KARANLIKTAN GELEN

KARANLIKTAN İLK SES

Larry için hiç bir şey bir anlam ifade etmezdi , insanlar onun için sıradan, önemsenmeyecek varlıklardı.Çok konuşurlar ve genelde de boş konuşurlardı , onları dinlemesi için hiç bir sebep yoktu.Herkes bir şeyler söyler ancak kimse kendi hayatına dönüp bakmazdı.Bazen annesini bile dinlemez başına buyruk davranırdı o.Ama yine de annesine çok düşkündü , onu anlamasa da onun için yaptığı fedakarlıkları anlayabiliyordu.Sırf o üzülmesin diye hiç bir erkekle beraber olmuyordu Amy, adeta hayatını Larry 'e adamıştı onun mutluluğu onun hayatı onun geleceği için çabalıyordu.Onun o tıpkı babasınınkileri hatırlatan , masmavi gözleri biraz olsun gülsün diye herşeyini feda edebilirdi.Ama Larry'yi neredeyse hiç bir şey güldürmüyordu.

Pek insanlardan hoşlanmazdı.Hayatında doğru düzgün arkadaşı da olduğu söylenemez; Marissa 'yı saymazsak...O Larry'nin konuşabildiği tek kızdı aslında.Onu bir tek o dinliyor her şeyini bir sır gibi saklıyordu.Ne zaman susmak isteseler 400 km ötede neredeyse şehrin dışında bulunan Jaka gölünün kenarına giderlerdi ikisi.Bazen hiç bir şey konuşmuyorlar sadece sessizliği dinliyorlardı orada.Marissa aslında çok neşeli bir kızdı Larry'nin aksine yüzü hep gülerdi onun her lafa verilecek ustaca cevapları vardı her durumda.Susmak aslında pek Marissa 'ya göre değildi bazen ikisi çok sessizken dururlerken bile Marissa aniden ortamı bozacak bir kahkaha patlatırdı o hayatla barışık gozleri ıcten gulen kahkaları eksik olmayan bir kızdı.Ama bu gülmelerinin arkasında belki de bir acı saklanıyordu,bu kadar zıt olmalarına rağmen ikisini bulusturan bir sey vardı onların.Marissa anne ve babasını hiç görmemiş yetimhanede büyümüştü, Larry ise sadece babasız büyümüş ve Larry Marissa'ya göre biraz daha şanslıydı aslında.En azından annesi yanındaydı.Yine de kader onları bir araya getirmişti bir şekilde. Çocukluğundan beri ikisi hep birlikteler hiç ayrılmamışlardı.

Larry küçüklüğünden beri garip bir çocuktu aslında.Daha çok küçükken bile herkes yatağa girdiğinde Larry'nin odasından sesler gelirdi bazı geceler.Amy onu merak eder odasına çıkardı hemen.Ne zaman içeri girse karanlıkta odanın ortasına oturmuş kendi kendine konuşur halde bulurdu kızını.Her seferinde onu sakinleştirip yavaşça yatağına yatırırdı.Larry kendi kendine konuşmadığını orda başka birinin de olduğunu anlatsa da annesi onu dinlemek bile istemezdi.Bir kaç kere babasından dolayı psikolojik sorunlar yaşıyor olabileceğini, bazı şeyleri hala atlatamadığını düşünerek psikoloğa götürse de doktor her zaman aynı şeyi söylediği için artık ondan da vazgeçmişti:

-Larry'nin hiç bir psikolojik problemi yok endişelenmeyin sadece içine kapanık sessiz bir çocuk.Her çocuk bazı masallar uydurabilir bu kadar dikkate almayın.Bu onun hayal dünyası sadece.

Acaba sadece hayal dünyası mıydı gördükleri....

17 Aralık 2007 Pazar gecesi..Hava insanın kanını donduracak kadar soğuktu.Kar yağmıyordu henüz ancak kuru bir ayaz vardı dışarda. Rüzgar alabildiğince esiyordu.Amy 'yi uyku tutmamıştı o gece,günün yorgunluğunu üzerinden atabilmek için bir şeyler yapması gerektiğini düşündü ve kendisine bir kahve hazırlamak için mutfağa doğru yürüdü.Dolabı açtı.Tam kahve fincanını eline aldığı anda yukardan gelen ürkütücü bir sesle irkildi.Sanki bir şey düşmüştü.Kızı acaba uyumuyor muydu...Hemen gidip ona bakmalıydı ya yine eskisi gibi odanın ortasında oturuyorsa..Ya yine başa döndülerse..O garip manzara tekrar aklına geldi ve sakin olması gerektiğini içinden kendisine defalarca söyleyerek yavaş yavaş merdivenleri çıkmaya başladı.Hiç bir şey olmayacaktı sadece uyuyordu Larry belki de..Başka ne yapacaktı ki.