Kaçınılmaz Karanlık

KK-17

Kulağına eğilerek bir şeyler fısıldadı. Boyu Aras'tan bir kaç parmak daha uzundu. Bu bana fazla komik geldi. Tam olarak neyin komik geldiğinin farkında değildim,fakat yine kendimi tutamadım ve yüksek sesli bir kahkaha döküldü dudaklarımdan. Eş zamanlı olarak tüm gözler bana dönerken kendime engel olarak ciddiyetimi korudum. Sonra Aras odadan çıkıp gitti, Toprak karşıma oturdu ve yaralı elimi avucunun içine aldı.

'' Hata ettim, özür dilerim. '' Koca pişmanlığını, şu küçücük dört kelimeye sığdırabilmişti. Kelimelerin ardında bakışlarını, bakışlarının ardında kelimeleri sezebiliyordum.. Şifremiz buydu.

'' Şimdi size -gözlerimi avucuma diktim- bu yaraların hepsini kendi kendime yaptığımı söylesem-'' Cümlemi devam ettirmeye bırakmadan her ikiside acelece cevap verdi.

'' İnanmayacağız. ''

'O yüzden söylemiyorum ya. ' dedim yavaşça. Sonra hep birlikte güldük. Güldük. Ve güldük.

-

'' Bana anlat. '' Dedi etkisinden kurtulduğumu düşündüğü zaman. Sonra bir kaç yeri atlayarak, ona kısmen tüm hikayeyi anlattım.

'' Yaralı kuş. Yaralı kuş olmuşsun. '' Tekrar elimi ellerinin arasına aldı. Güldü. Ben de güldüm.

'' Beni benzettiğin şey sadece ' yaralı kuş ' mu ? İnanılmazsın. ! '' Yalancı ciddiyetime dayanamayarak birlikte gülümsedik. Bir süre sessizlik ortama hakim oldu. Sessizliği bozan ise yine o oldu..

'' Deniz kızı. Seni tanımlayacak kelime ' deniz kızı ' olmalı. Hayatını insanlardan kaçarak geçiren, kimsenin varlığına inanmadığı ama ortaya çıktığı an milyonlarca insanı kendine hayran bırakacak bir deniz kızı. ''

---

Sabahın erken saatlerinde gözlerimi açtım. Saatin kaç olduğunu bilmezsiniz ama erken olduğunu hissedersiniz ya, tıpkı öyleydi. Kalktığımda Toprak hala uyuyordu. Rüya ise uyanmış, beni izliyordu.

'' Bir sorun mu var ? '' dedim ellerimi yüzüme götürürken.

'' Hayır. '' dedi yaptığı şeyin farkına yeni varmış gibi.

'' Sadece ne eksik, onu ölçüyordum. ''

'' Anlamadım Rüya. '' Sanırım bir kaç saat içinde anlamıştım. Ne anlatmak istediği anlamıştım. Belki gözlerinden, belki tavrından. Toprak uyandı, ve homurdanmaya başladı. Rüya önüne döndü, bense konuyu bir kez daha açabilmek için tam yerine kapatmaya özen gösterdim. Aptal bir kuzendim. Kendime hayatım boyunca hatırlatacağım tek şey bu olacaktı. Aptal. Bir. Kuzen. Sonra rutin işlerimize devam ettik. Bu günü diğer günlerden ayıran tek şey fazla gülmemizdi sanırım. Ekmek arası peynir geliyordu ve Rüya her gün havuz başında yediği yemeği hatırlayıp bunu yemeyeceğini söylüyordu. Gülüyorduk. Gülerken çıkardığımız seslere gülüyorduk. Herkes susarken ben gülüyordum, onlar benim gülmeme gülüyordu. Bende bir kaç saniye ciddi kalmaya çalışırken, halime gülüyordum. Sadece bir kaç dakika üçümüz, DDM'nin sınırları içinde değilken tanışsaydık ne olurdu diye düşündüm. Ve DDM'nin sınırları içinde olduğumuzu bir kaç dakikalığına da olsa unuttum. Beni en çok mutlu eden, ardından da en çok üzen şey buydu.

Akşam Toprak bir kaç şey için odadan ayrıldığında Rüya ile baş başa kaldık. Ona büyük bir özür borçluydum. Yanına yaklaştım oda beni tamamlayıp başını dizime yatırdı. Ve gözlerini uzun bir süre yüzüme dikti.

'' Öyle bakma. ''

'' Keşke hep çocuk kalsaydık. '' dedi hemen sonra.

'' Keşke hep çocuk kalsaydık. '' diye tekrar ettim.

'' Hiç bir derdimiz yoktu çocukken. Sadece ödevimizi yapmazdık, merdivenlerden düşerdik. Azar işitirdik. Çocukken hiç bir acımın beni gecelere kadar ağlattığını hatırlamıyorum. Şimdi düşünmekten kendimi alamıyorum. Yavaş yavaş beynimi yiyorum. Hayattaki talihsizliğim gün geçtikçe artıyor, Hira. Babam yanımda değil, annem beni boktan bir yere terk etti. Ardında bakmadan gitti. Ama yaptığım tek şey gülümsemekti. Yapabildiğim tek şey gülümsemekti. '' Sonra hiddetle ayağa kalktı. Tüm duyguları ani bir U dönüşü yapmış gibi karşıma oturdu dizlerinin üstünde.

'' Peki sen ne yaptın ? Duygu sömürüsü. Duygu sömürüsünden başka hiç bir şey yapmadın. Bana bir kez bile yardımcı olmayı istemedin, dilemedin. Hayatım boyunca senle yarıştığımı bile bile benden daha iyi olmak için hırs yaptın. '' Gözlerindeki yaşlar akıp gitmeye başladığında öne atıldım. Eliyle gözyaşlarını hızlıca sildi.

'' Bırakmadın. Hiç bir zaman bana bırakmadın ortamı. Bıraksaydın Hira. Bıraksaydın bir kez ben iyi olsaydım. Bir kezde en iyisi ben olsaydım. Hatırlıyor musun bir kez ufak bir farkla geçmiştim seni. Ertesi sabah anneni aramıştım seninle konuşmak için. Tüm gece o sınavın dersine çalıştığını söylemişti bana. Uyuduğunu söylemişti. Aslında sende istiyordun. Hayatın boyunca beni geçmek istedin. Lanet olsun. Şimdide böylesin. Benim sevdiğimi bile bile o çocuğun peşinden gidip duruyorsun.'' Bu sefer benden akıyordu gözyaşları. Hızlı hızlı, sık sık.

'' Senin gibi boktan zihniyeti olan insanlarda kanıp gidiyor. Güzelliğin her şeyi karşılayabileceğini sanıyor. Toprak'ta öyle. Sen güzelsin diye. O gece, ona ihtiyacım olduğunu söylediğim halde bırakıp gitti beni. Sende öylesin. Hayatımda ki tüm insanlar öyle. Hepinize lanet olsun. Hepinizden iğreniyorum. Mükemmelliğini koruyan bedenlerinizden ve aptal zihniyetlerinizden. '' Ani duygu değişimi beni aptal etmişti. Nefes alamıyordum. Her an kendimle direndiğim şeyler şimdi gün yüzüne çıkmıştı. Rüya'nın söyledikleri yüzüme sert bir tokat gibi çarparken sessizce ağlamaya başladım.

'' Yapabildiğin tek şey bu. Ağla, sarıl, çek git. Ama özür dileme. '' Sonra özür dilemek için dudaklarımı oynattım. Kelimeler dökülmedi dudaklarımdan. Sızladı dudaklarım. Bir kaç dakika daha öyle kaldıktan sonra Rüya çekip gitti. Ona hiç bir şey söyleyemedim. Gitmesine izin verdim. Kendimle baş başa kalıp deli gibi ağlamak için. Ama bunu karşısında yapmayacağım davetsiz bir misafir geldi hemen sonra. Kapıdan girdiği an toparlandım ve ayağa kalktım. Muhtemelen aramızda 5-6 yaş vardı. Yanaklarımdan süzülen göz yaşlarını silerken yanıma oturmuştu.

'' Selam. Allen ben. Allen Cox.

-----------------------------------------

Herkese merhaba. Bölüm normal şartlar altında hafta sonu gelecekti. Ama Zehra'nın yoğun isteğine dayanamadım pwqğeğqf İçime sinen bir bölüm olduğu söylenemez. Umarım beğenirsiniz.