"Έχω καθυστέρηση.." λέει η Έλλη και έχουμε μείνει εγώ και ο Νίκος να την κοιτάζουμε αποσβολωμένοι.
"Πάμε να κάτσουμε καλύτερα..." της λέω ήρεμη και την πάω προς το σαλόνι για να καθίσει. Ο Νίκος μας ακολούθησε και φαινόταν υπερβολικά αναστατωμένος. Μάλλον θα έβαλε τον εαυτό του τη θέση του Γιάννη και θα τρόμαξε. Λογικό μου ακούγεται..
"Ρε ελίτσα μου.. Πως έγινε??" προσπάθησα να βρω μια λογική εξήγηση.
"Τι πως έγινε ρε Ανδριάνα? Θες να πάμε να σου δείξω..??" λέει ειρωνικά ο Νίκος και εγώ γουρλώνω τα μάτια μου προειδοποιητικά για να σταματήσει.
"Καλά σου λέει ρε Ανδριάνα.. Μια απο αυτές τις φορές που το κάναμε.." λέει διστακτικά και σκουπίζει τα δάκρυα της.
"Δεν εννοώ αυτό ρε παιδιά. Εννοώ, προφυλάξεις δεν χρησιμοποιείτε εσείς??"
"Έγινε αυτή τι φορά να μην βάλουμε..." λέει και ξανά μπήγει τα κλάματα ενώ πέφτει στην αγκαλιά μου. Εγώ την έσφιξα περισσότερο και της χάιδευα την πλάτη της τρυφερά ενώ έκανα νοήματα στον Νίκο να πάει να φέρει λίγο νερό.
Μόλις το φέρνει, την δίνω να πιει για να συνέλθει και καθόμαστε αμίλητοι. Τι να πεις σε μια τέτοια κατάσταση.
"Να κάνω εγώ μια ερώτηση?? Μπορεί να είναι και μαλακία αλλά μην με βρίσετε.." λέει ο Νίκος κάποια στιγμή σηκώνοντας ειρωνικά το χέρι του δειλά. Εμείς γυρνάμε και τον κοιτάμε περιμένοντας με αγωνία τη μαλακία του.
"Εδώ και τόση ώρα έχουμε πανικοβληθεί, έχουμε κλάψει αλλά το ερώτημα μου είναι..." κάνει μια παύση και ύστερα ενώνει τα δάχτυλα του σαν κάποιος ειδικός ή δεν ξέρω κι εγώ τι και παίρνει σοβαρό ύφος. "Τεστ εγκυμοσύνης έκανες??" συνεχίζει και σηκώνουμε έκπληκτες τα φρύδια μας και κοιτάμε η μια την άλλη.
"Τελικά δεν πέταξες μαλακία, μωρό μου.." παραδέχομαι και κοιτάζω ξανά την Έλλη.
"Εε.. η αλήθεια είναι πως... δ-δεν έκανα..." λέει δειλά κι εμείς την κοιτάζουμε αγανακτισμένοι.
"Και τόση ώρα καθόμαστε και κλαίμε τη μοίρα μας??" φωνάζει αγανακτισμένος ο Νίκος και σηκώνεται όρθιος κι εγώ τον κοιτάζω αγριεμένη.
"Ωραία τότε μωρό μου.. Για να μην 'κλαίμε' τη μοίρα μας όπως είπες, πήγαινε πάρε ένα απ το φαρμακείο." του λέω αυταρχικά δείχνοντας του την πόρτα. Εκείνος αμέσως γουρλώνει τα μάτια του και δείχνει τον εαυτό του σοκαρισμένο.
YOU ARE READING
Σε Μισώ
Teen Fiction"Μου σπας τα νεύρα αγοράκι μου, τι δεν καταλαβαίνεις??" του φωνάζω μπροστά σε όλο το σχολείο με το αίμα μου να έχει ανέβει στο κεφάλι. "Γιατί νομίζεις πως εγώ σε συμπαθώ? Είσαι το πιο κομπλεξικό κορίτσι που έχω γνωρίσει!" μου λέει εκείνος με ειρωνε...
