Hospital For Souls

11

Την επόμενη μέρα
Κατέβηκα,μαζί με τον Calum, τα σκαλιά προς την καντίνα.
Όλοι φορούσαν μαύρα. Όλοι. Νοσοκόμες, γιατροί, φυλακές και ασθενείς. Επειδή ήταν μια μέρα πένθους. Είχαμε χάσει ενα σημαντικό μέλος της ομάδας μας.
Καθίσαμε στο τραπέζι μας. Όλοι ήταν εκεί, εκτός απο έναν. Εκείνον που δεν θα ξαναδούμε ποτε. Αυτός που μας άφησε. Αυτός που δεν μας μίλησε και δεν μας άφησε να τον βοηθήσουμε.
Ο Dylan. Ο Dylan O'Brien.
Η ανορεξία του είχε χειροτερέψει. Όπως και του Calum, αλλα πολυ χειρότερα. Δεν θα μπορούσε να γίνει καλύτερα οτι και αν γινόταν. Σήμερα θα ήταν μέρα που θα έφευγε και θα πήγαινε σε αυτο το ειδικό μέρος για τους ανορεξικους, αλλα άλλαξαν τα πράγματα.
Ο Thomas τον βρήκε στο πάτωμα του μπάνιου, του δωματίου που μοιράζονταν, πνιγμένο στον ίδιο του τον εμετό. Κατάφερε να ουρλιάξει πριν τον βρει ο Thomas, αλλα μετά ήταν πολυ αργά, για να τον σώσουμε.
Η κηδεία του θα γινόταν στην πόλη του, αλλα δεν μας άφηναν να φύγουμε απο το νοσοκομείο, ούτε για μια ωρα.

******
Μετα το φαγητό έτρεξα στην λίμνη, όπου βρήκα την Ricky.
Φορούσε ενα μαύρο T-Shirt, μια μαύρη φούστα και μια μαύρη ζακέτα, με μαύρα All Stars.
  Έκατσα δίπλα της και εκείνη πηρε τα χέρια μου στα δικά της. Με κοίταξε.
-Έκλαψες; Με ρώτησε.
Κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά.
-Δεν του άξιζε να πεθάνει! Τον ήξερα πολυ λίγο, αλλα ξερω οτι δεν του άξιζε! Σε κανέναν δεν αξίζει! Είπα, με δάκρυα να κυλάνε στα μαγούλα μου.
-Αφήσει πίσω του και ενα καταπληκτικό αγόρι! Μου είπε.
-Τι εννοείς; Είχε παιδί;
Κούνησε το κεφάλι της αρνητικά, χαμογελώντας.
-Οχι ρε βλάκα! Είχε αγόρι! Boyfriend!
-Αλήθεια; Ποιον;
-Τον Thomas! Ήταν μαζί τουλάχιστον για τρεία χρόνια! Ήταν πολυ χαριτωμένοι μαζί!
Δεν ήξερα τι να πάω, για αυτο έμεινα ήσυχος.
Ξαφνικά ένιωσα το χέρι της Ricky να γυρίζει το κεφάλι μου προς μέρος της. Και τα χείλη της ακούμπησαν τα δικά μου.