London Bridge Is Falling Down

Το Μυστικό της Ιωάννας και η Δεύτερη Αποστολή

Σύντομα η Ιωάννα αισθάνεται καλύτερα. Ή τουλάχιστον αυτό καταλαβαίνω μιας που δεν δακρύζει , ούτε κλαίει πλέον...

<<Είσαι καλύτερα τώρα ; >> την ρωτώ. << Ναι.. Τώρα είμαι πολύ καλύτερα...>> λέει εκείνη με ηρεμία. << Το μόνο που μπορώ να κάνω λοιπόν τώρα ως φίλος σου είναι να ακούσω το πρόβλημά σου.. >> χαμογελώ και κάθομαι πιο αναπαυτικά στον καναπέ περιμένοντας να μου αποκαλυφθεί το μυστικό της.

<< Άκου, Μάθιου.. Έγινε πριν έναν χρόνο περίπου, λίγο μακριά από εδώ.... Βλέπεις, όταν ήμουνα μικρή ο παππούς μου με έπαιρνε μαζί του για κυνήγι... Δεν είχε εγγονό και έτσι έπαιρνε εμένα.. Έμαθα να ρίχνω με καραμπίνα από τα 7 μου !!

Τέλος πάντων... Η πόλη στα 17 μου αντιμετώπιζε προβλήματα πείνας με αποτέλεσμα να βγαίνω με την καραμπίνα και να κυνηγάω θηράματα μαζί με άλλα άτομα της ηλικίας μου για να μπορούμε να τρεφόμαστε... Κάποια στιγμή ήρθε ένας άντρας εδώ... Ντυμένος όλος στα άσπρα ,με πουκάμισο άσπρο, γραβάτα άσπρη, κουμπιά λευκά... Γενικά όλος ντυμένος στα λευκά.. Είχε μακριά, λευκά μαλλιά και πράσινα μάτια... Πράσινα σαν του φιδιού..Άρχισε να δίνει υποσχέσεις. Υποσχέσεις ότι θα μας χορτάσει και πως η πόλη θα δει καλύτερες ημέρες.

Αλλά μόνο αν κάποιος του έδινε έναν περίεργο όρκο, έναν όρκο που δεν είχα ξανακούσει. Βρισκόμασταν σε απελπιστική κατάσταση και ήμουν 17 χρονών. Όταν είσαι σε τόσο νεαρή ηλικία και έχει φλομώσει το μάτι σου από την πείνα ,τότε οτιδήποτε και αν ακούς ότι μπορεί να σε βγάλει από αυτήν την κατάσταση το θεωρείς λυτρωτικό σωστά ;;; >> με ρωτά εκείνη κοιτώντας με όπως ένα κορίτσι κοιτάζει τον πατέρα ,τον θείο ή μάλλον τον καλύτερο φίλο της.

<< Ναι..Το ξέρω αυτό το αίσθημα Ιωάννα.. Πήγα και εγώ να κάνω το ίδιο λάθος μια φορά πριν πολλά χρόνια...>> λέω και κοιτάζω στο παρελθόν πριν γνωρίσω τον Μέρλιν, όταν ήμουνα ακόμα ένα μικρό παιδί, πεινασμένο και παρατημένο από τους γονείς του... Ο μόνος μου φίλος ήταν ο Χέιθαμ Ίγκλσμπρεθ, ένα παιδί επίσης εκδιωγμένο από τους γονείς του και ολομόναχο ... Προστατεύαμε ο ένας τον άλλον και για να φάμε αναγκαζόμασταν να κλέβουμε.... Όταν ο Μέρλιν εμφανίστηκε και μας πήρε για Μαθητευόμενους διότι κατείχαμε το δώρο της μαγείας περιμέναμε να μας χρησιμοποιήσει όπως ο Όρκους χρησιμοποίησε την Ιωάννα. << ΟΚ... Πες μου λοιπόν... Τι όρκο κάνατε προκειμένου να βοηθήσει την πόλη σου ;;; >> την ρωτώ καθαρά ενδιαφερόμενος. << Να σκοτώσω έναν άνθρωπο... Όμως ακριβώς μόλις το προσπάθησα κατάλαβα ότι δεν είμαι δολοφόνος και δεν το έκανα...>> λέει εκείνη και στο βλέμμα της βλέπω να αντικατοπτρίζεται η ενοχή. << Η ψυχή ενός ανθρώπου για την ζωή μιας ολόκληρης πόλης , σωστά ;;;>> την ρωτάω ρητορικά. Εκείνη κουνάει το κεφάλι της συγκαταβατικά.