Sisters

6ο Κεφαλαιο

Τα πόδια της είχαν "κοπεί",η καρδιά της πήγαινε σαν τρελή από τον φόβο μήπως δεν είναι εκείνος και έκανε λάθος...μήπως της έκανε κάποιο κακό.
-Ναι εγώ είμαι...δεν με βλέπεις; Την ρώτησε με ειρωνία.
-Τι θέλεις από μένα; Εσυ μου έστελνες και τα μηνύματα έτσι;
Τον ρώτησε καθώς τον πλησίαζε
-Εσένα θέλω αλλά περνώ απαρατήρητος...πάντα.
-Δεν σου έδωσα ποτέ το δικαίωμα.. Ποτέ ότι θα μπορούσαμε εμείς οι δύο...
-Φωτεινή εγώ σ..
-Πάψε!! Του φώναξε διακόπτοντας τον.
-Ξέρω τι έκανες 2 χρόνια πριν...πρόσεχε.
-Δεν εχεις αποδείξεις για αυτό που είδες .
-Μια κουβέντα μου αρκεί για να μην σου ξανά μιλήσει η Ελπίδα.
-Δεν θα το κάνεις.
-Πες μου τι ρόλο παίζει αυτός ο Μιχάλης! Τι κάνει μαζί σου
-Δεν σε αφορά...παρατά με...σε συμβουλεύω να πας πίσω στην Θεσσαλονίκη. Θα σε πάρω τηλέφωνο να βρεθούμε αλλά όχι ακόμα.
Άρχισε να τρέχει για να γυρίσει στο σπίτι και ο Χρήστος δεν την κυνήγησε. Αρκέστηκε μόνο στην κουβέντα της Φωτεινής. Ότι θα βρεθούν ξανά.
-Βγήκε έξω για να περπατήσει δεν ξέρω γιατί αργεί.
-Εντάξει θα γυρίσει ας μην ανησυχούσε. Είπε η Ελπίδα στην κύρια Εύη.
Πήρε μια βαθια ανάσα και πέρασε το κατώφλι της πόρτας.
-Που ήσουν ρε παιδί μου ανησυχησαμε . Της είπε ή Ελπίδα
-Σας ζητώ συγνώμη αλλά ξεχάστηκα και δεν κατάλαβα πως πέρασε ή ώρα.
-Σημασία έχει ότι είσαι εδώ τώρα.Ας μην το συζητάμε άλλο .Απάντησε η κυρία Εύη.
Έτσι συνέχισαν το βράδυ τους λέγοντας ιστορίες από τα παιδικά τους χρόνια. Ωστόσο η Εύη έβλεπε ότι τα κορίτσια μοιάζουν μεταξύ τους .Στα ματια,στο χαμόγελο.... Άλλη μια σύμπτωση όπως έλεγαν τα δύο κορίτσια.