firefly

firefly boek 1 deel 8

Third person point of view

De zon begint te schijnen boven de hoge bossen. De mannen zijn al een tijdje bezig hun aanvalsplan voorbereiden. Ze zijn met zijn tweeën wat aan de ene kant erg handig is, want dan zullen ze er gemakkelijker binnenkomen. Maar als ze tegen een heel leger moeten opnemen beginnen ze zich wel wat zorgen te maken. 

Ze ploeteren door de sterke wortels die overal en nergens liggen. Het word steeds donkerder, niet alleen hun zicht word donkerder, ook de omgeving. Ze voelen het aan, de duisternis valt zwaar op het bos. Mason kijkt naar Albert die de grote wortels kapot aan het snijden is.

Na nog een uur te hebben moeten lopen komen ze tot een stop voor een kleine pauze.

"voel jij het ook?" vraagt Mason zachtjes. Albert knikt.

"het is alsof er een duisternis hier in het bos zit, maar je weet niet waar. Het gevoel van depressie gaat niet uit je lichaam" zucht hij zachtjes.

"we moeten hier zo snel mogelijk uitkomen" Albert hoort de bezorgdheid in zijn stem.

"ja, je hebt gelijk. Laten we maar snel gaan dan"

Samen lopen ze de lange tocht verder.

-----------------------------------------------------

"maar, maar" master sust haar zachtjes. Er is niks te bekennen aan deze man waarom hij altijd een capuchon draagt.

"ik begrijp dat je het niet snapt" Zara knikt langzaam.

"weet je, ik ga het niet eens uitleggen" master lacht zachtjes.

"wat we willen doen is jou klaar gaan maken voor wat er komen zal" hij heeft een ernstige expressie op zijn gezicht. Zara kijkt hem raar aan, wat gaat er komen?

Master zucht, "er komen straks mensen, ik weet het bijna zeker. Ik wil weten dat je jezelf kan beschermen"

"oké dan, waar gaan we mee verder?"

"we gaan het tegen elkaar opnemen" grijnst hij.

Ze gaan in hun vechthouding staan. Ze cirkelen om elkaar heen. Zara wacht totdat hij een fout maakt. Wanneer hij dat doet slaat ze toe. Hij ontwijkt haar vuist maar haar been zag ze niet aankomen. Hij valt op de grond maar staat direct weer op.

"goed gedaan, alleen moet je wat meer op je houding letten" hij laat een klein lachje uit zijn mond komen. 

Ze gaan een tijdje door totdat ze wat gaan eten.

Ze zitten stil te eten. Niemand zegt een woord totdat er een bewaker komt binnen stormen.

"Master master! Ze zijn wakker." de bewaker heeft een klein sneetje op zijn wang. Master staat op en rent achter de bewaker aan.

Ze rennen samen naar de kerkers. Daar staan Jaiden en Alice. Jaiden haar transformatie is al afgerond. Ze weet wat ze doet. Ze grijnst naar de twee.

" dus ehm wat willen jullie van ons?" vraagt ze op een liefelijke toon.

"je weet precies waarvoor we jullie nodig hebben" sneert master. Hij had zijn gebruikelijke outfit weer aan.

Jaiden knikt maar Alice ziet eruit alsof ze een geest heeft gezien, naast haar staat Jaiden compleet getransformeerd met de donzige vleugels en al. Haar ogen gloeien rood. Bang is een understatemend.

"wat-" ze kucht een paar keer "wat is ze, en waarom wist ik hier niks van?"

"ah ze spreekt" grijnst master.

------------------------------------------------

"Albert! We zijn er bijna!" roept Mason blij uit. De bomen worden steeds lager op dit stuk, ook de vogels zijn gestopt met hun vrolijke gezang.

Albert knikt vol overtuiging naar het kasteel voor hen. Het is massief groot en ze vragen zich af of ze ooit binnen zullen komen.

Maar dan denken ze terug aan hun plan, ze zullen met pijlen naar boven gaan klimmen. Ze pakken allebei twee pijlen en steken ze in de wand. Langzaam stijgen ze omhoog. Het duurt langer dan gedacht.

Als ze de muur over zijn begint het plan pas echt, ze zullen eerst gaan kijken of ze, ze kunnen vinden door gewoon rond te zoeken. Als dat niet zo is, zullen ze geweld gebruiken. Ze hebben wapens gekregen van de elven. Het zijn goede sterke bogen, ieders twee dolken en een lang soepel in de hand zwaard. Ah de elven, zij zullen hen helpen.

Ook al hebben ze een hekel aan de twee, ze hebben meer haat voor degene die in dit kasteel woont. Dus hebben ze een plan gemaakt met hen. Wanneer ze hen nog niet hebben gevonden zullen de elven het hele leger van de zogenaamde master uit gaan ruimen.

En als die weg zijn zullen ze de meiden opeisen. Anders zullen de elven hem doden.

Ze moeten toegeven, ze hadden de hulp van de elven niet hadden verwacht.

Als de mannen aan de top van de muur zijn, zetten ze hun eigen plan in actie. Ze lopen de trap af naar beneden, de kerkers in.

-----------------------------------

Master pakt Alice op en sleept haar naar boven.

"je hoeft niet bang te zijn schat" fluistert hij in haar oor.

"als jij meewerk zal ik aardig zijn" ze kan de grijns op zijn gezicht zich al inbeelden. Bang om gestraft te worden loopt ze met hem mee naar een deur. Hij is van donkerbruin hout en in het hout zijn er prachtige bloemen gegrafeerd. Het zou een prachtige deur zijn als Alice er niet in word gesleept door een of andere malloot. 

Als ze binnen zijn gooit master haar op een bed. Moeizaam kruipt ze naar de zachte met bloemenprint omhullende kussens.

Master klikt met zijn tong.

"nou, ik wil dat jij mij wat verteld over de wereld waar jij in leeft"

"je- je hebt auto's, en-en je hebt grote huizen en telefoons om met andere mensen te communiceren" Alice bibbert van de angst. Wat wil deze man met al deze info?

"en mijn liefste Alice-" hij doet zijn capuchon af en lacht zijn tanden bloot naar haar "-hoe ben je hier gekomen?"

----------------------------------------

Langzaam achterelkaar lopen ze de kerkers in. Ze kijken om zich heen, niets te zien wat leid naar de meiden. Mason zucht zachtjes, "ze zijn hier ni-" hij word afgekapt door een zwaard die recht door zijn schouder gaat.

Achter hem staat de man die ze al zo lang kennen Storm. Hij kijkt naar Mason, bijna alsof hij medelijden heeft.

Mason spuugt het bloed uit zijn mond, "wat? waarom?" je kunt het nauwelijks horen. Hij laat een kreun horen. Je ziet de pijn in zijn expressie. Zijn wenkbrauwen naar elkaar toegetrokken, een traan die over zijn wangen loopt.

"NEE!" Albert kijkt vol afgrijzen naar de man die ze dachten te vertrouwen. Hij laat alleen een simpele lach te horen en loopt naar achter, de schaduw in.

Mason valt op zijn zij. Langzaam begint het tot hem door te komen dat hij zal sterven, het zwaard mag dan wel alleen maar in de schouder zijn gekomen maar er zat een gif op de punt. Langzaam begint het gif in te werken op zijn lichaam.

Zijn hele lichaam begint te schudden, zijn ogen worden zwart en kijken Albert aan, recht in zijn ogen. Albert kijkt beangstigd naar het zicht voor hem.

"ren" hoort hij zachtjes als Mason meer bloed opspuugt. Hij staat op en zeg het nogmaals. Hij draait zijn hoofd zodat hij schuin naar Albert kijkt. Hij begint te grijnzen.

"als je weet wat goed is-" zijn ogen beginnen weer zwart te worden "- dan begin je met RENNEN!"

Duss ehm ja. Sorry, denk ik haha ik heb volgens mij in iets van drie dagen niet meer geschreven. sorryyyy haha hoop dat dit het beter maakt.

ly guys <3 xxmaria

*ps: wat vinden jullie van t einde? hihi