Kus des doods

Hoofdstuk 28

Haymitch, Peeta en ik lopen met zijn drieën naar ons huis. Als we langs Haymitch oude huis komen, zegt hij dat hij nog even wat moet doen en hij verdwijnt. Peeta en ik lopen verder. Het voelt zo ongemakkelijk, ik ga met hem trouwen, waarom voelt dit zo. "Katniss.. het spijt me echt.." zegt Peeta ineens. Ik schrik op uit mijn gedachten en kijk hem aan, zijn ogen zijn waterig en hij kijkt mij schuldig aan. "Dit had niet mogen gebeuren... ik.." Ik onderbreek hem, ik kan het niet helpen, ik kijk hem chagreinig aan. "Het maakt niet uit.." zeg ik geïrriteerd.

Ik loop boos naar ons huis toe. "KATNNISS.." hoor ik Peeta nog schreeuwen, maar ik hoef hem even niet te zien. Ik kom de hal in als ik inneens allerlei stemmen hoor. Ik kijk naar de kalender die op het tafeltje naast mij staat. 28 December, 2 dagen geleden zouden Peeta en ik trouwen! Hoe kan ik dat nu vergeten zijn.

Ik fatsoeneer mijn haar, mijn gezicht is niks aan te beginnen, ik heb gigantische wallen onder mijn ogen en mijn huid is bleek. Ik zucht diep en stap dan de kamer in waar alle stemmen vandaan kwamen. Als ik de deur open doe zie ik mijn moeder ik de grote stoel zitten, naast haar zitten Annie en Finnick op de bank, ze kijken elkaar zo lief aan. Johanna staat te kijken bij mijn herinneringen, de parel die ik van Peeta kreeg in de tweede spelen, het aandenken van Peeta die ik ook in de tweede spelen kreeg. Peeta wilde mij beschermen, hij zei dat hij niemand had naast mij en ik wel. Ook mijn spotgaaien broche ligt erbij, hij is niet meer zo mooi als toen ik hem kreeg, maar dat maakt mij niks uit. Ik voel dat Peeta achter me komt staan en kijk naar hem, hij heeft gehuild. Ik kijk weer de kamer in en zie nog een figuur in de kamer. Ik herken hem uit duizenden. Zijn rug, zijn handen, hoe hij loopt. Dit was mijn jachtpartner. GALE.