London Bridge Is Falling Down

Μια προφητεία

Εφόσον βοήθησα την Ιωάννα να απαλλαχτεί από το πρόβλημα του να σώσει την γέφυρα του Λονδίνου αλλά και από το να την ξαναφτιάξει έχει έρθει η ώρα να φύγω..

Όμως πριν φύγω ήρθε η ώρα για έναν τελευταίο αποχαιρετισμό..Πηγαίνω κοντά στην Ιωάννα , η οποία τώρα πανευτυχής με την νέα της κάμερα βγάζει εικόνες και φωτογραφίες αποτυπώνοντας για πάντα με φωτεινά χρώματα αυτήν την υπέροχη ημέρα.. Μόλις νομίζω πως είναι η κατάλληλη στιγμή να της μιλήσω ακουμπάω τολμηρά τον ώμο της. <<Μάθιου ! Συγνώμη ! >> κάνει εκείνη μιας που παραλίγο να με χτυπήσει στην μύτη.

<< Δεν πειράζει..Ιωάννα, εδώ λοιπόν είναι που λέμε το αντίο .. Πέρασα καλά μαζί σου και πρέπει να γνωρίζεις πως ήσουνα φανταστική, όπως και εγώ.. Πρέπει να φύγω.. Έχεις το κινητό μου άμα συμβεί οτιδήποτε περίεργο... Αντίο..>> λέω και προσθέτω το σχόλιο << Ωραία κάμερα..>> Το χαμόγελο εκείνης σβήνεται μονομιάς .<< Έλα να βγάλουμε δυο φωτογραφίες μαζί τουλάχιστον..Να θυμάμαι τον πιο περίεργο άνθρωπο που γνώρισα ποτέ μου..>> χαμογελά εκείνη γλυκά. Θα μου λείψει αυτό το χαμόγελο..

Πάω κοντά της και αγκαλιαζόμαστε- ο ένας ουσιαστικά ακουμπά τον ώμο του άλλου – και χαμογελάμε μπρος στην κάμερα .Παίρνω την μία φωτογραφία και την βάζω στην τσέπη μου ενώ η Ιωάννα κρατά για δική της την επόμενη..

Κοιτάζω ψηλά καθώς αποχαιρετιζόμαστε και βλέπω τον Μπέχεμοθ, εκείνο το απρόσωπο, γυμνό, φτερωτό πλάσμα.

Μπαίνω μέσα στο αμάξι μου και το ακολουθώ σκεφτόμενος ότι όλα αυτά ανήκουν στην ζωή του Αλχημιστή..Το πλάσμα φαίνεται σαν να με οδηγεί κάπου και εγώ το ακολουθώ..

Σύντομα το βλέπω να προσγειώνεται μπροστά σε ένα οίκισμα που μοιάζει με ναό και στην είσοδο του ναού βλέπω εικόνες άλλων παρόμοιων πλασμάτων... << Μπες μέσα..>> λέει ο Μπέχεμοθ και η πύλη ανοίγει διάπλατα ανοίγοντας τον δρόμο για το εσωτερικό του ναού...

Καθώς προχωράω μου σκάνε την μύτη μυρωδικά όπως το μπαχάρι, ο βασιλικός και άλλο .. Σε ένα δωμάτιο φωτισμένο εντελώς από δαυλούς ένα πλάσμα με ρούχα αρχιερέα κάθεται και με περιμένει... Νιώθω το ανύπαρκτο βλέμμα του καρφωμένο πάνω μου. Κάθομαι δίπλα του και το ακούω να λέει

<< Εκείνος επιστρέφει μέσα από το Χάος..

Μάθιου συνάντησες το σημάδι σου..

Το τραγούδι σου τελειώνει για αυτό μην δακρύσεις..

Όταν τον ακούσεις να χτυπά εφτά φορές ! >>

Τότε καταλαβαίνω για ποιον μιλάνε ! << ΜΑ ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ;;; >> τα ρωτάω φοβισμένος. << ΑΥΤΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΧΕΙ ΧΑΣΕΙ ΤΗΝ ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΤΟΥ, ΕΧΕΙ ΑΠΟΓΥΜΝΩΘΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΕΞΟΡΙΣΤΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ !!! ΕΓΩ Ο ΙΔΙΟΣ ΗΜΟΥΝ ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΠΟΥ ΤΟΥ ΤΑ ΕΚΑΝΕ ΑΥΤΑ !! >> τρομοκρατούμαι.. Το ένα πλάσμα με κοιτά και από ότι καταλαβαίνω το λένε Εζρεήλ ενώ το άλλο με τις ρόμπες του ιερέα Αζραέλ .. Ο Εζρεήλ απαντά << Ο Αγγελιοφόρος δεν λέει ποτέ ψέματα ..>> Και τότε η μυρωδιά στα ανύπαρκτα ρουθούνια του Αζραέλ γίνεται πιο έντονη διότι πιο δυνατά τώρα λέει με τον ίδιο τρόπο

<< Οι Θεοί επιστρέφουν,

Η Γη θα καεί,

Το τελευταίο άσπρο αστέρι θα ματώσει με την πτώση σου.>>

Και ο Μπέχεμοθ με αρπάζει από το φράκο λέγοντας << Ώρα να φύγεις Αλχημιστή ..>> και με σέρνει από έξω.. < Όχι μη περίμενε !!! Πρέπει να γνωρίζω περισσότερα !!!! >> Παρά όλα αυτά το πλάσμα με αναισθητοποιεί και ξυπνώ μετά από αρκετές ώρες έξω από το αμάξι μου , ξαπλωμένος σαν να λιποθύμησα έξω από το αμάξι μου , στο χορτάρι .<<Επιστρέφει... >> ακούω μια φωνή στα αυτιά μου...