"Ανδριάνα!! Ξύπνα παιδάκι μου! Αμάν πια κάθε πρωί να μου βγαίνει η φωνή να σε ξυπνάω! Σήκω γιατί δεν θα σου ξανά δικαιολογήσω τις απουσίες σου κακομοίρα μου! Θα σε αφήσω να μείνεις στην ίδια τάξη για να βάλεις μυαλό! Ξύπνα ρε Ανδριάνα!!" ακούω την φωνή της μάνας μου να φωνάζει απ έξω απ την πόρτα μου κι εγώ απλά να την αγνοώ και να βάζω το κεφάλι μου κάτω απ το μαξιλάρι. Δεν την αντέχω κάθε πρωί. Όλο τα ίδια και τα ίδια λέει και μετά τρέχει για να δικαιολογήσει τις απουσίες. Αιώνια Ελληνίδα μάνα γαμώτο μου!
"Ανδριάνα..." συνεχίζει.
"Ναι ρε μάνα! Τώρα σηκώνομαι! Σταμάτα να φωνάζεις πρωί πρωί!!" της λέω και πετάω το μαξιλάρι στην πόρτα. Γαμώ το σχολείο μου! Χάθηκε να άρχιζε στις 10? Άντε όμως, τελευταία χρονιά και ξεκουμπίζομαι απ όλους και απ όλα!
Ανοίγω την ντουλάπα μου βαριεστημένα και αρπάζω ένα μπλε ανοιχτό τζιν και ένα μπορντό πουλόβερ και πάω στο μπάνιο.
"Δεν θα φας??" ακούω τον πατέρα μου απ την κουζίνα ενώ ανοίγω την πόρτα.
"Όχι, έχω αργήσει! Τα λέμε το βράδυ.." του λέω και κλείνω την πόρτα.
Όταν φτάνω στο πίσω προαύλιο, συναντάω τον κολλητό μου, Κώστα και την κολλητή μου, Έλλη μαζί με κάτι άλλα παιδιά της τρίτης.
"Καλημέρα" τους λέω και βγάζω το πακέτο με τα τσιγάρα βγάζοντας ένα.
"Καλημέρα. Πως και πρώτη ώρα εσύ?" με ρωτάει ο Κώστας καθώς μου έδινε αναπτήρα.
"Με έπρηξε η μάνα μου.."
"Και δηλαδή, θα μπεις πρώτη ώρα Δρακάκη?" λέει κάπως περίεργα.
"Ναι. Δεν ήρθα έτσι για βόλτα.. Γιατί?" τους ρωτάω με μισόκλειστα μάτια. Πολύ περίεργα μου τα λένε.
"Να.. Απλά κάθε φορά κάθομαι με την Έλλη και τώρα που ήρθες εσύ.." λέει δειλά.
"Ναι και? Δεν μπορώ να κάτσω με άλλον δηλαδή?"
"Αυτό είναι το πρόβλημα.. Ο Δρακάκης σε έχει βάλει να κάτσεις με τον Νίκο.." και μόλις το λέει πνίγομαι και αρχίζω να βήχω.
"Ποιον Νίκο? Τον Σωτηρίου??" λέω με γουρλωμένα μάτια.
"Τι λέτε για μένα??" πετάγεται απο πίσω μου ο Νίκος με αυτό το αλαζονικό χαμόγελο. Μου έρχεται να του σπάσω τα δόντια να δούμε με τι θα χαμογελάει μετά.
Τον κοιτάζω με μισώ μάτι ενώ καθόταν δίπλα μου και ρίχνοντας μια ματιά στους υπόλοιπους, ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι μου και αρπάζω την τσάντα μου για να φύγω.
YOU ARE READING
Σε Μισώ
Teen Fiction"Μου σπας τα νεύρα αγοράκι μου, τι δεν καταλαβαίνεις??" του φωνάζω μπροστά σε όλο το σχολείο με το αίμα μου να έχει ανέβει στο κεφάλι. "Γιατί νομίζεις πως εγώ σε συμπαθώ? Είσαι το πιο κομπλεξικό κορίτσι που έχω γνωρίσει!" μου λέει εκείνος με ειρωνε...
