London Bridge Is Falling Down

Φτιάξε την από ξύλο και πυλό

Την ακολουθώ καθώς κρύβεται πίσω από έναν κάδο σκουπιδιών. << Από ποιόν κρύβεσαι ;;; >> την ρωτώ εγώ. << Ησυχία !! Με κυνηγούν περίεργα πλάσματα που με θέλουν να κάνω μία περίεργη δουλειά.... Αλλιώς..>> κάνει με το χέρι της μια κίνηση σαν να της κόβουνε τον λαιμό με λεπίδα. << Εντυπωσιάστηκα..>> χαμογελώ εγώ ειρωνικά. Με κοιτάζει κατσουφιασμένα. << Καλά... Θα κάνω ησυχία... Επί τη ευκαιρία θα ήθελες ένα ζελεδένιο αρκουδάκι ;;;; >> ρωτάω και βγάζω από την τσέπη μου ένα σακουλάκι με ζελεδάκια σε μορφή αρκούδας.

Εκείνη συνεχίζει να με κοιτά κατσουφιασμένη καθώς εγώ βγάζω και τρώω ένα τέτοιο ζελεδάκι. Την συζήτηση μας διακόπτουν κάποια περίεργα πλάσματα που εμφανίζονται μπροστά μας και φαίνονται να έχουν βγει από το αμάξι που μας ακολουθούσε. Η Ιωάννα γεμίζει το πιστόλι της και το γυρνάει προς τα πλάσματα έτοιμη να πυροβολήσει ανά πάσα στιγμή όμως της κρατάω το χέρι ευγενικά .<< Ιωάννα ..>> της λέω. << Πιθανόν να μην χρειαστεί.... Δείξε μου εμπιστοσύνη.. Σε παρακαλώ..>>

Εκείνη κρύβει το πιστόλι της και εγώ κοιτάζω ερευνητικά τα πλάσματα. Μοιάζουν με Φαύνους διότι έχουν κεφάλι κατσίκας όμως το δέρμα τους είναι καλυμμένο με λέπια και τα χέρια τους έχουν νύχια σαν των αετών..<< Α ! Κοίτα εδώ...>> χαμογελώ. << Έχω να δω κάτι τέτοιο από... Αχ, ποιον κοροϊδεύω ;;; Δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο !!! > χαμογελώ εγώ και κοιτάζοντας τα λίγο καλύτερα σχολιάζω << Φανταστικό !!>> Τα πλάσματα έρχονται πιο κοντά μας και ανοίγουν τα στόματά τους. Αρχίζουν να λένε τραγουδιστά :

<< Η Γέφυρα του Λονδίνου καταρρέει

Καταρρέει, καταρρέει

Η Γέφυρα του Λονδίνου καταρρέει

Ωραία Μου Κυρία !>>

Εγώ τα κοιτάω καθώς συνεχίζουν να λένε αυτό το κομμάτι μελωδικά... Καταλαβαίνω πως λένε την πρώτη στροφή του παιδικού τραγουδιού << Η Γέφυρα του Λονδίνου καταρρέει >> και έτσι καταλαβαίνω τι πρέπει να γίνει. Ενώνω τα χέρια μου και τραγουδώ στον ίδιο τόνο

<< Τι θέλετε να κάνουμε για αυτό

Για αυτό, για αυτό

Τι θέλετε να κάνουμε για αυτό

Ωραία Μου Κυρία ! >>

Τα πλάσματα μας κοιτάνε περίεργα και μπορώ να δω τα μάτια τους. Έχουν μια περίεργη μαύρη λάμψη ενώ τα μάτια τους με κοιτάνε απειλητικά . Μόνο μια φορά με έχουν ξανακοιτάξει πλάσματα έτσι ,σε μια περιπέτεια μου πριν 2 χρόνια όπου βρισκόμουν αιχμάλωτος μιας ομάδας Σατύρων. Για ποιο λόγο όμως να τραγουδάνε αυτό το κομμάτι ;;; Αναρωτιέμαι... Αυτό το κομμάτι λες να έχει κάποια σχέση με αυτήν την δουλειά που σκοπεύουν να αναθέσουν στην Ιωάννα ;;; Θα το μάθω σύντομα μάλλον.

Τα πλάσματα μπροστά στα αγωνιώδη μάτια εμένα και της νέας μου φίλης σηκώνουν τα χέρια τους και με το δάχτυλό τους δείχνουν την Ιωάννα. Έπειτα τραγουδάνε όλα μαζί στην ίδια μελωδία

<< Φτιάξε την από ξύλο και πηλό

Ξύλο και πηλό, ξύλο και πηλό

Φτιάξε την από ξύλο και πηλό

Ωραία Μου Κυρία !>>

Μετά από αυτό όλα μαζί μπαίνουν στο ίδιο αμάξι από το οποίο βγήκαν και φεύγουν ακριβώς όπως ήρθαν. Γυρνάω αγωνιώδης και ευχαριστημένος στην Ιωάννα εφόσον ακολουθήσω λίγο το αμάξι. Έπειτα γυρνώ και της λέω << Λοιπόν Ιωάννα , βλέπεις ότι δεν χρειάστηκε τελικά να χρησιμοποιήσουμε βία ;;;; >> . Εκείνη συνεχίζει να με κοιτάζει ώσπου κλείνει τα μάτια της και ξεφυσάει. << Έλα μαζί μου σε παρακαλώ...>> μου λέει και την ακολουθώ ως ένα φαινομενικά κλειστό καφέ. Τουλάχιστον αυτό νομίζω μέχρι που βγάζει μερικά κλειδιά από την τσέπη του παντελονιού της. << Αυτό το καφέ είναι των γονιών μου..>> λέει και μπαίνει μέσα . Την ακολουθώ και βλέπω ένα καλοφωτισμένο καφέ με φωτογραφίες ερασιτεχνικές στους τοίχους. Η Γέφυρα του Λονδίνου σε έναν τοίχο, ο ουρανός κατά την δύση του ηλίου και το κόκκινο χρώμα του – πράγμα που δείχνει ότι σε μία άλλη διάσταση κάποιος γενναίος πέθανε- , μία πεταλούδα και μία σοφή φράση σε έναν άλλον, οι δρόμοι του Λονδίνου, μία οικογενειακή της φωτογραφία. << Ωραίες φωτογραφίες...>> σχολιάζω καθισμένος πάνω σε ένα τραπέζι και προσπαθώντας να μην λερώσω. << Σε ευχαριστώ. Καφές ή τσάι ;;; >> με ρωτάει εκείνη ευγενικά .<< Ένα γλυκό τσάι, σε ευχαριστώ πολύ....>> συνεχίζω εγώ. << Όλες εσύ τις έβγαλες ;;;>> τελειώνω. << Ναι..>> συνεχίζει εκείνη.
<< Σε ευχαριστώ για την βοήθεια Μάθιου... Αλλά τώρα χωρίς να το ξέρεις με έμπλεξες σε κάτι ακόμα μεγαλύτερο και σε κάτι πάνω από τις δυνάμεις μου... >> λέει λογικά η κοπέλα. Αγγίζω το καπέλο μου. << Ναι.. Αντέδρασα χωρίς να σκεφτώ.. Για αυτό σου ζητώ συγνώμη...>> λέω κατεβάζοντας το καπέλο μου σε τέτοιο ύψος ώστε να καλύπτει τα μάτια μου.<< Καλά , άστο αυτό... Πώς στο καλό θα φτιάξω ολομόναχη την Γέφυρα του Λονδίνου ολόκληρη από ξύλο και πηλό μόνο ;;;>> ρωτά...

Ξαφνικά έχω μία φανταστική ιδέα... << Μπορείς να το καταφέρεις αν η Γέφυρα του Λονδίνου δεν είναι καν εκεί..>> χαμογελώ σηκώνοντας το καπέλο μου και κοιτώντας την απευθείας στα μάτια... << Τι εννοείς ;;; >> με ρωτάει και εγώ τρίβω ήδη με ικανοποίηση τα χέρια μου. << Θα μάθεις σε λίγο ...Θα χρειαστώ λίγη βενζίνη για το αμάξι μου και να σου πω... Υπάρχει τηλέφωνο εδώ ;;; >> ρωτάω εγώ ευγενικά και χαμογελαστά.<< Ε ;; Ναι..>> λέει εκείνη περίεργη και μου δείχνει πού είναι το τηλέφωνο. << Μία μόνο ερώτηση ..Τι στο καλό το θέλεις το τηλέφωνο ;;;;;; >> με ρωτά. Εγώ χαμογελώ ,την κοιτάζω στα μάτια και της λέω μόνο ένα όνομα πριν σηκώσω το ακουστικό του τηλεφώνου και καλέσω ένα νούμερο << Γεδεών Κρέην .>>

Jolly bears anyone ??? I want some jelly bears