Wasted Chance

Chapter Sixteen: Tumor Confess.

Ilang araw nadin ang dumaan noong araw na nagkita kami ni Tyler , hindi na siya nagparamdam. Ako naman nandito parin sa hospital nagpapagaling

"Sham! Pupunta tayo sa bahay uuwi tayo ngayun" sabi naman ni Mama

"Bakit po?" Tanong ko pa

"Basta maghanda kana kasi mamaya maya dadating na mga kaibigan mo dito at susunduin na tayo" sabi pa ni Mama at tumulong naman na ako kay mama mag pack ng things hindi pa naman ako masyadong mahina kaya ko pa nga sarili ko e, kaso lang kailangan daw na maagapan ito.

Ilang sandali pa ay nagsidatingan na ang Zero's at sinundo na kami ni Mama at bumiyahe pauwi sa bahay.

"Bakit tayo uuwi?" Tanong ko pa dahil takang taka ako kasi ayaw akong pauwiin ni Mama nagbago nanaman ba ang ihip ngbhangin?

"Wala lang may surprise kami sayo" sabi pa ni Sieg

"Wala na akong time sa surprise surprise na yan," sabi ko pa at nagfacepalm nalang ilang sandali pa ay nakauwi na kami pinapunta nila ako sa garden at nakita ko naman dun si Tyler

"Anong ginagawa niyan dito?" Tanong ko pa kila mama

"Siya ang surprise" sabi pa ng zero's, hinayaan ko na lamang sila at nagsalita naman si Tyler

"Shameral Divine Collins, sorry kasi nasaktan kita hindi ko manlang naisip na nasasaktan kadin puro kasi sarili ko inisip ko nung time na binusted mo ako ,puro kasi sama ng loob at tanong ang nasa isip ko noon, bakit ba nagpakatanga ako sa isang babaeng tulad mo? yun yung tanong pero ngayun alam ko na yung sagot, kasi siya yung gusto ko, siya yung gusto kong makasama habang buhay. Kasi gusto ko na maging akin siya gusto ko na wala nalang biro, gusto ko yung buhay na tayo lang yung hindi na kita sasaktan at di mo na ako sasaktan ulit hindi na din ako magiging makasarili lalong lalo nang hindi ko na iiwan ang mga kaibigan ko, I just want to be with you again please give me on more chance, can you be my girl" sabi pa ni Tyler hindi ko naman maiwasang mapaluha nang biglang may lumipad na lobo at may lumabas na roses at binigay niya saakin at pumasok na ung zero's at si Mama sa loob kaya kami nalang dalawa ni Tyler nandito sa garden, hindi ko na siya pinakinggan at naglakad ako palayo sa kinaroroonan niya

"Teka Sham! Hindi mo ba gusto yung ginawa ko?" Tanong pa niya pero di ko siya pinansin

"Hindi mo naba ako mahal?" Tanong ulit niya at hindi ko padin pinansin

"Sham, I'll do anything for you" sabi pa niya saakin at nilingon ko na siya habag umiiyak

"Lahat?" Tanong ko pa

"Oo lahat." Sabi paniya na desperadong desperado na

"Lumayo ka,Lumayo kana! Ayoko na kitang makita" sabi ko pa sabay lakad palayo

"Pero? Akala ko ba mahal mo ako? Akala ko ba? D-diba ikaw panga nagsabi saakin diba? Sham? Ano na nangyari dun?" Sabi pa niya habang nagsasalita at sumusunod saakin.

"Stop!" Tanging nasabi ko

"I can't" sabi niya at nanatili lang akong naglalakad papunta sa loob ng bahay at nakita ko silang lahat

"Ma? Zero's? Ano to?" Tanong ko pa "hindi niya alam ma! Wala siyang alam" sigaw ko pa sakanilang lahat

"S-sorry anak k-kala ko alam niya a-akala namin" sabi pa ni mama

"Kahit alam pa alam niya! Wala din siyang magagawa" sabi ko pa

"Sorry sham" sabi pa ng zero's

"Ano ba yung kailangan kong malaman?" Tanong pa ni Tyler

"Wala! At wala kang kailangang malaman!" Sigaw ko pa sakaniya

"Diba sabi mo sagot konalang hinihintay mo pero bakit ngayun parang hindi na at balewala na" sabi pa niya sabay lingon ko naman sakanya habang umiiyak padin

"Ano? Gusto mo talaga malaman?" Tanong ko pa "I have a brain tumor and Hindi ko alam kung gagaling pa to!" Sigaw ko pa sa kanya "ngayun ito yung tanong ko! MAGAGAWA MO PABANG MAGMAHAL NANG ALAM MONG MAMAMATAY AT MAWAWALA RIN NAMAN SAYO?" Tanong ko pa habang nag hintay ako sa isasagot niya pero natahimik lang siya

"Diba hindi? Ni hindi ka nga makasagot e, and the best way na pwede ko nalang gawin ngayun e yun yung magbilang ng mga araw na pwede ko pang itagal dito sa mundo! Kasi hindi ko na kaya dito, kasi sobrang nahihirapan na ako dito, puno nalang ng problema puno nalang ng taong KATULAD MO! and mundong ito kaya ayoko na ! Ayoko na! Ayoko na! Ayok--" hindi ko na naituloy ang sasabihin ko nang bigla akong yakapin ni Tyler

"Sorry" tanging nasabi niya nalang habang napapaiyak narin "Sorry talaga hindi ko sinasadya sorry" sabi pa niya.

"Wala nang magagawa yang sorry mo!" Pagpupumiglas ko pa sa yakap niya

"Sorry,pero yung tanong mo? Na kung kaya ko pang magmahal ng mamamatay na? Oo kung talagang mahal ko siya may magagawa ba ako?" Sabi pa niya ng dahilan naman ng pagngiti ko pero agad pinawi ng isip ko na nanggugulo na paano kung namatay ako masasaktan siya ng lubos lalo na kapag naging kami pa. Kaya tinulak ko nalang siya sa pagkakayakap niya at umalis.