Sisters

9οΚεφάλαιο

Το επόμενο απόγευμα η Ελπίδα θα συναντιόταν με τον Μιχάλη.Έδειχνε ερωτευμένη μαζί του τώρα περίμενε να δει και την δική του πλευρά.Μόνο που δεν ήξερε ότι και η Φωτεινή αγαπούσε τον Μιχάλη τόσο πολύ...ίσως εάν η Φωτεινή είχε μιλήσει στην Ελπίδα πιο γρήγορα για τον Μιχάλη να μην βρισκόντουσαν σε αυτό το σημείο τώρα..Η Φωτεινή ήταν σε απελπισία.Είχε ερωτευτεί και ένιωθε την απειλή από την καλύτερή της φίλη. "Τι θα κάνω τώρα τι....πως θα ξεκολλήσω την Ελπίδα από τον Μιχάλη;;'' βασανιζόταν με τις σκέψεις.''θα πάω να του πω τα συναισθήματά μου για αυτόν'' Αρπάζοντας την τσάντα και τα κλειδιά της άρχισε να κατεβαίνει με φόρα τις σκάλες του σπιτιού.

-Σιγά παιδί μου πως τρέχεις έτσι!!!!Είπε με δυνατή φωνή η Εύη που ανέβαινε.Ήταν αρκετά γοητευτική με το στενό άσπρο φόρεμα και τις ψηλές μαύρες γόβες,τα περιποιημένα καστανά μαλλιά της.Πάντα ήταν άλλωστε.Τι κι αν δεν είχε τα νιάτα της Φωτεινής; Ένιωθε κοπελίτσα.

-Συγνώμη Εύη μου αλλά έγινε κάτι επείγων με ένα κορίτσι από την σχολή και γι αυτό βιάζομαι.

-Όλα καλά,τι έγινε;;Την ρώτησε η Εύη

-Ναι,ναααι όλα μια χαρά. Της απάντησε και βγήκε έξω.

Έτρεχε μέσα στην κίνηση στους δρόμους έτσι ώστε να προλάβει τον Μιχάλη στο σπίτι του και να του εξομολογηθεί τα συναισθήματα της γι αυτόν πριν συναντηθεί με την Ελπίδα. Γιατί τότε τα πράγματα θα ήταν στα αλήθεια πολύ πιο σοβαρά για την Φωτεινή.Έφτασε έξω από την πόρτα του σπιτιού του.Ήταν σε δίλημμα για το αν πρέπει ή όχι να χτυπήσει το κουδούνι.Τελικά πήρε την μεγάλη απόφαση.Και χτύπησε το κουδούνι.

-Επ.. Καλημέρα. Της είπε ο Μιχάλης χαμογελώντας όταν άνοιξε την πόρτα.

-Καλημέρα Μιχάλη μου.Του απάντησε με ένα πλατύ χαμόγελο. ''καρφώνομαι'' σκέφτηκε.

Το σπίτι του ήταν μικρό,ζεστό όμως με ωραία έπιπλα.Και η Φωτεινή το χάζευε κάθε φορά που επισκεπτόταν τον Μιχάλη.Μια από τα ίδια και η Ελπίδα, σε εκείνο το χρονικό διάστημα που τον είχε γνωρίσει. Μόνο που χάζευε πιο πολύ τον ίδιο τον Μιχάλη.

-Έχεις ωραίο σπίτι,σου το ΄χω ξανά πει νομίζω.Είπε θαυμάζοντας άλλη μια φορά γύρω γύρω.

-Μπορεί να μην είναι σαν το δικό σου διώροφο και πλούσιο αλλά κάτι κάνει.Της απάντησε.

-χαχα ναι μπορεί...όμως δεν είναι και δικό μου.

Καθώς έπιναν τον καφέ τους η Φωτεινή σκεφτόταν πως θα ξεκινήσει την συζήτηση και πως θα του πει τα συναισθήματά της γι αυτόν.Πραγματικά έτρεμαν τα πόδια της και η καρδιά της πήγαινε σαν τρελή.

-Αλήθεια....πως κ΄από δω σήμερα;;

-Ε;; Μια φωνή βγήκε από το στόμα της ενώ ήταν βυθισμένη στις σκέψεις της.

-Φωτεινή....θέλω την συμβουλή σου για κάτι δηλαδή για την Ελπίδα.

''όχι όχιιι όχι''παρακαλούσε από μέσα της να μην της πει αυτό που φαντάζεται.

-Ξέρεις μου αρέσει η φίλη σου και δεν ξέρω πως να την πλησιάσω.Της είπε.

Η Ελπίδα δεν μιλούσε για μερικά δευτερόλεπτα.Κοιτούσε τον Μιχάλη λες και είχε έρθει από άλλον πλανήτη.

-Ό,τι και να κάνεις εσύ θα είσαι τέλειος.Του είπε και πήρε βιαστικά το παλτό και την τσάντα της και έφυγε χωρίς να χαιρετήσει.

Σιωπηλή περπατούσε με προορισμό το σπίτι της,χωρίς να αντιδράσει....να ξεσπάσει.Να κλάψει ή να φωνάξει.Μόνο είχε ασπρίσει και περπατούσε σαν χαμένη ανάμεσα στον κόσμο.Έφτασε στο σπίτι και ένα ''ήρθα''ακούστηκε από την Φωτεινή.Ανέβηκε πάνω στο δωμάτιό της.Έβγαλε την τσάντα από τον ώμο της και το παλτό της,ξαπλώνοντας στο κρεβάτι.Τα πρώτα δάκρυα άρχισαν να κυλούν αργά αργά στα μάγουλά της....