Bir Kadın Tanıdım...

12. bölüm

ecemmby17

Güzel okuyucularım, lütfen hikayemden sessizce geçmeyin ve iz burakın....
Vote unutmayın ...

Gökşah'tan

İlk bacağımdaki sızıyı hissettim, sonra mis gibi kokusunu duydum görmesem de kokusundan tanıyacağım tek kişiydi o. Gözlerimi aralamadan gülümseyerek dolu dolu bir nefes çektim içime, ahh ne kadar koklarsam koklayayım doyamayacaktım ben bu kokuya. Bir hıçkırık sesiyle araladım gözlerimi, işte yine bir rüya ve rüyamın baş karakteri kanatsızım, meleğim Aysira'm... başındaki örtüsü güzelliğine birde masumluk katmış, gökyüzüne sahip gözleriyleriyle bana bakıyor. Rüyalarım ne ilginçtir ki hep bu salonda ve bu koltukta geçiyor, gerçi neresi olursa olsun özgürce sevgimi gösterebileceğim çekinmeden dokunabileceğim yer rüyalarımsa, nerde olduğumu görmek çokta önemli değil di. Bir rüya olmasının bilinciyle özgürce istediğim gibi seslendim.

"Kanatsızımm.."

Evet o benim kanatsızım dı. Melek gibiydi kalbi iyilik ve merhametle doluydu, ama kanatlarını kırmışlar dı ve ben ant olsun ki o kıranların ellerini bir taraflarına sokmadan, bu dünyadan göçmeyecektim..!

Yürek yangınım donmuş gibi öylece bana bakıyor du sanki bir şeylere şaşırmış gibi.

"Kalbimin en güzel sızısı konuşsana, konuşta geçsin şu yüreğimin özlemi, duysun kulaklarım o güzel sesini, görsün gözlerim o muhteşem gamzelerini."

Gözlerini sonuna kadar açmış, ağzı balık gibi aralanmış şok olmuş ifadesiyle bana bakıyordu. Ne oluyor lan niye bu kadar şaşırdı derken Serat'ın elini alnımda hissettim.

"Abi iyimisin?"

Vay anasını avradını böyle işin, rüya değilmiş ve ben gerçekten sıçtım, ama nasıl sıvıyacağımı bilmiyorum. Gözlerimi zorlukla Aysira'dan ayırarak etrafıma baktım, vay arkadaş herkes burda, herkes şaşırmış lan Nihal bile burda be.
Şimdi bir şeyler söylemem gerekiyor du ama sıçtığım aklıma bir şey gelmiyordu ki, bir umut Serat'a baktım ve beyninin içindeki yana ampülleri görebiliyordum, dün akşam ki halimin nedenini anlamıştı abisinin aşka düştüğü yeri bulmuştu!. Benim sesim çıkmadığını ve çıkamayacağını anlayan Serat.

"Abimin ateşi çıkmış ablam, seni bizim yenge sandı sayıklıyor sanırım yanlış anlama."

Dik aslanım dik ben sıçtım sen tüy dik..! Aysira'ya baktım şu ana kadar şaşırmış gözleri bulutlanmıştı. Senin aklının bardağına sokayım Serat ne yengesi lan ne yengesi ve tabiki Vural lafa atlamadan dururmu?.

"Ne yengesi abi ne zaman yaptın yengeyi, bu Serat biliyor ve ben bilmiyorum öylemi vallahi çok gücendim çoook. Kalbim paramparça."

"Kes Vural!"

Offf herkes bana bakıyor ve benden bir açıklama bekliyordu, belkide gerçekten bir yengeye ihtiyac vardi benim hayatım da, kendime olan saygımı yitirmemek için, yoksa Aysira'ya olan ilgim kendi doğrularımı yanlışa sürekleyecekti. Aysira'nın olmazları vardı, bir kere emanete hiyanet etmek yazmazdı benim kitabım da babası bile benim kim olduğumu yada kimin oğlu olduğumu duyunca kızının nerde kiminle kaldığını bile sorgulama dan sadece kızım sana emanettir demişken bu güveni boşa çıkaramazdım, adam bana namusunu emanet etmişti ve ben asla o namusa göz koyan namussuz olamazdım..! Babamın son sözleriydi bana;
BAK ŞAHIM ŞU HAYATTA HER ŞEY OL AMA BİR TEK NAMUSSUZ OLMA..! NAMUS GİDERSE ŞEREF GİDER, HAYSİYET GİDER, MERTLİK GİDER, CESARETİN BİLE GİDER, SEN SEN OL GÖKŞAH'IM NAMUSUDA SADECE KADIN DA ARAMA...!

Evet benim bir silkenip kendime gelmem lazım dı, şu yaşımdan sonra artık arkamdan konuşturamazdım hele babamın bana aşıladığı değerleri ve doğruları da yok sayamazdım. Hem çivi çiviyi söker diye boşa dememişlerdir herhalde, tamam belki hayatıma giren kadını bir nevi kandıriyor gibi olabilirdim kalbimde Aysira varken, ama bende seviyorum aşıgım nutukları çekmezdim ki benden bir aşk böceği çıkmazdi zaten.