Expeditie Boekblogginson

Aflevering 7

Verslagen en emotioneel gebroken Kamp Zuid komt aan bij het eiland waar de Eilandraad wordt gehouden. In stilte lopen ze de hangbrug over naar het plateau waar twee bankjes achter elkaar staan, met zo'n vier meter er voor een verhoging met daarop de urn. De presentator staat op hen te wachten en neemt het woord als alle deelnemers hun plaats hebben genomen. Zenuwachtig wipt Emmy met haar voet.

'Helaas hebben jullie de proef verloren, waardoor jullie moeten gaan stemmen voor degene die het eiland helaas moet verlaten. Aan jullie inzet en enthousiasme kan het vast niet liggen!' de man klinkt veel te opgewekt naar de mening van Kamp Zuid, maar ze moeten het er maar mee doen. De presentator pakt de urn en neemt deze mee naar een ander plateau, wat omringt wordt door een tiental brandende kaarsen die het dramatische effect zeker doen versterken.

'Lilian, ga jij maar eerst,' Lilian staat op en loopt in de richting van de tafel waar de urn, papier en houtskool klaar ligt. Een voor een brengt iedereen een stem uit.

De presentator vist het ene naar het andere papiertje uit de urn op en noemt de naam op van degene die een stem heeft gekregen. Opvallend is dat iedereen wel een stem krijgt, waardoor iedereen elkaar achterdochtig aankijkt. Dan blijkt dat zowel Esmee als Madelon meerdere stemmen begint te krijgen. Het loopt nek aan nek. Je ziet dat de vriendinnen van Esmee hun wenkbrauwen fronzen en vol verbijstering kijken naar de hoeveelheid stemmen die voor haar uit de urn komen.

'Hoe kan dat?' sist Lilian. 'Esmee is veel te leuk om weg te sturen jongens.'

'Ik wil niet weg!' zegt Esmee stellig. Ze voelt zich er duidelijk klote onder, maar diep in haar brandt toch een vuurtje dat wil overwinnen.

'Hallo, en ik wel dan?!' roept Madelon uit. Ook zij kijkt de groep boos rond. 'Waarom stemmen jullie op mij?' Niemand geeft echt antwoord, maar er klinkt wel wat gemompel.

'Stil alsjeblieft. Er zit nog een stem in de urn. In het geval van gelijkspel zal er opnieuw gestemd worden. Maar laten we eerst even afwachten welke naam er op dit briefje staat.'

'Madelon'

Het staat er echt. Verslagen gooit Madelon haar handen in de lucht, terwijl Esmee duidelijk hoorbaar haar ingehouden adem laat ontsnappen. Van iedereen lijkt er spanning weg te glijden, wetend dat ze het overleefd hebben.

'Helaas Madelon, je zult de expeditie moeten verlaten.'

'Ja kut, jongens. Ik wilde helemaal niet weg! Waarom ik!?'

'We moesten op iemand stemmen...' begint Joanne.

'Ik heb van te voren blind gekozen,' zegt Anneke, die zich duidelijk schuldig voelt. Iedereen noemt wel iets om Madelon aan te geven dat het niks persoonlijks is maar dat ze gewoon niet konden kiezen. Helaas kan Madelon niets anders doen dan afscheid nemen, ook al is het veel te vroeg. Was het maar zo dat iedereen gewoon op het eiland kan blijven.

'Ja ik vind het mega jammer natuurlijk,' verklaard Madelon in de camera terwijl de groep op de achtergrond vertrekt. 'Ik had niet verwacht dat ik zo snel naar huis zou moeten.. Maar dat is helaas het spel!'

'Wie hoop je dat er gaat winnen?' wordt haar gevraagd.

'Geen idee eigenlijk. Daar moet ik even over nadenken. Ik vind dat ze het allemaal in zich hebben om Boekblogginson 2014 te worden. Al had ik mezelf de titel ook wel gegund.' Madelon kijkt even zuur, maar tovert dan weer een glimlach op haar gezicht. Ze zwaait en neemt afscheid van het eilanden avontuur.

Kamp Zuid praat honderduit als ze in de boot terug naar hun eiland zitten. Het is al donker buiten en het enige licht komt van de fakkels op de boot. Ondanks het heftige afscheid is er geen awkward silence, maar proberen ze allen de moed er in te houden. Ze beseffen immers maar al te goed hoe belangrijk het is om de onderlinge band te verstevigen, zodat ze met minder chaos de volgende proef in gaan. Daarom vertellen ze verhalen en hebben ze het allemaal over hun grote passie: boeken.

'Ik mis mijn telefoon,' begint Emmy plots. 'Ik wil kunnen checken of er nieuwe reacties zijn op mijn blog. En ik mis mijn tekenboekje. Ik heb zo veel tekeningen in mijn hoofd door dat idioot mooie bos op het eiland.'

'Ik mis mijn telefoon ook,' geeft Lilian toe. 'Ik wil foto's maken.'

'Ik ook!' roept Lieke

'Nou, ik wil vooral mijn laptop zodat ik kan schrijven,' zegt Joanne.

'Het zou toch vet zijn als we ooit een prijs zouden winnen dat je even achter internet mag?!' roept Daan enthousiast. 'Dat zou echt VET zijn!'

'Dat is meer wat voor na de samensmelting, denk ik,' zegt Emmy, die elk jaar een Expeditie Robinson-verslaving heeft en doet alsof ze er heel veel verstand van heeft. 'Na de samensmelting worden de prijzen altijd geweldig.'

'We mogen nu ook niet klagen met onze ARC,' zegt Katja. 'Zou team Noord wat gekregen hebben?'

'Volgens mij niet,' zegt Anneke, die zich niet kan herinneren dat Kamp Noord iets meegekregen heeft. 'Misschien lag er wat op het eiland op ze te wachten?'

'Hou maar op, hier word ik veel te nieuwsgierig van!' zegt Joanne.

'We zijn er weer,' zegt Esmee, die ondanks de spanning van het bijna afvallen weer wat meer kan lachen. Haar kampgenoten hebben haar echt een hart onder de riem gestoken en het gesprek op de boot was een goede afleiding.

Met z'n allen pakken ze een fakkel en keren terug naar hun tijdelijke thuis. Tijd om te gaan slapen.. Want je weer maar nooit welke verrassing het eiland morgen in petto heeft. Zoals Kamp Noord maar al te goed weet. Toen zij aankwamen op hun eiland stond er een grote verassing op hun te wachten. Eentje waar Joany lettelrijk van ging piepen en Patricia zichzelf wat koelte moest toewaaien. Ook Joost en Sanne gingen helemaal uit hun dak. Want terwijl Kamp Zuid iemand moesten wegstemmen, kregen zij een ware bioscoopavond en keken zij gezellig met een kokosnootje in de hand en een gespannen doek tussen wat palmbomen naar Mockingjay part 1. De geluksvogels. Ze gingen laat naar bed, maar of dat nou zo slim was...