Bruno de hond

Deel 4: Verraden

De wolven en ik zaten in de grot.
Tonnie, wil jij kijken of het buiten veilig is? vroeg Olivier.
Ja hoor, zei Tonnie geheimzinnig.
Oké... zei Olivier twijfelend. Ja de kust is veilig.
Mooi zo! zei ik en we liepen naar buiten.
Boem!!! De jager stond recht voor ons. En hij had Evie geraakt, bloed liep uit haar keel.
Raak! riep de jager.
Er stond een prachtige bruine New Foundlander naast hem.
Evie...! Waarom deed je dat Tonnie?! gromde Olivier.
Het volgende schoot klonk en deze keer was Tonnie geraakt. Sith! mijn kogels zíjn op.
Een hond? Jij bent zeker niet wild want je draagt een riem, zei de jager, dit waren zeker je vrienden. Bruna, zit en blijf! Goedzo meisje. De jager liep weg.
Ben jij een meisje? vroeg ik. Ja, zei Bruna.
Ik heet Bruno, hoe heet jij?
Ik heet Bruna...
Hou je bek, zei Olivier, en hij keek met een vernietigende blik naar de New Foundlander, we moeten deze gewonde wolven hier weg zien te krijgen.
Goed, zei ik.
Ik kan niet mee ik moet op
mijn baasje wachten, zei Bruna.
Oké dan gaan wij alleen.

Hij heeft ons verraden, gromde Olivier. Toen we onder weg waren naar een veilige plek. En ik vertrouw die Bruna voor geen cent, zei Olivier.