Expeditie Boekblogginson

Aflevering 19

Zodra het startsein gegeven wordt, stuiven de deelnemers in de richting van de wokken. De presentator rekt zich uit en sjokt naar het zitje met parasol die nooit in beeld komt, maar waar hij lekker in de schaduw kan toekijken hoe die jongeren zich uitsloven, wel met een heerlijke cocktail natuurlijk. Met een kreun laat hij zich in zijn zitje zakken, wat gevaarlijk kraakt. Blind grijpt hij naar zijn glas, wat lekker koel aanvoelt in de bloedhitte.

Iedereen weet ongeveer tegelijkertijd de strootjes in brand te steken en op een gegeven moment is het een kwestie van secondes verschil tussen de touwtjes die van de likkende vlammen knappen. Alleen Sanne heeft echt zwaar pech: haar sleutel dondert met veel kabaal midden in haar wok. Een beetje beteuterd kijkt ze naar het vuur, die haar sleutel nu aan het bakken is.

'Gooi de wok om!' stelt Joost voor, terwijl hij met zijn sleutel overeind komt.

'Thanks!' roept Sanne, en voorzichtig geeft ze haar wok een tik met haar all stars. Stukjes smeulend hout en ander brandend materiaal rolt uit de wok het strand op; inclusief haar sleutel.

'AUW' Jammert ze als ze de sleutel vastpakt. 'Dat is HEET!' Meteen komt de verpleging aanrennen om haar te verzorgen. Helaas zorgt dat meteen voor een flinke achterstand, want de rest rent al richting het stuk strand waar men moet schatgraven.

In de commotie van Sanne's verbrandde hand en puffende boekbloggers, heeft niemand door de er wat in het drankje van de presentator zit, waardoor hij in een aardige roes is weggezakt... Hij wordt onder zijn oksels vastgegrepen en met zwak protest meegesleurd... De jungle in.

Joanne en Esmee blijken belachelijk goed in schatgraven. Het zand vliegt iedereen om de oren.

'JA MIJN KIST!' roept Joanne, als eerste.

'JE GOOIT ZAND IN MIJN GAT!' roept Emmy terug, terwijl ze als een gek zand uit haar kuil probeert te scheppen. Geen Duits bloed voor deze meid.

'KAK, dit is niet mijn kist!' roept Katja.

'NEEE DAT IS DIE VAN MIJ!' juicht Joost. Op een of andere manier blijft die jongen maar geluk hebben tussen al dat vrouwelijk schoon. Hij duikt in Katja's kuil en sleept zijn kist het strand op. Katja gaat zo snel mogelijk verder bij een ander vlaggetje wat een kist aangeeft.

Met armen vol puzzelstukjes, joggen de boekbloggers het bospad op. Het ziet er komisch uit, want niet allemaal hebben ze de conditie van atleten. Sanne's hand is verbonden in dik verband en met een gezicht dat op huilen staat probeert ze haar kist nog naar boven te sjorren. Dit zal ze waarschijnlijk nooit mee inhalen!

Met horten en stoten kuieren de boekbloggers verder het bos in, een heuveltje op. Niet wetend dat hun presentator niet op de afgesproken plek zal staan.

Vanessa krijgt halverwege last van steken in haar zij en zakt langzaam naar achteren. Als ze op een gegeven moment even stil staat valt haar wat vreemds op. Iemand is een puzzelstukje verloren. Ze hoort geritsel in de bosjes.

'Hallo?' vraagt ze zachtjes, opeens voelt ze zich niet meer zo dapper. 'He jongens!' roept ze naar voren, in de hoop dat iemand nog wat hoort.. Maar nee, de groep vertrekt langzaam in de verte.

'Wacht eens,' fluistert ze dan tegen niemand in het bijzonder. Ze wist dat Sanne achter hun was.. Maar waar is Joany? Ze bukt en pakt het puzzelblokje op.

Joany's naam staat er op geschreven. Meteen loopt er een rilling over haar rug. Waar is Joany gebleven? Hoorde ze Joany net door de bosjes lopen?

'Joany?' roept ze nu wat harder.

'Wat is er?' vraagt Sanne, die achter Vanessa verschijnt. Sanne ziet er oververhit uit en haar gezicht staat in een pijnlijke grimas.

'Volgens mij zijn we Joany kwijt!' paniek begint bij Vanessa op te borrelen. 'Ik vond haar blokje.'

'Ah, die is ze vast verloren joh! Je kent Joany toch? Die is soms een beetje onhandig.'

'Als jij het zegt...' antwoord Vanessa twijfelend. Samen besluiten ze verder te lopen in de hoop dat ze de groep nog kunnen inhalen. Want naar huis willen ze beiden.

Degene die wel nog bij de groep lopen, komen uiteindelijk bij de open plek met de 11 tafels. Op elke tafel staat een naam en is er voldoende ruimte om de puzzel op te lossen. In het midden van de kring hangt een soort kapstok wat een soort kettingen met sleutels hangen. Iedereen zoekt snel zijn naam op – op de tafel en natuurlijk ook waar hun sleutel hangt – en gaat aan het werk. Het valt echter wel op dat niet alle tafels bezet zijn.

De helft van de groep vind dat verontrustend, en de andere helft is voornamelijk bezig met zijn eigen puzzel. Het gaat immers wel om de samensmelting!

Uiteindelijk komen ook Sanne en Vanessa puffend op de open plek. Vanessa drukt haar vrije hand tegen haar pijnlijke zij en gooit haar puzzelstukken snel op haar tafel.

'Jongens, we zijn Joany kwijt,' deelt ze mede.

'Die moest haar veters toch strikken?' vraagt Esmee, die Joany op het bospad nog had gesproken.

'We zijn haar niet meer tegengekomen!'

'Die komt wel weer terecht, joh!' roept Patricia, die geen moment van haar puzzel opkijkt. 'Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik los deze puzzel op en ga naar de samensmelting!'

'KUT PUZZEL' roept Joanne, die voor de zoveelste keer opnieuw begint.

'Ik heb hem!' roept Emmy. Hoewel ze bezorgt is naar Joany, voelt het geweldig dat ze als eerste de puzzel heeft opgelost en enthousiast rent ze naar de kapstok voor haar sleutel. Nu nog terug naar het strand voor het laatste onderdeel en dan eindelijk eten! Yes!

Maar die bezorgdheid van Vanessa blijkt uiteindelijk gegrond...