London Bridge Is Falling Down

Για Να Σπάσεις Έναν Όρκο

Ο Όρκους συνεχίζει να με χλευάζει και πατώντας με ακόμη περισσότερο λέει << Από ότι φαίνεται, Μάθιου εσείς οι άνθρωποι μόνο για αυτό είστε ικανοί..Να τρώτε το έδαφος και να σας καταπατάμε εμείς , οι Θεοί !!! Τελικά δεν είσαι άνθρωπος, είσαι κάτι καλύτερο.. Μία μαριονέτα που απολαμβάνω να παίζω με τις χορδές και τα σχοινιά της ακόμα και αν αυτή νομίζει πως είναι ελεύθερη.. Έλα λοιπόν μαριονέτα... Χόρεψε για εμένα.. Τραγούδα για εμένα.. Διασκέδασέ με..>> συνεχίζει ο Όρκους γελώντας..

<< Ε, καργιόλη ! >> ακούω μια φωνή και βλέπω τον Γεδεών Κρέην να πετάει στον Όρκους φλόγες με ένα φλογοβόλο. << Φλόγες ;; Αυτές δεν του κάνουν τίποτα ! >> γκρινιάζω εγώ ευχαριστώντας τον. << Σε αυτές γεννήθηκε.>> συνεχίζω. << Ναι, αλλά τουλάχιστον τον κρατάνε πίσω για λίγο..>> σχολιάζει ο Γεδεών και βάζει στα δάχτυλά του μια σιδερογροθιά με σύμβολα από αποκρυφιστικές θρησκείες των Αζτέκων ,την οποία χρησιμοποιεί για να χτυπήσει τον Όρκους στο πρόσωπο. Ο Όρκους δέχεται το χτύπημα αλλά ακόμα είναι πιο δυνατός από εμάς,

Έτσι πολεμάμε με όλες μας τις δυνάμεις. Ξαφνικά, ο Όρκους με πιάνει από τον λαιμό ενώ με σφίγγει και εκεί που περίμενα να είναι η τελική μου αναπνοή αυτήν που έφευγε όρμησε ο Γεδεών με μία λεπίδα που βρώμαγε αίμα Τιτάνα και του έκοψε το χέρι , το οποίο μετατράπηκε σε σκόνη.. Λέμε πως επιτέλους τον σκοτώσαμε όμως ο μπάσταρδος κάτι κρύβει διότι γελά.

Τότε νιώθω έναν φριχτό πόνο στο χέρι και βλέπω πως το χέρι μου γίνεται σαν του σκελετού ενώ του Όρκους γίνεται υγιές όπως ήταν το δικό μου πιο πριν..Αρπάζω ένα ρουμπίνι από την τσέπη μου ασυναίσθητα και το σπάω όταν βλέπω πως ο Όρκους πιάνει τον Γεδεών από το στήθος κα είναι έτοιμος να του ξεριζώσει την καρδιά..

Βλέπω την Ιωάννα.. Σε κλάσματα δευτερολέπτου χωρίς να καταλαβαίνω τι γίνεται της εξηγώ τι γίνεται, η Ιωάννα αρπάζει το στιλέτο με το αίμα του Τιτάνα, τρέχει προς τον Όρκους και χωρίς να καταλαβαίνουμε τι γίνεται καρφώνει τον Όρκους στον λαιμό.. << Να πας στο διάολο.>> του λέει με μίσος στο αυτί καθώς ο Όρκους αποκτά κόκκινες λάμψεις στα μάτια και στο στόμα, σημάδι πως ένας θεός πεθαίνει. Πηγαίνω κοντά της καθώς ο Όρκους χάνεται σαν σκόνη στον άνεμο << Όλα τέλειωσαν... Είμαστε ελεύθεροι..>> Γυρνάω στον Γεδεών και του λέω με ενδιαφέρον << Σε ευχαριστώ φίλε...>> Ο Γεδεών φτιάχνει τα γυαλιά του και λέει << Την επόμενη φορά θα πληρώνεις περισσότερα σε ότι αγοράσεις..>> << Σίγουρα..>> ανεβοκατεβάζω το κεφάλι.

Εφόσον αλλάζω την χρυσή και ασημένια γέφυρα του Λονδίνου με την πραγματική πέφτω για ύπνο στο σπίτι της Ιωάννας και μένω άναυδος όταν μετά από λίγες ώρες αρχίζουν να φτάνουν όλοι όσοι είχαν απαχθεί από τα Παιδιά, από τους γονείς της έως τον ιδιοκτήτη του περιπτέρου..

Κανένας δεν έμαθε ποτέ την αλήθεια, το μόνο που έμαθαν ήταν το όνομά μου και το επάγγελμά μου << Μάθιου Ντράγκονιντ. Αλχημιστής.>> Έτσι με γνώριζαν. Και η Ιωάννα άρχισε πάλι να φωτογραφίζει και να διαβάζει πράγμα που πριν δεν μπορούσε να κάνει διότι την κυνηγούσαν ..