Το Φτερωτό Πλάσμα και η Κοπέλα

111 8 0
                                    


Εφόσον είμαι έτοιμος ήρθε η ώρα να φύγω και να ψάξω πως έφτασα εδώ, για ποιον λόγο και άμα δεν μπορέσω να απαντήσω τίποτε από αυτά τουλάχιστον να επιστρέψω στο Λονδίνο. Καθώς πηγαίνω λοιπόν στον δρόμο μου βρίσκω ότι το αμάξι πάνω στο οποίο είχα ακουμπήσει όταν ξύπνησα ήταν το δικό μου... Μα και βέβαια ! << ΧΑ! Φανταστικό !!>> χαμογελώ εγώ κραυγάζοντας ολομόναχος. Σε αυτήν την πόλη είχα φέρει τον Λιονταράνθρωπο ως περισπασμό έτσι ώστε όταν παλεύαμε να μην πληγώνονταν κανένας. Την δημιούργησα μέσα από τα όνειρα μου άρα αυτήν η πόλη θα εξαφανιστεί όταν θελήσω εγώ. ΟΚ, σε λίγο δηλαδή θα εξαφανιστεί. Μία λευκή λάμψη και με μιας η πόλη εξαφανίζεται ενώ εγώ βρίσκομαι μέσα στο αμάξι μου στον δρόμο.

Σύντομα βλέπω μια πινακίδα που γράφει << ΛΟΝΔΙΝΟ 345.>> Τέλεια ...Θα μου πάρει χρόνο αλλά σύντομα θα είμαι σπίτι για να ξαναδώ την Άιριν και τον Νέρο τους δυο Μαθητευόμενους μου. Καθώς οδηγώ με την άνεσή μου βλέπω παντού τριγύρω μου δέντρα σε περίεργους σχηματισμούς και διατάξεις. Κοιτάζω στον ουρανό κάποια στιγμή και βλέπω ένα περίεργο πλάσμα να πετά από πάνω μου. Ένα πλάσμα μεγάλο και φτερωτό σαν άνθρωπος ,με φτερά στην πλάτη όμως χωρίς χαρακτηριστικά προσώπου. Από κάτω φαίνεται γυμνό όμως χωρίς γεννητικά όργανα. << Τι στο καλό; >> σκέφτομαι και το ακολουθώ κάνοντας μια γρήγορη στροφή σε μια προσπάθεια να καταλάβω που πηγαίνει.

Καθώς το ακολουθώ χάνω τα ίχνη του σε μία μικρή κωμόπολη αρκετά κοντά στην Γέφυρα του Λονδίνου.

Πριν προλάβω να βγω από το αμάξι για να το ακολουθήσω και να το ξετρυπώσω μέσα στην πόλη αισθάνομαι μία περίεργη αίσθηση σαν να με σημαδεύουν με πιστόλι. Γυρνάω το κεφάλι μου και βλέπω μια κοπέλα γύρω στα 18 της να με σημαδεύει κρατώντας ένα πιστόλι. Και το πιστόλι το έχει τοποθετήσει ακριβώς έτσι ώστε να σημαδεύει το κενό ανάμεσα στα μάτια μου. Η κοπέλα είναι όμορφη πρέπει να το πω... Έχει μακριά καστανά μαλλιά, όμορφο νεανικό πρόσωπο το οποίο συνδυάζει την ωριμότητα μιας γυναίκας με την παιδικότητα ενός μικρού κοριτσιού, τα μαλλιά της τα έχει δέσει σε κότσο όμως παράλληλα μερικά της πέφτουν και μπροστά στο μέτωπο σαν αφέλειες, ενώ το πιο όμορφο χαρακτηριστικό του προσώπου της είναι τα μάτια της. Καφετιά στο χρώμα σαν το χρώμα του μελιού. Φορά μία άσπρη μπλούζα, ένα κολιέ που αναπαριστά μία νεράιδα , μία καφετιά φόρμα και μποτάκια.

Και κρατά ένα πιστόλι ανάμεσα στα μάτια μου ! << Γεια σου..>> της λέω αμήχανα. << Δεν με έχουν σημαδέψει ξανά από τέτοια απόσταση... Ωραία αίσθηση ; >> την ρωτάω. << Είσαι ηλίθιος ; >> με ρωτά. << Πολλοί έχουν κάνει αυτήν την ερώτηση. Σε κανέναν δεν άρεσε η απάντηση.. Δεν ξέρω καν αν υπάρχει απάντηση... Αλήθεια πώς σε λένε ;;; Ξέρεις δεν νιώθω και πολύ άνετα όταν μιλάω με κάποια και δεν ξέρω το όνομά της...>> Βγαίνω από το αμάξι με τα χέρια μου στον αέρα..<< Λοιπόν ; Θα είναι πολύ καλύτερα άμα γνωρίζαμε ο ένας τον άλλον ..>> λέω εγώ παιχνιδιάρικα. << Ιωάννα.>> λέει εκείνη το όνομά της. << Α χάρηκα.. Είμαι ο Μάθιου. Μάθιου Ντράγκονιντ ...>> χαμογελώ και της προσφέρω το χέρι μου για χειραψία.

Εκείνη το πιάνει κάνοντας μαζί μου και χωρίς να το καταλάβει κάνω μία δυνατή κίνηση και το πιστόλι βρίσκεται στο χέρι μου. << Μα τι στο ; >> ρωτά εκείνη πεσμένη λίγο πίσω. << Παράξενο ε ;;; Δεν πειράζει.. Με τον καιρό θα το συνηθίσεις. Έμαθα αυτήν την κίνηση από τον Μπίλλυ Δε Κίντ όταν τον συνάντησα πριν πολλά χρόνια στην Απαλλούσα... Χρυσές εποχές..>> λέω αδειάζοντας το πιστόλι και ρίχνοντας όλους τους κάλυκες στο έδαφος.

<<Επί τη ευκαιρία πως και μια κοπέλα της ηλικίας σου κρατά πιστόλι ;; Όχι και πολύ συνηθισμένο , πρέπει να το πω..>> Εκείνη σηκώνεται από το έδαφος, καθαρίζεται από τις βρωμιές και με μία κίνηση μου ρίχνει ένα χαστούκι στο πρόσωπο. Το πιστόλι μου πέφτει από τα χέρια και εκείνη το μαζεύει. << Είσαι στα σίγουρα τρελός..>> σχολιάζει εκείνη. << Όχι.. Απλώς Αθάνατος.>> χαμογελώ σηκώνοντας λίγο το καπέλο μου. << Ναι , ότι πεις...>> σχολιάζει η Ιωάννα και σε λίγο ακούμε ήχους σαν από αμάξια. << Τα άλλα κορίτσια, Μάθιου Ντράγκονιντ δεν έχουν μπλεξίματα με αυτούς !!! >> λέει και δείχνοντας μου το αμάξι τρέχει... Την ακολουθώ αλλά είμαι περίεργος να δω για ποιον λόγο τρέχει...



London Bridge Is Falling DownOù les histoires vivent. Découvrez maintenant