Sisters

10Κεφάλαιο

Είχε περάσει μία ολόκληρη εβδομάδα από το περιστατικό με τον Μιχάλη και η Φωτεινή δεν είχε πατήσει το πόδι της στη σχολή.Είχε βρει την πρόφαση ότι είναι άρρωστη.Η Ελπίδα της έστελνε κάμποσα μηνύματα και η Φωτεινή της απαντούσε που και που έτσι ώστε να μην ανησυχήσει.''πως είσαι αγάπη μου; αρρώστησες και δεν πρόλαβα να σου πω τις ευχάριστες εξελίξεις με τον Μιχάλη''. Ήταν το πρωινό μήνυμα της Ελπίδας στην Φωτεινή.Διαβάζοντάς το πέταξε το κινητό της στην πόρτα από τα νεύρα της και κουκουλώθηκε με το πάπλωμα. Αμέσως μετά χτύπησε η πόρτα του δωματίου της.

-Τι θες; Ρώτησε καθώς ήταν βέβαιη ότι ήταν η Εύη.

-Πως είσαι κούκλα μου; Την ρώτησε η Εύη και κάθισε στο κρεβάτι της Φωτεινής.

-Πως να είμαι; Αύριο θα πάω στη σχολή.

-Γιατί καθόσουν τόσες μέρες σπίτι αφού ούτε πυρετό είχες, ούτε κάποιο άλλο σύμπτωμα.

-Το ξέρω...όμως θα σου εξηγήσω όποτε νιώσω έτοιμη.

-Ανησυχώ! Σε έχω σαν κόρη μου τόσους μήνες που είσαι εδώ.

Η Φωτεινή της χαμογέλασε

-Πήρε τηλέφωνο μια Λένα  από την σχολή σου,είπε και ένας Χρήστος

-Ο Χρήστος; Είπε δυνατά γεμάτη απορία.

-Ναι...είναι το παιδί που μου έλεγες από την σχολή σου;

-Καμία σχέση. Ο Χρήστος είναι ο παιδικός μου φίλος από το ορφανοτροφείο και ο Μιχάλης είναι το παιδί από την σχολή...ο οποίος μου άλλαξε την ζωή και  η φόρα μου κόπηκε απότομα.

-Μη μου πεις ότι για εκείνον είσαι έτσι. Της είπε η Εύη

-Ναι αλλά δεν θα σου πω τώρα! Εντάξει;

Άλλαξαν συζήτηση και η Εύη άρχισε ιστορίες με την αδελφή της  την Μαργαρίτα,τα παιδικά τους χρόνια και τα χρόνια στο εξωτερικό.

-Περάσατε την εφηβεία σας στη Βοστόνη; 

-Ναι...εγώ την εφηβεία μου και η αδερφή μου την προ εφηβεία.

Όλο το απόγευμα η Φωτεινή σκεφτόταν τον Μιχάλη.Ήταν ψηλός μελαχρινός με καστανά μάτια μέσα στα οποία χανόταν η Φωτεινή.Πραγματικά δεν ήξερε τι να κάνει.Να παραχωρήσει το αγόρι που αγαπούσε στην καλύτερη της φίλη για να μην καταστρέψει την φιλία τους ή να τον διεκδικήσει και να έρθει αντιμέτωπη μαζί της.Να ρίσκαρε; Έφτασε βράδυ και ακόμα δεν είχε απαντήσει στο μήνυμα της Ελπίδας.Τι να της απαντούσε...ότι δεν θέλει να μάθει τι έγινε μεταξύ τους; Όντως δεν ήθελε. Το σπίτι την έπνιγε,βαριόταν και δεν είχε τι να κάνει.Είπε να πάει μία βόλτα και αυτή η βόλτα την οδήγησε έξω από το σπίτι του Μιχάλη.Δεν πλησίασε όμως στην είσοδο....παρέμεινε κρυμμένη πίσω από ένα δέντρο όπου μπορούσε να δει καθαρά το σπίτι του. Ήλπιζε ότι θα βγει και θα τον δει έστω και από μακριά.Περίμενε με ανυπομονησία  όταν είδε την Ελπίδα να κατευθύνεται προς την πόρτα του σπιτιού. Ο Μιχάλης της άνοιξε βγήκε έξω,την πήρε αγκαλιά και..... άρχισαν να φιλιούνται. Της είχε κοπεί η ανάσα της Φωτεινής και τα κλάματα δεν άργησαν να φανούν.Πήγε να φύγει όμως ένας οξύς πόνος κάτω αριστερά στην κοιλιά την έκανε να κάτσει στο έδαφος και να πονάει. Δεν μπορούσε να περπατήσει.Κατάφερε να ανοίξει την τσάντα της και να βγάλει το κινητό της.

-Εύη...δεν είμαι καλά πονάω..πονάω πολύ έλα γρήγορα.....