"Rachel,Rachel!"
Galiba ölmemiştim.Çünkü annemin sesini rahatlıkla duyabiliyordum.Ya da durun,az önce duyduğum çığlık sesi ya anneme aitse! O manyak herif annemide katlettikten sonra bizi cehenneme mi yollamıştı!?(Tabikide cennete yollayacak hali yok ya.Ölsün gitsinler sonrada güzel bir hayat sürsünler diye düşünecek değil.Herhalde katilimiz bu kadar salak değildir.)
"Sana diyorum aptal! Okula geç kalıyorsun!" .Bu sözün ardından katilimizin aslında çok zeki biri olduğunu anladım.,çünkü bir öğrencinin en büyük ızdırabının okul olabileceğini tahmin edebilmesi büyük bir başarı hikayesidir.
Sonunda annemin bana koca bir tas soğuk su dökmesi ile uyandım.Annem beni azarladıktan sonra giyinmem için odamı terketti.Üstümü giyindikten sonra aşşağı inip kahvaltımı yaptım.Bugün psikolog randevum vardı.Buna ilk defa mutlu oldum çünkü coğrafya dersini kaçırıcaktım.Okul herzamanki gibi döngüsünde dönmeye devam etti.Ben okula girdim.Isabella bana sarıldı.Sonra sınıfa çıktık.Sınıfın kabadayısı(aslında şişko olduğundan ve bıyıkları her tarafından fışkırdığı için öyle diyorduk)önümüzdeki çocuğu sırf bizi etkilemek için çerme taktı.Çocuk bir metre havada uçtuktan sonra çöpe bodoslama daldı.Bu doğru değildi biliyorum ama kendimi tutamadan kahkahaya boğulduk.Sonra sıkıcı dersler falan filan...Sonunda annem beni almaya geldi.Hızlıca giyinip arabaya bindim.Psikolog bölümünde biraz bekledik.Ardından
"Rachel Rose!" diye bir bağırış duydum.Yerimden fırlayıp doktorun yanındaki koltuğa oturdum.(Dr.Richard benim rüyamda neler gördüğümü biliyordu.O yüzden beni korkutmaya bayılıyordu).
"Hadi anlat bakalım.Sevgili katilin bu sefer kimi öldürdü?" Adamın benle dalga geçmesi sinirime gitsede bir açıdan da rahatlatıyordu.
"Beni" dedim adama gözlerimi dikerek.Adam aniden kahkaha atınca ödüm koptu.Ve ben bu zayıflığına lanet okudum.
"Demek sonunda seni buldu,ha?Eee peki nasıl öldürdü?.Testere ile mi yoksa satırla mı?.Adama "Psikolojisi bozuk olan bendim hatırladın mı?Ve sen benim sorunumu gidermeye çalışmalısın.daha da kötüleştirmeyi değil."derecesinden bir bakış atınca adam yine o aptal kahkahasına boğuldu.Boğazımı sesli bir şekilde temizleyince kendine geldi ve sonunda ciddi bir şekilde konuşmaya başladı.
-Rachel, senin ciddi bir sorunun olduğunu düşünüyorum. Fakat eğer senin için gerçekten önemliyse seni bir cihazın içine koycaz ve sana bir hap vereceğiz.Merak etme,hap sana hiç bir şey yapmaycak". Bunları söyledikten sonra yavaşça kalktı ve kapıyı açarken geçmem için geri çekildi.Odadan çıkarken annem ayağa kalktı ve hazırlandı.Her zaman ki gibi çantasını alıp gitmeye hazırlanıyordu ta ki doktor ona değil başka bir koridora sapana kadar.Anneme baktığm, ilk defa endişeli görünüyordu.Onu rahatlatmak için hiçbir şey yokmuşcasına gülümsedim. Zaten basit bir makine beni nasıl korkutabilirdi ki? Tam endişelenecek bir şey yok diye aklımdan geçiriyordum.Ta ki kapının açılıp bu düşüncemi amansız bir korkuya dönüşenedek.
*
Ben aklımdan kaçma yolları ararken Dr.Richard bana korkmamam için avutucu sözler söylüyordu. Beni sedyeye yatırıp içinde tuhaf bir sıvı bulunduran iğneyi koluma batırdılar. Normalde iğneden çok korkardım fakat bu devasa büyüklükteki makine benim aklımı öylesine meşgul ediyordu ki iğneyi batırdıklarında oluşan acıyı hiç hissetmemiştim. Dr.Richard bana gülümseyip elinden tuttu ve makineye doğru götürmeye başladı. Dışımdan normal görünebilirdim fakat içimde fırtınalar kopuyordu. Makinaya vardığımızda bayılmak üzereydim. Dr.Richard'a yalvaran gözlerle baktım. O sadece bana:
- seni bayıltmamız lazımdı. Bu biraz acı verecek ama korkma. Bayılacağın için hiçbir şey hissetmiyeceksin.dedikten sonra her şey karanlığa gömüldü.
-Ha?.Önümdeki karanlık koridora şaşkınlıkla baktım. Neredeydim ben?. Nasıl gelmiştim buraya?. Tam ilerleyecekken nereden geldiğini bilmediğim ses bana:
-Rachel?. Ben Dr.Richard.Beni duyabiliyor musun?.Demek Dr.Richard dı. Peki nasıl oluyordu bu.Birden bana soru sorduğunu hatırladım.
