ÖLÜM

Umut Kaleleri

Umutlarımı gömerim bu mevsimin çorak topraklarına
Kanayan yaralarımı sararım sessizce
Mutluluğumu asarım gökyüzüne
Yağmurların yağdığı bulutlara
Bir şair alel-acele toplar gökkuşağını masasından
Yine eker gönlüne yalnızlığı, o solmuş çiçekleri
Kelimelerine döke saça düşüncelerini
Kanata kanata kalbini
Satırlarını aralayınca mahşer meydanı
Ölüm, verir son nefesini
Aşık olur deniz göğe
Gök sessizce çığlık atar denize
Her gözyaşında biraz daha yaklaşır
Her son biraz daha acı kuşanır
Her masal biraz daha kararır
Her kayıp biraz daha ıssızlaşır
Yıldızların üzerinde ışık perileri
Toz toz, siyah siyah, parça parça
Gözleri saf güneş, saçları erguvan çiçekleri
Ve
Rüyalarda morarmış kale surları
Taştan ve soğuk gri duvarlar
Biri diğerini kovalar
Ölüm seçince ömrümü
Tan yeri geceyi kucaklar