welcome in the underworld, sweety

~10~

Sarah kwam nu naar hier. Ik lag op bed. Ik moest nadenken. Wat zou ik zeggen tegen haar? Ik moest haar goed behandelen. En aardig. Dat was belangrijk! Ze moest even niet bang voor me zijn nu. Nu moest ze heel even vertrouwen hebben in me. Ik was iets hersteld de afgelopen dagen. Ik hoorde wat gepraat beneden. Ik stond op en liep naar de trap. Ik liep een paar treden af en bleef stilstaan. Er hadden zich wat jongens om Sarah en Jake verzameld. De afgelopen dagen hadden de jongens me amper aangekeken. Of ze waren boos op me of ze waren bang. Daniël was eigenlijk de enigste die me aan had durven kijken. Nou ja buiten Simon, Eva en hun broertjes dan. Maar die waren boos. Dat wist ik al. Behalve Eva. Die vond alleen dat ik mijn excuses aan moest bieden en ze vond het goed dat ik haar even op vakantie stuurde. Zij wist de reden niet waarom ik het deed. Jake en zijn broers wel. Hen had ik het als eerste verteld dat ze gingen. Ik wilde Sarah sowieso even onder vier ogen spreken dus mochten ze het niet aan haar vertellen. Ik keek naar Sarah. Haar arm zat in een sling. Maar verder... ze was mooi. Zo mooi. Na een tijdje hadden ze me opgemerkt. Het werd stil. Ik glimlachte naar haar, 'hey Sarah. Hoe gaat ie?'

'Gaat wel' zei ze 'mijn schouder doet minder pijn door deze sling.'

Ik knikte, 'kan ik je even onder vier ogen spreken?'

'Ehm... nou...' Ze twijfelde. Niet goed. Ze keek even naar Jake. Hij knikte kort. Ze keek me weer aan en knikte, 'oké.'

Ik glimlachte en wenkte haar. Ze liep de trap op achter me aan naar boven. Boven deed ik een deur open en we kwamen op het dakterras. Ik zat hier soms. Samen met Eva vooral. Er stond een tafel en wat stoelen. 'Ga zitten' zei ik vriendelijk.

Ze ging zitten. Ik ging tegenover haar zitten. 'Sarah' begon ik 'het spijt me echt heel erg. Het was nooit de bedoeling geweest om je zo erg pijn te doen.' Leugen schoot er door me heen. 'Ik was zo bezorgd dat iedere keer als ik werd gebeld en het was Eva niet ik weer ophing.' Geen leugen!

Ze knikte, 'maar waarom wil je mij?'

'Eva is zwanger en jij bent het enigste meisje hier.'

Ze knikte.

'Ik stuur jou en Jake en zijn broers naar het buitenland. Als een soort van vakantie. Dan kun je herstellen' zei ik terwijl ik naar haar schouders knikte.

ze knikte, 'en als ik ben hersteld?'

'Dan zien we wel weer verder. Maar ik laat je voorlopig nog niet gaan.' Nooit het liefste.

Ze knikte weer, de teleurstelling was in haar ogen af te lezen. 'Wanneer vertrekken we?'

Ik keek op mijn horloge en zei: 'nu moeten jullie naar het vliegveld.'