel geluk als jij rijke tatta" Stan wierp hem een boze blik toe.

Zara keek toe, voor haar was het niet 'niets' doen of lekker op vakantie. Thuis was het allemaal niet zo best. Moeder overleden, en vader die haar de schuld er aan geeft. Hij schreeuwt dat ze weg moet, dat het haar schuld is. Terwijl hij zelf zich stomdronken drinkt en zij zich kapot werkt om alles te betalen. Het leven is niet altijd eerlijk.

Zara kijkt naar het amulet om haar hals. Een wolf, vleugels en een zon. Ze vraagt zich af en toe nog wel eens af wat het amulet betekent, het is het laatste wat ze nog overheeft van haar moeder. ze gaf dit aan haar de dag voordat ze dood ging. Alsof ze wist dat ze zou gaan, ze gaf Zara nooit cadeau's. Haar lichaam was gevonden dichtbij een kerk. Ik dacht dat kerken bescherming gaven was het eerste wat de politie zei tegen haar. Zara kon er niet om lachen, het was niet eerlijk herhaald ze zich elke keer als ze langs de kerk loopt.

Zara word uit haar gedachten gehaald door de bel. Iedereen staat op en loopt blij de klas uit. Het is tenslotte de laatste les. Lisa kijkt Zara bezorgd aan. "Gaat het wel goed met je Zara? Je ziet een beetje bleekjes" Zara kijkt op bang dat Lisa nog meer gaat vragen antwoord ze maar met een simpel antwoord "ja hoor, beetje gespannen voor de herdenking vanavond" ze kijkt Lisa met een kleine ( die ze heeft leren te perfectioneren )- glimlach aan. "ah ik snap het al haha" zegt ze ongemakkelijk terug. Ze lopen naar hun kluisjes in stilte. wanneer Zara op haar fiets zit zucht ze diep, het was niet haar bedoeling om zo vervelend over te komen.

Ze fietst de lange weg naar huis. Langs de grootte velden met mooie bloemen waar ze vroeger maar al te graag naar toe wou. Als ze thuis is doet ze haar fiets in de schuur en doet de fiets op slot. Als ze de deur achter haar dicht heeft gedaan valt het haar op dat het akelig stil in het huis is. misschien dat haar vader aan het slapen is? Ze denkt er niet te veel over en loopt naar boven om te gaan douchen.

Ze loopt naar haar kamer. Nou ja het is maar wat je een kamer noemt, een klein matrasje als een bed een kussen en een slaapzak er boven op. In de hoek van de kamer staat een klein bureautje met een stoel die bijna uit elkaar valt. daarnaast staat een kast met een paar kleren erin.

Zara loopt naar haar kast om er een joggingsbroek en een warme trui eruit te halen. Wanneer ze hiermee klaar is loopt ze naar de badkamer, draait de deur op slot en kleed zich uit. "Hmm wat zal ik eens kiezen" mompelt ze, "aardbij of peach" ze grijpt een shampoo en loopt de douche in. Na een warme douche stapt ze in haar kleren en loopt de badkamer uit. Op weg om wat te eten te scoren in de keuken. Ze pakt een glas water en pakt daarna een appel.

"Zara?" hoort ze de stem van haar vader zeggen. "hmm wat is er vader?"

"het spijt me van gisteren, ik had niet zo moeten uitvallen" Zara kijkt haar vader met een opgetrokken wenkbrouw aan.

"Ik meen het" Zara kijkt haar vader nogmaals met een rare blik aan en slikt het stukje appel waar ze op een het kauwen was door.

"hoe weet ik of je het meent als je het niet nog een keer doet, je doet het zo vaak, ik ben hier degene die voor het eten zorgt, voor de huur zorgt en Ik BEN DE GENE DIE ER VOOR HEEFT GEZORGD DAT JE NOG STEEDS LEEFT. Dus vertel me, waarom zal ik je vergeven?" vader kijkt haar verbaast aan.

"ik moet gaan, ik heb werk om te doen" zucht Zara. Ze stormt de deur uit en pakt haar fiets. Ze moest sowieso nog wat voorbereidingen doen voor vanavond. Ze fietst naar de kerk toe, dezelfde kerk waar haar moeder dood is gevonden.

"goedemiddag mevrouw Smit" zegt ze als Zara de hoofdorganisator tegenkomt.

"goedemiddag Zara" zegt mevrouw Smit op een vriendelijke toon tegen Zara.

Zara loopt de hal door naar het achterkamertje van de kerk. Hier is een kamer om de doden te herdenken. Ze gaat naar het naambordje van haar moeder toe en bid. "Amen" fluistert ze zacht. Ze loopt naar de wat grotere kamer waar ze de voorbereidingen doen voor de herdenking. Daarbinnen word ze gegroet door Mart. Een jongen van school waar ze wel eens mee spreekt.

"hi Zara, hoe gaat het?" vraagt Mart als ze binnen komt.

"goed hoor" antwoord Zara "alleen een beetje zenuwachtig hihi"

"ah joh ik ben toch echt niet zo eng toch?" antwoord Mart daarop met zijn typische sarcasme.

Zara lacht hierop als antwoord.

Nadat ze alle bloemen heeft opgehangen loopt ze de kerk uit. Ze was er nog steeds niet uit of ze nou wel of niet naar huis moest gaan. BAM! Ze hoort een harde knal en kijkt om haar heen. Vreemd, wat was dat? Zara loopt een stukje verder en pakt haar fiets. Ze kan de knal maar niet uit haar hoofd zetten, ze zat maar te denken dat het misschien wel gewoon iets was dat gevallen was of dat ze iets aan het bouwen waren. Maar ze kwam er maar niet uit. 'het was verdacht' dacht ze.

Zodra ze thuis komt rent ze naar boven om haar klaar te maken voor de herdenking van vanavond. Ze heeft niet veel chique en wat ze nu aan heeft kan natuurlijk ook niet. Een joggingsbroek en een trui. Lekker joh.

Ze kijkt door haar kleren. Totdat ze zich herinnerd dat ze nog een mooie jurk op zolder heeft liggen. Ze loopt de zolder trap op en gaat naar de kast die midden in de zolder staat. Ze trekt de deur open en kijkt de hele kast door.

"zoek je deze?" hoort ze een stem zeggen van dichtbij.

ze draait zich snel om en kijkt naar de man voor haar, hij staat in de schaduw dus ze kan zijn gezicht niet zien. De man laat de jurk vallen en loopt naar de trap om naar beneden te gaan.

Zara blijft verstijfd staan. What the hell just happened?! Ze kijkt om haar heen om te kijken of er niet nog een man staat.

Nadat ze zich realiseert dat er niemand meer is loopt ze naar de jurk en pakt hem op. Het was een prachtige jurk, zwart met roze bloemen aan de zijden van de jurk.

Ze loopt naar beneden om naar haar kamer te lopen, terwijl ze loopt valt het haar op dat haar vader er niet is. De man was vast haar vader. Ze slaakt een opgelucht zuchtje. Nergens om bang voor te zijn. Ze loopt naar beneden om het eten klaar te maken.

Nadat ze haar bord met shoarmataart op heeft loopt ze naar boven om de jurk aan te doen. Wanneer ze naar beneden loopt komt ze haar vader tegen in een net pak.

"ik had gelijk. Hij staat je mooi" lacht hij naar haar.

"dankjewel vader" lacht ze terug, een oprechte lach. "Zullen we gaan?" Ze lopen samen naar de auto en stappen in. Wanneer ze bij de kerk zijn zegt Zara nog even vlug dat ze nog wat moet doen.

Als ze naar de kerk toe loopt ziet ze een vreemde glinstering. Ze kijkt er raar van op. Ze komt steeds dichterbij en kan langzamerhand de details van de glinstering uitmaken. Het lijkt wel een soort portaal?

Ze loopt nog dichterbij. En doet een van de domste dingen ooit.

Ze loopt er doorheen.

Hooooiii dankjewel voor het lezen van dit hoofdstuk. Ik ga proberen om zo vaak mogelijk te updaten.

Dit chapter is dedicated to Mart. Een goede vriend van mij.

love you guys lots xxx maria