Sisters

17οΚεφάλαιο

-Εγώ....ήρθα να ανοίξω την μπαλκονόπορτά σου και είδα τον φάκελο πάνω στο γραφείο σου.Είπε τραυλίζοντας η Εύη.

-Και είπες να τον ανοίξεις....να ξέρεις δεν μου αρέσει να ψάχνουν τα πράγματά μου.Και ειδικά αυτό...Εξαφανίσου τώρα!Είπε και έκλεισε τον φάκελο εκνευρισμένη.

-Συγνώμη.Είπε η Εύη και βγήκε από το δωμάτιο.

Ήταν λυπημένη μετά την συμπεριφορά της στην Εύη.Όμως το ψέμα που της είπε σε συνδυασμό το ότι έψαχνε τα πράγματά της την εξόργισε.Και ειδικά τα χαρτιά της υιοθεσίας της.Ήταν το ευαίσθητο κομμάτι της καρδιάς της.Ένα μεγάλο αγκάθι που την πονούσε.Δεν ήθελε κανένας να την λυπάται επειδή είναι ορφανή.Τώρα είδε την Εύη να ανακατεύεται σε αυτό. Σκεπτόμενη το ψέμα αναρωτιόταν αν στα αλήθεια η Εύη έπεσε τυχαία πάνω στον φάκελο ή κάτι έψαχνε. Μετανιωμένη ανέβηκε στο δωμάτιο της Εύης.

-Μπορώ να μπω; Ρώτησε η Φωτεινή

-Φυσικά..πέρασε. Της είπε και έκλεισε το βιβλίο που διάβαζε.

-Η συμπεριφορά μου πριν ήταν απαίσια..συγνώμη! Είπε με μία θλίψη στα μάτια.

-Σε κατανοώ.... ούτε εμένα θα μου άρεσε.Ήμουν αδιάκριτη,συγνώμη.

-Δεν θέλω να με λυπάσαι Εύη και να με αγαπάς μόνο και μόνο επειδή είμαι ορφανή.

-Μα..δεν σκέφτηκα ποτέ έτσι.Και ποτέ δεν σε λυπήθηκα γιατί είσαι δυνατή και από όσα μου έχεις πει βλέπω ότι τα έχεις καταφέρει μόνη σου.

-Με πονάει το ότι η μαμά μου πέθανε όταν ήμουν μόνο πέντε...δεν πρόλαβα να μάθω πράγματα για αυτήν.Την θυμάμαι ελάχιστα,όλες οι παιδικές μου αναμνήσεις είναι από το ορφανοτροφείο.. Ούτε να με δω σε φωτογραφία όταν ήμουν μωρό δεν μπόρεσα.... Είπε και είχε ήδη αρχίσει να κλαίει.

-Κορίτσι μου έλα εδώ να σε πάρω μια αγκαλιά.Της είπε η Εύη η οποία είχε συγκινηθεί.

Έπειτα ήταν μια χαρά μεταξύ τους.Εκείνο το βράδυ η Εύη περίμενε έναν καλεσμένο στο σπίτι της.Ήταν η ευκαιρία να τον γνωρίσει και στην Φωτεινή.

-Είναι ένας πολύ καλός φίλος που μου στάθηκε σε πολλές δυσκολίες.Είπε η Εύη στην Φωτεινή.

-Μήπως κρύβεται ένας μεγάλος έρωτας; Ρώτησε με ένα πονηρό γέλιο η Φωτεινή.

-Άντε βρε... Όχι τον εκτιμούσα πάντα και τον εκτιμώ.Το ίδιο και εκείνος.Απάντησε

-Ποτέ δεν είναι αργά Εύη..να το θυμάσαι.Είπε η Φωτεινή

-Δεν είμαι καμιά τριαντάρα Φωτεινή...

-Ναι αλλά δεν είσαι ούτε γριά.Της είπε η Φωτεινή.

Η Φωτεινή φορούσε ένα σκούρο μπλε μακριμάνικο φουντωτό φόρεμα μέχρι το γόνατο.Τα μακριά καστανόξανθα μαλλιά της τα είχε αφήσει ελεύθερα κάτω.Ένα μήνυμα από τον Χρήστο ήρθε στο κινητό της.Έγραφε:''Η Ελπίδα έφυγε από την εστία πριν λίγο με μία βαλίτσα.Την παρακολουθήσαμε και μπήκε στο σπίτι του Μιχάλη.Τι θα κάνουμε..'' Η Ελπίδα του απάντησε:"Άστο κανόνισέ το για αύριο...Καληνύχτα.'' Έτσι το σχέδιο της Φωτεινής ακυρώθηκε και ο καλεσμένος ήρθε.

-Να σας συστύσω... Φωτεινή από εδώ ο Πέτρος Αγγελόπουλος! Πέτρο από εδώ η Φωτεινή Ιωάννου.

-Χάρηκα πολύ.Είπε η Φωτεινή δείνωντας το χέρι της και χαμογελώντας..

-Και εγώ! Έχεις το ίδιο χαμόγελο με την Μαργαρίτα..απίστευτο! Εύη; Είπε ο Πέτρος