Ο Αλήτης Της Καρδιάς Μου

κεφάλαιο 1

Άλλη μια μέρα στο απαίσιο σχολείο με τον μαλάκα τον Κακουριώτη. Ποιος νομίζει ότι είναι; Τι κι αν ανήκει σε συγκρότημα; Τι κι αν μπορεί να έχει οποιαδήποτε θέλει; Τι κι αν οι καθηγητές του συμπεριφέρονται ευγενικά για να μην βλάψουν την εικόνα του; Δηλαδή ποια εικόνα του; Που πάει έτσι; Μάγκας και καλά... Ένας μαλάκας σαν όλους τους άλλους είναι. Και έχει και τους άλλους δύο να τον σιγοντάρουν. Μα καλά τα τελευταία δυο χρόνια δεν βαρέθηκαν να με βασανίζουν; Για να πούμε και του στραβού το δίκιο και εγώ κάποια στιγμή θα με βαριόμουν... Αλλά φυσικά ποιος άλλος φταίει που έγινε όλο αυτό; Η μάνα μου και η τρελή αγάπη της για τα σορτσάκια και η εμμονή της να φορέσω και πάλι σορτσάκια. Αυτή και μόνο αυτή φταίει. Και που της έκανα την χάρη τη κατάλαβα; Με είδε ο νταής του σχολείου και από τότε έγινα αυτό που λέμε το παιχνίδι του οταν βαριέται. Ποιος σοβαρός άνθρωπος θέλει να βασανίζει μια κοπέλα που ούτε τον ενόχλησε ούτε του προκάλεσε καποια φασαρία; Και δεν εννοώ της πονηρής φύσεως το βασανίζει αλλα το βασανίζει με την έννοια του ότι ασκεί ψυχολογικό bulling. Ευτυχώς δεν έχει απλώσει ακόμα το χέρι του γιατί θα του τα είχα κόψει τα χεράκια από την ρίζα. Μπορεί να ανέχομαι πολλά αλλά δεν ανέχομαι το ξυλο. Πόσο μου λείπει το παλιό μου σχολείο. Οι φίλοι μου. Κατά κάποιον τρόπο η ομορφιά μου. Όχι ότι τώρα δεν είμαι απλά επειδή θέλω να περνάω απαρατήρητη το κρύβω καλά. Μου λείπει το γεγονός ότι ήμουν κάποια και δεν εννοώ ότι ήμουν απο αυτές που ήταν δημοφιλής και βγαίναν με ολους, είχαν πάει με άλλους τόσους και σπαταλούσαν τα λεφτά του μπαμπάκα και της μαμάκας. Οχι εγω δεν ήμουν ποτέ τέτοιου είδους famous, και ούτε το επιδίωξα ποτέ αυτό. Ναι μπορεί να έπαιζε ρόλο το ότι ήμουν η αρχηγός της γυναικείας ομάδας ποδοσφαίρου,ότι ήμουν αθλήτρια του surfing και μάλιστα απο τις καλύτερες αφού ειχαν κερδίσει το χρυσό μετάλλιο τέσσερις συνεχόμενες φορές στο παναμερικάνικο εφηβικό πρωτάθλημα, το ότι ο κολλητός μου ηταν ο γνωστός σε όλους Neymar. Ναι καλα καταλαβατε. Ο γνωστός ποδοσφαιριστής. Όμως εγώ είχα χτίσει την διασημότητα μου χάρη στο χαρακτήρα μου, την βοήθεια που πρόσφερα χωρίς αντάλλαγμα στα παιδιά του σχολείου. Τωρα θα μου πείτε ότι δεν μπορεί κάποια στιγμή και εγω άνθρωπος είμαι θα πήρα καποιο δώρο. Η αλήθεια πως ναι όμως δεν είχα αλλη επιλογή αφού ήμουν καθηλωμενη σε καροτσακι. Βέβαια θα μου πείτε πως έγινε πάλι αυτό αλλα είναι μια ιστορία που θα την διηγηθώ κάποια άλλη στιγμή. Με αυτα και με αυτά περασε η ώρα και ήρθε η μάνα μου να με ξυπνήσει.

"σήκω mi amor. Έχεις σχολείο."

"Noooooooo..... Please.... Nooooo don't kill me I'll give your money back." άρχισα να την πειράζω
Έκανα και τις απαραίτητες κινήσεις...

"οοοοοοοο αμαν κόψε το θέατρο.... Προς Θεού πια...."

"τον Ney μου αστον ήσυχο θα έχει λόξιγκα το μαναρι μου."

'οχου.... Σηκω θα σε πάει ο πατέρας σου... Και βαλε καμιά φούστα πρωτη μερα στην τρίτη λυκείου με φαρδιές φόρμες θα πας;"

"οχι..... Οχι.... Και ναι..."

"Εεεεεε;;;;; πας καλά;"

"λεω. Δεν θα με πάει ο μπαμπάς. Δεν θα βάλω φούστα και ναι θα φορέσω φόρμες."

"και τι κακό έχουν οι φούστες;"

"παίρνει ο Ney μου. Καλημέρα. Τι λέει ρε σνομπαρία μας ξέχασες; ουστττττ ρε."

Εδω να πω οτι το γλυκακι μου είχε μάθει ελληνικα. Με εμένα για δασκάλα. Τι κάνει το παιδί για πάρτη μου. Ενταξει πλακα κανω. Για την παρτη μιας ομορφουλας φιλης μου που δεν σκαμπαζε απο βραζιλιανικα και αγγλικά. Και ο καημένος ποσο προσπαθουσε να μαθει τις πρώτες του...λεξουλες.... Γελιο που εριχνα αλλα τελικά τα καταφερε. Και απο τοτε μαζι με εμένα και τον μπαμπά μου μιλάει ελληνικά.

"Καλημέρα και εγω σ'αγαπω." Μου απάντησε ο ney

"αντε ρε βλαμμένο ποτε θα έρθεις;"

"τα Χριστούγεννα. Γιατί έχεις διαβασμα. Τώρα Σήκω ντύσου και σφαίρα στο σχολείο."

"πφφφφ βαριέμαι και η τρελή η μάνα μου θέλω να βάλω φούστα."

"γιατι αφου σου πανε και τονιζονται τα γυμνασμένα πόδια σου."

"ξέρεις ότι δεν φοραω απο τοτε..."
"μα εχουν περάσει τέσσερα χρόνια απο τοτε. Θα έπρεπε να νιώθεις υπερηφανη οχι να ντρεπεσαι. Και στον διαγωνισμό πως θα πας;"

"αλλο εκεί. Εκεί δεν με κοροϊδεύουν. Εκεί με σέβονται."

"τι τραβαω μαζι σου. Σ'αφηνω να ντυθείς. Τα λέμε. Adios mi amor"

"adios."

Και τωρα η κολαση. Τι να βαλω; τα κλασσικά. Φορμα φαρδια, μπλουζα και ζακετα δυο νούμερα μεγαλύτερη δηλαδη XL, γυαλιά ηλίου και κουκουλα. Και το βασανιστήριο αρχιζει...
Ετσι έφυγα για το σχολείο και χιλιοπαρακαλουσα τον θεο να μην πετυχω τον μπάσταρδο μπροστα μου.