London Bridge Is Falling Down

Ο Κουρδιστός Άνθρωπος

Ακριβώς μόλις εξαφανίζονται τα πλάσματα η Ιωάννα βρίσκει την ευκαιρία να μου μιλήσει..<< Τι στο καλό ήταν αυτό ;;; >> με ρωτά. << Μόλις σου έσωσα την ζωή , ευχαρίστησή μου και όχι, δεν μου είσαι υπόχρεη..>> της χαμογελώ δύσκολα κοιτώντας το νερό στο οποίο παλιά βρίσκονταν η Γέφυρα του Λονδίνου. << Μάθιου ! Μιλάω σοβαρά !! Παραλίγο να πεθάνω πριν λίγο και εσύ κατέστρεψες την γέφυρα ! Τι θα κάνουμε τώρα εεε ;; >> με ρωτά εκείνη. << Διάολε ! Μερικές φορές μου φαίνεται πως είτε δεν νοιάζεσαι διόλου για το τι θα συμβεί , ή το τι συμβαίνει !!! >> συνεχίζει εκείνη . Ένα δίκιο το παραδέχομαι ότι το έχει..

Πηγαίνω κοντά της και με στοργή ακουμπώ τον ώμο της. <<Ιωάννα, καλή μου... Είμαι 1327 χρονών... Όλα αυτά τα χρόνια που έχω ζήσει έχω χάσει πολλούς φίλους μου και μη... Έχω αγαπήσει και έχω χάσει..Η μισή αθάνατη ζωή μου ήταν μέσα σε βιβλία και γραμμένες σελίδες. Όλη η υπόλοιπη που την ζω και σκοπεύω να την ζήσω για πολύ καιρό ακόμα είναι να συναντώ ανθρώπους και να μαθαίνω από αυτούς...

Έχω συναντήσει καλή μου, ανόητους και σοφούς που έζησα δίπλα τους.... Το υπόσχομαι Ιωάννα. Δεν θα σε χάσω και εσένα.. Δεν θα χάσω κανέναν άλλον, ποτέ ξανά.. Το υπόσχομαι... Και τώρα, πρέπει να ξαναφτιάξουμε την γέφυρα..>> της λέω και ξέρω πως θα μου ουρλιάξει διότι αυτήν η εξέλιξη όπως είναι φυσικό δεν της αρέσει διόλου.

<< Τι ;;; Είσαι ηλίθιος Μάθιου ;;; Γιατί να την ξαναφτιάξουμε ;;; Για ποιον σκοπό ;;; Αφού το είδες ! Τα Παιδιά είναι αποφασισμένα να με σκοτώσουν ότι και να κάνω ! >> αρχίζει εκείνη να φωνάζει. Με το δίκιο της βέβαια. << Εμπιστέψου με Ιωάννα. Θα φτιάξουμε την γέφυρα και θα σώσουμε και την ζωή σου και των γονιών σου και τις ζωές όλων των κατοίκων που απήγαγαν τα Παιδιά απλά και μόνο για να ικανοποιηθούν τα καπρίτσια του Όρκους εντάξει ;;;; Πάμε...>> της χαμογελώ συμπονετικά και με όλο μου το κουράγιο κοιτάζω μέσα στα ήδη κουρασμένα μάτια της... Λογικό είναι να χάνει την ελπίδα της.

Αλλά όχι αναγκαίο.. << Εντάξει Μάθιου αλλά σε παρακαλώ αυτήν την φορά όχι κόλπα..Σε παρακαλώ....>> μου λέει εκείνη παρακαλώντας με στα αλήθεια. << Εντάξει, Χαμογελαστή μου Φλόγα.. Στο υπόσχομαι...>> αναστενάζω εγώ και προχωράω για να βρω τούβλα τα οποία δεν χρειάζεται κανένας καθώς και ασβέστη... << Ώπα... Μάθιου, πως με είπες ;;; >> ρωτάει η Ιωάννα περίεργη. << Χαμογελαστή Φλόγα... Δεν σου αρέσει ;;; >> την ρωτάω περίεργος. << Ε ;; Όχι, καλό είναι.. Χαμογελαστή Φλόγα.. Τι είναι; Το παρατσούκλι μου ;; >> με ρωτά εκείνη ενθουσιασμένη. << Ναι... Στο έβγαλα ενώ κοιμόσουν. Μου αρέσουν τα παρατσούκλια. Τα παρατσούκλια είναι ωραία... Άμα θες βγάλε και σε εμένα ένα. Η Άιριν, η πρώτη μου Μαθητευόμενη μου έχει ήδη βγάλει ένα παρατσούκλι. Με αποκαλεί << Raggedy Man >> ή << Κουρελιασμένο Άνθρωπο.>> Εσύ αποκάλεσέ με όπως θες...>> χαμογελώ εγώ και ανυπομονώ για το παρατσούκλι μου. << Χμμ.. Το βρήκα.. Θα σε αποκαλώ << Marionette .>> ... Σημαίνει ..>> πάει να μου εξηγήσει την σημασία. << Άστο Ιωάννα, ξέρω τι σημαίνει <<Marionette. >> Είτε το πιστεύεις είτε όχι είχα μια φίλη κάποτε που την έλεγαν έτσι. << Marionette.>> ,,, Την γνώρισα το 1125 στην Αραβία.. Χαρούμενος άνθρωπος ,χαρούμενη φύση ! Και εργάζονταν.. Βέβαια η δουλειά που έκανε δεν ταίριαζε ούτε με το όνομα αλλά ούτε και με την φύση της...>> θυμάμαι εγώ την Marionette. << Γιατί ;;; Τι δουλειά έκανε ;;; >> με ρωτά η Ιωάννα . << Προετοιμάσου να ρίξεις αλάτι στην ράχη σου.. Νεκροθάφτης ..>> της απαντώ και φυλάω ένα γελάκι κρατώντας το στόμα μου με το χέρι μου καθώς η Ιωάννα κάνει τρείς γύρους γύρω από τον εαυτό της τρομαγμένη..