'Liv, doe geen moeite ik weet alles al'
"Hoe kan dat nu?"
'Lola is hier al geweest. Ik vind het echt erg wat je allemaal gezegd en gedaan hebt. Haar opsluiten omdat je alleen wou zijn met Max! Vergeet niet dat wij een stel zijn he, maar zo zal het niet lang duren hoor.'
"Excuseer ik heb helemaal niks gezegd! Ik heb haar trouwens helemaal niet opgesloten. Hoe durf je zoiets te denken! Awel he het zal ook niet meer lang duren nem! Zoek het uit, ik ben diep teleurgesteld in jou hoor!"
Snikkend loop ik weg maar met een harde klap gooi ik de voordeur toe.
Ik ren zo hard naar mijn kamer dat ik struikel over mijn eigen voeten, ja ook dat nog.
Er schiet me iets te binnen Lola had een berichtje gestuurd terwijl ze opgesloten zat, als ik dat laat lezen aan Thomas is alles geregeld.
Alhoewel, hij moet eerst zijn excuses aanbieden.
Ik wil screens nemen van het bericht maar het is te laat.
'Wat verwijdert hoe dan!?!'
Lola was de enige die mijn code kende?
'O Lola ik haat je!!!'
Ik roep zo hard dat mijn keel pijn doet.
Zelfs ik heb overal pijn, opeens word het zwart voor mijn ogen.
Uit de ogen van de mama van Liv.
Ik hoor het geroep van mijn grote Liv en gelijk erna een harde bonk.
Hier ben ik niet gerust in. Ik loop naar boven en zie Liv op de grond liggen.
Ik leg haar op bed en hou haar benen omhoog.
Na enkele seconden komt ze weer bij.
Eens ze bij is geeft ze meteen weer een kreet en vervolgt het met zinnen zoals 'Lola deed als een echte vriendin, ik vertrouwde haar. Maar nee uiteindelijk wilt ze Thomas van me afpakken. Ze wilt me het leven zuur maken, zelf bewijzen wist ze. En liegen dat is haar hobby. Ik ben het beu beu beu!'
Uit de ogen van Liv
Het gaat Lola niet lukken om Thomas af te pakken !
Ik besluit meteen te vertrekken naar Thomas.
Ik bel aan en wacht tot hij de deur opendoet.
Eens hij opendoet vlieg ik hel in de armen.
'Sorry Thomas, gelukkig is het niet echt uit. Het was een kleine ruzie maar ik was boos enzo... Je begrijpt het wel.'
"Euh, euh, oke"
'Kan ik binnen komen'
Opnieuw stottert hij.
Ineens komt Lola naast hem staan.
Het ergste van al, in haar bh.
"Thomas, wat heeft dat te betekenen?!? Ik dacht dat je me graag zag? Lola jij vuile feeks, die woorden trek ik nooit of ter nooit meer in!"
Ik spug in Lola haar gezicht en besluit te vertrekken.
Ik barst in tranen uit.
Ik besluit naar Max te lopen.
Uit de ogen van Max
Ik wist het he, nu is het te laat.
Het zou Liv geweest moeten zijn,ik moest haar kiezen.
Ik besluit vroeg onder de wol te kruipen.
De deurbel gaat.
Ik heb geen zin om open te doen, maar het lijkt dringend dus doe ik uiteindelijk open.
Een wenende Liv staat voor de deur.
Ik laat haar binnen, eens ze binnen is vliegt ze me de armen in.
Ze verteld alles en ook ik schrik.
Meteen vind ik het ook de gepaste moment om haar te vertellen hoe het zat tussen mij en Lola.
Deze keer schrikt zij.
'Moh, is dat echt waar' zegt ze geschokt
"Ja het is waar, Lola vertelde achteraf dat ze dit ging plannen als wraak om jou terug te pakken en om jou kapot te maken. Lola betekende niks voor mij, Liv je moet me geloven"
'Dat kan goed zijn maar waarom antwoorde je dan nooit op mijn sms'jes?'
"Dat was om een cadeau te kopen schat"
Meteen brengt ze een kleine gil uit van blijdschap.
Ik zak op mijn knieën en geef haar de zilveren diamanten ring waarvoor ik weken gewerkt heb.
'Toch zou ik willen weten waarom je zoveel tijd doorbracht met die lellebel!'
"Ze is de dochter van mijn baas en je begrijpt dat het zo beter verdient...sorry"
Ze snapt het, en ziet in mijn ogen dat ik de waarheid spreek.
Uit de ogen van Liv
Ik ben doodop en ga dus bij Max slapen.
Ik besef dat dit niet zo'n leuk gevoel is dan bij Thomas.
'Pfff,Max ik kan niet slapen'
"Seg, schatje zwijg!..."
Ik kijk verbaasd met een mond vol tanden
"Niet eh, ik bedoel niet zwijgen eh schatje, ik hoor je stem zo graag"
Ik slaak een zucht.
'Ik voel me niet echt op mijn gemak. Ik ga naar huis'
Zonder Max nog iets kan zeggen ben ik de deur uit.
Eens ik aan mijn voordeur ben, zie ik Thomas staan.
'O jee,wie we hier hebben. Ga aan de kant stukje bedrieger ik moet binnen'
"Is goed dan kan ik gelijk mee"
Ik verslik me 'wat nee, jij komt mijn huis niet meer binnen'
Er rolt een traan over zijn wang.
Ik ben een meisje die snel medelijden heeft en stem dus toe.
Opeens tovert er een lach op zijn gezicht en droogt zijn traan op.
Wat ik dan denk, valt niet te beschrijven.
