Hospital For Souls

8

Μόλις επέστρεψα στο δωμάτιο μετα το ραντεβού μου με τον γιατρό, βρήκα τον Calum ξαπλωμένο στο κρεβάτι του αγκαλιά με έναν αρκούδο. Έκλεγε με λυγμούς, με αποτέλεσμα να χλωμίασει όλο του το πρόσωπο.
Έτρεξα δίπλα του και τον πήρα αγκαλιά. Τα χέρια του δεν έφυγαν απο τον αρκούδο, αλλα ακούμπησε το κεφάλι του στον ώμο μου.
Όταν ηρεμήσε, ακούμπησε το κεφάλι του στο μαξιλάρι του και με κοίταξε με τα σοκολατένια του ματιά του, περιμένοντας να κανω την πρώτη κίνηση.
-Τι έγινε; Τον ρώτησα, άβολα.
Ποτε δεν ήμουν καλός στο να βοηθάω τους άλλους με τα προβλήματα τους. Ένιωθα άβολα, επειδή ποτε δεν ήμουν σίγουρος αν οι συμβουλές μου ήταν καλές ή αν θα μπορούσαν να κάνουν τον αλλο πιο λυπημένο.
-Ο γιατρός μου είπε οτι η ανορεξία μου είναι κάπως χειρότερη και αν δεν τρώω κανονικά, θα πρεπει να με πάνε σε ειδικό νοσοκομείο, για ανορεξικους! Ποτε δεν πίστευα οτι θα το πω αυτό, αλλα δεν θελω να φύγω, Ashton! Θελω να μείνω εδώ, όπου βρίσκονται όλοι οι φίλοι μου! Δεν θελω να φύγω! Δεν θελω να φύγω! 
Τον πήρα στην αγκαλιά μου, πριν προσλάβει να πει ή να κανει κατι.
-Θα σε βοηθήσω εγώ, Cal! Στο υπόσχομαι, ότι θα σε βοηθήσω και δεν θα σε αφήσω να φύγεις απο το πλάι μου! Του είπα, με δάκρυα στα ματιά.
Για πρώτη φορά στην έφηβη ζωη μου, αυτή ήταν η πρώτη υπόσχεση που θα κρατούσα.