Küçüklüğüm ile ilgili tek hatırladığım şey. Dayak yemem di ama bu basit dayaklardan değildi .bakıcımız bizi kısa ama sivri bir çubukla döver ve karanlık sessiz bir odaya kilitlerdi. Öyle sessiz öyle karanlıktıki kendi kalp atışlarımı duyardım bazen. Acıtırdı canımı. Ama sonra zevk vermeye başladı bu bana. her vurduğunda biraz daha besleniyordum. Onun bana vurması beni tuhaf bir biçimde güçlendirip teselli etmeye başladı. Karanlık odaya gitmeye can atardım. Hep geceleri sevdim ben. Kendime Karanlığın Lordu ismini koydum çünkü karanlık beni değil ben karanlığı korkutuyordum. O benden korkacaktı. Lider bendim. Benim için karanlık demek acılarını giderdiğin kimsenin seni görmediği ve organların çürüyene kadar ağlayabildiğin bir yer. Tekrar harika. Karanlık mütiş bir yer. O kadar seviyorum ki canıma karanlıkta zifiri gecede son verdim. Ve gecenin minik ışıkları esrar gibi bağlı olduğum bedenimden beni sonsuz bir zevk verici karanlığa attı. İşte ben birtek o gün cesaretli adımı atıp bu pis fanilerin dünyasından ayrıldığım gün mutlu oldum...
~Hayat hayaller için vardır~
