Ölüm insanı yavaş yavaş unutturur bize. Sesini unutturur önce, sonra kokusunu sonrada yüzünü unutturur her bir ayrıntısıyla.. Unutmamak için kendince yollar denersin. Sana söylediği şeyleri getirirsin aklına, bir kıyafetini gördüğün zaman içine çeke çeke koklar hergün resimlerine bakarsın. Bazı geceler acı çekeceğini bile bile sırf unutmaktan korktuğun ve çok özlediğin için uyumadan önce rüyana girmesi için dualar edersin. Ölüm beraberinde senin yanındaymış gibi davranan ama daha sonra seninle paylaşacakları sadece soğuk bir merhaba olacak bir sürü maskeli yüz sahte dost getirir. Belki de ölüm gerçekleri yüzümüze vurduğu için bu kadar korkutuyordur bizi? Bilemiyorum, ama ben sırf bunlardan kaçabilmek için babamın ölümünü kabullenmiyor, hala mezarına gidemiyor ve hep şunu söylüyorum "Babalar ölümsüzdür."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Gözyaşından Kağıda Dökülen Şiirler
PoezjaAğladım, ağladıkça kağıda aktı gözyaşım. Sonra birer mısra oldu kağıtta şiirler beliriverdi birden.
