its hard to believe

Its hard to believe #11

P.o.v. Bart

Hij doet me aan mezelf denken, dat bruine haar die grote bruine ogen die naar het water aan het staren zijn.

*flashback*

(Ik was ongeveer 7 jaar)

'Rot wijf dat je bent ik hoef je nooit meer te zien!' Dat was papa.

'Alsof ik jou nog wil zien!'

Hoor ik ze nog tegen elkaar schreeuwen, ik zit in mijn kamer op bed onder de dekens met een kussen op mijn hoofd en nog kan ik ze tegen elkaar horen schreeuwen! Dan is het opeens stil akelig stil. Ik haal mijn kussen en deken van me af, nog steeds is het heel erg stil. Ik sta op uit mijn bed en loop naar de deur, ik doe hem een klein stukje open en kijk om de hoek. Ik zie mamma op de grond zitten haar neus bloed, ik gooi de deur open en storm naar mijn mamma toe, ik knuffel haar maar wanneer ze een pijn kreet slaakt laat ik haar gauw los. Ik hoor voetstappen op de trap en ga snel mijn kamer weer in en doe hem op slot, dat slot hadden mijn ouders erop gezet voor het geval er wat zou gebeuren. Ik ga weer in mijn bed zitten nu zonder dekens en/of kussen over mijn hoofd.

Opeens uit het niets hoor ik mijn vader weer schreeuwen. Ik maak mijn raam open en begin te klimmen. Als ik beneden ben begin ik te lopen, te lopen en verder te lopen ik heb eigenlijk geen idee waarheen maar dat maakt niet uit, ik wil niet meer bij die 2 zijn wanneer ze ruzie maken. Uiteindelijk kom ik uit bij een meertje, ik ga op de grond zitten en zit maar voor me uit te staren. Een paar minuten later merk ik dat er tranen over mijn wangen lopen. Snel veeg ik ze weg maar het heeft geen zin, de tranen blijven maar stromen.

Er tikt uit het niets iemand op mijn schouder het is een oudere vrouw van rond de 60 jaar, ze vraagt of het met me gaat maar ik kan niks, mijn mond werkt niet en mijn hoofd is helemaal in de war. En ik ben niet in staat om antwoord te geven.

'Wil je wat thee drinken jongen mijn huis is een paar meter verderop dan kan je bij komen en warm worden.' Haar stem is warm en liefdevol, en ik wilde graag mee want ik had ontzettende dorst en had het ongelofelijk koud, doordat ik al wel even op de grond zat.

'Graag mevrouw.' Mijn stem beefde een beetje, aangezien mijn pappa en mamma altijd zeiden dat ik niet met vreemde mee mocht gaan maar dit kon toch geen kwaad? Ik stond op en klopte mijn kont af, ik ging naast de vrouw lopen en zij pakte mijn hand zodat ik niet zou afwijken omdat mijn gedachten er niet bij waren vond in dat een goed idee. Pas toen ik bijna viel merkte ik dat ze een klein hondje aan de riem had, het was nog maar een puppy maar wel een ontzettende gekke leuke lieve puppy.

Eenmaal binnen, weet ik niet zo goed wat ik doen moet. De mevrouw komt weer de hal in en mij de weg wijst naar de keuken. Ik ga zitten op een van de stoelen rond de houten tafel. Even later komt de vrouw terug met 2 koppen thee en gaat ook zitten. Even is het stil totdat de vrouw gaat praten.

'Dus jonge waarom zat je daarzo? Alleen aan het huilen is er iets mis?!' Ze klinkt bezorgd ookal kent ze me niet. Ze klinkt bezorgd en dat klinkt fijn, mijn ouders waren nooit zo bezorgd, en bij die gedachten barst ik weer in tranen uit. Mijn schouders schokken, en dan voel ik een hand op mijn schouders waardoor ik op moet kijken en door mijn tranen zie ik de oude mevrouw kijken.

'Och jonge toch je hoeft het niet te zeggen als je er niet klaar voor bent.' Zei ze.

'Maar.. u heeft mij meegenomen en warmte en drinken gegeven u heeft het recht daarop mevrouw.' Zei ik tussen het snikken door.

'Maar als je er niet klaar voor bent hoeft het niet jonge.' De warmte van haar stem deed me iets opbeuren.

'Ik wil het heel graag!' Zeg ik.

'Okee laten we eerst de thee opdrinken en dan mag jij je verhaal vertellen.' Ik voel de rust en de warmte om me heen en het kalmeerde me.

'Nou kijk mevrouw, mijn pappa en mamma hebben nogal ruzie met elkaar, en dan doen ze allemaal tegen elkaar schreeuwen enzo en allemaal gemene dingen tegen elkaar zeggen, net als vandaag alleen vandaag zat ik onder de dekens met een kussen op mijn hoofd en nog hoorde ik ze! Toen het opeens heel stil was ging ik maar even kijken, toen ik mijn deur opende en mamma op de grond zag zitten met een bloedneus voelde ik pijn hierzo.' En ik wees naar de plek waar mijn hart zit. 'Ik knuffelde haar maar ze schreeuwde het zowat uit van de pijn; toen ik weer voetstappen op de gang hoorde ging ik weer snel mijn kamer in, en deed de deur op slot. Ik kon er niet meer tegen en ben uit het raam geklommen en ben daarna gaan lopen. Zonder dat ik wist waarheen. En toen vond u mij daarzo aan het water.' Mijn stem trilde een beetje, maar de vrouw had heel de tijd aandachtig zitten luisteren. Er wordt een tijd niks gezegd totdat de vrouw begint te praten.

'Slaan ze elkaar?' Ik hoor de bezorgdheid in haar stem.

'Weet ik niet mevrouw.' Zeg ik in alle eerlijkheid.

'Hebben ze jou wel eens geslagen jonge?' Ik schrok een beetje van de vraag.

'Nee mevrouw, mijn ouders hebben mij nooit geslagen.' Ik zie opluchting bij haar tevoorschijn komen.

Weer is het stil, ik krijg heimwee naar huis naar pappa en mamma naar de tijden zonder ruzie. De vrouw merkt het en vraagt het dan ook gelijk.

'Wil je naar huis ik breng je wel.' Zegt ze vol overtuiging.

'Graag mevrouw heel erg bedankt voor alles.' Zo hebben mijn ouders mij nog wel opgevoedt. En dan brengt de vrouw mij naar huis, waar mijn ouders heel erg bezorgd op mij wachtte.

*einde flashback*

Bij de gedachten wordt ik boos, boos op mijn ouders dat ze er toen niks aan gedaan hebben! Mijn vader heeft mijn moeder daarna nog een paar keer geslagen tot me zijn weggegaan nu zijn we gelukkig met zijn 2.

Er is wat tijd verstreken, maar het jongetje zit er nog steeds. Opeens staat er een vrouw naast hem, hij schrikt op, de vrouw heeft een hondje vast en is rond de 70 jaar. Ho wacht eens toen ik 7 was, was er ook zo'n mevrouw die mij op mijn schouder tikte en die vrouw was toen rond de 60!

Zonder dat ik er veel aandacht aan besteed beginnen mijn voeten met lopen richting het tweetal toe. En dan sta ik voor ze.

'Uhm sorry mevrouw.' Ik kijk in een heel vriendelijk gezicht.

'Kan ik je helpen jongeman?' Vraagt ze.

'Uhm ja, was er misschien 10 jaar geleden ook een jongetje dat u hier heeft aangetroffen toen hij aan het huilen was?' Ik beef een beetje.

'Ja nu je het zegt.' Hij leek een beetje op deze knul hier.' Ze knikt naar het jongetje dat naast haar staat.

'Okee dank u wel mevrouw.' Nog steeds ben ik netjes opgevoed.

'Wacht eens je komt me wel heel bekend voor.' Ik wilde net omdraaien en weglopen maar stop weer.

'Uhm dat zou best kunnen want ik was die jongen van 10 jaar geleden.' Zei ik.

'Ach ja nu zie ik het je bent haast niet verandert, heb je zin om met deze jonge hier en mij wat te gaan drinken bij mij thuis?' Ze lacht een beetje en kijkt weer naar de jonge die nu ook naar mij kijkt.

'Ja tuurlijk is goed.' De vrouw pakt het jongetje bij zijn hand en zo lopen we naar haar huis. Daar aangekomen stapte ik de warmte van het huis tegemoet, het was niks veranderd, ik liep de keuken in en ging aan de tafel zitten waar ik toen ook heb gezeten. Het jongetje zat naast me en begon te snikken. Ik trok hem in een knuffel, hij was aan het snikken en huilen en toen kwam de vrouw weer binnen. Ze vroeg precies hetzelfde aan de jonge als aan mij 10 jaar geleden.

'Ik denk dat ik maar weer eens richting huis moet mijn moeder wordt ongerust.' zei ik.

'Okee is goed, ik blijf nog wel even bij dit jochie hier en dan breng ik hem zo wel naar huis.' zie de oudere vrouw.

p.o.v. Marieke

Ik zat weer gewoon op mijn kamer en dacht terug aan vandaag. 1. Ik had bijna gezoend met Bart 2. Mike kwam opeens binnen 3.Bart had ruzie met Elise 4. Mike had Bart geslagen. Dat zijn best wel wat dingen. Ik sta op en begin te ijsberen door mijn kamer, vragen spoken er door mijn hoofd. Wat nou als Mike niet was gekomen? Hadden Bart en ik dan gezoend? Waarom tikt een klok? Wat ging er nu gebeuren tussen Bart en Elise? Waarom sloeg Mike bart? Maar op geen van alle vragen had ik een antwoord, niet dat ik er veel moeite voor deed om een antwoord te krijgen.

Ik laat me weer op mijn bed vallen, ik staar naar het plafond, wanneer er op mijn deur geklopt wordt.

'Binnen' de deur gaat open en daar staat mijn vader in de deuropening met een blauw oog.

'Pap, wat is er met jou gebeurt!' Riep ik verbaasd uit.

------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hee sorry dat ik lang niet eb geüpdatet maar ik had het nogal druk! Maar ik ben zo blij dat jullie mijn verhaal lezen en als jullie ideeën hebben zeg het maar!

Waarom heeft de vader van Marieke een blauw oog?