Daunting Blue (BBS #1)

Kabanata 21

21 : Mute (WARNING!)

Umihip ang malamig na simoy ng hangin. Bahagya akong nanginig saka napahugot ng hininga. Ang lamig!

Marahan kong hinaplos ang mga braso habang nakatanaw sa madilim na dagat.

The cold night air gently whistles along with the soft crushing waves on the shore.

Blangko akong napakurap habang nakatulala sa kawalan.

It's past midnight, kaya sobrang dilim na ng paligid. Ang tanging nagbibigay liwanag lang ay ang poste ng ilaw na malapit sa pwesto ko.

Wala ring ingay na maririnig bukod sa hampas ng mga alon sa dalampasigan at marahang ihip ng hangin.

Napabuntong-hininga ako. I can't sleep, para akong babangungutin kaya lumabas muna ako. Ang bigat ng dibdib ko.

The news I heard earlier about Range haunts me. Everytime I closed my eyes... Range's bloody face pops up in my mind.

Pumikit ako ng mariin saka nagtiim-bagang.

I can't help but think of the worst scenarios in my head. Please, God. I hope Range is okay.

Hindi kakayanin ng konsensya ko kapag hindi ko nakitang buhay at humihinga si Range.

Napa-igtad ako nang may mainit na dumampi sa balat ko mula sa likod. Kabado at tensyunado akong lumingon sa likuran ko.

Eizen's handsome face greeted my frightened eyes.

Bahagyang kumalma ang puso ko nang makitang siya pala ang humawak sa akin.

"Oh, it's you."

My tensed shoulders loosened up. He smiled softly, stepping closer to me. Mas lalo siyang dumikit sa katawan ko at maingat na ipinalibot ang mga braso sa baywang ko. The salty air of the sea mingled with his familiar scent.

"Can't sleep?" His voice was deep and slightly hoarse.

Ginawaran ko siya ng munting ngiti bago ibinalik ang paningin sa madilim na dagat.

"Yeah," simple kong sagot.

I leaned my body against his warm chest. Niyakap niya naman ako ng mahigpit, dropping a soft lingering kiss on my temple.

"Did I wake you?" tanong ko saka tumingala para masulyapan ang binata.

He looked down at me. His lips curling on the side.

"Kind of. I woke up when I noticed you're not beside me," malumanay niyang sabi.

He rested his chin on top of my head, sighing deeply.

"Stop making me nervous, Aurora," pabulong pa nitong dagdag.

Napakagat ako ng labi.

"I'm sorry," I said meekly.

Bumuntong-hininga ulit ang binata saka pinatakan ng halik ang buhok ko.

Na-sense na niya siguro kung ano ang ginagawa ko rito sa labas at kung ano ang iniisip ko.

"You're straining your mind from thinking too much," he whispered against my hair.

Nagiguilty akong pumikit saka nagpakawala ng mahabang hininga.

"I can't help it," sagot ko.

His warm breathe fanned across my cheek and neck when he lowered his head.

"I know you feel guilty and worried about your friend. But constantly thinking about it won't change what happened," he murmured soothingly.

Bumuntong-hininga ako saka yumuko. I know he's right.