Hanggang Kailan Kita Mamahalin?

Chapter One

After I heared him saying that word dapat hahawakan pa niya ako pero umiwas agad ako at dali-daling kinuha ang bag ko at tumakbo. Wala akong ibang inisip kung hindi ang umalis sa bahay nila at iwan siya.

Hinablot ko yung bag ko at dali-daling lumabas ng pinto. I need to go home. Nagmamadali akong naglakad palabas, kailangan ko siyang takasan.

Nung medyo malayo-layo na ako sa bahay nila, I look back at yun nga I saw him chasing me but then I ran faster, tumakbo ako yakap-yakap ko ang bag ko.

Nung nakatawid na ako hingal na hingal ako, I know I know mali ako bakit ako tumakbo tapos ngayong nag-rereklamo akong hingal na hingal *laughing*.

Within a second when I reached the waiting shed may biglang dumaang bus, I didn't even care if puno na yung bus basta makaalis lang ako dito, matakasan ko siya.

Para akong basang sisiw na nabilad sa ulanan, pawis na pawis ako even though pag-gabi na nun. Parang pinagsakluban ng langit at lupa.

Habang naglalakad ako pauwi sa bahay namin, the word he said haunts me "let's break up". I still can't believe at para 'tong kanta na nakatatak sa isipan ko. Break up. Break up. Break up. Ugh! I don't want to hear that word. Para akong nababaliw.

While I was walking I cover my ears with my palm and telling my inner self "this is not true. Hindi 'to totoo, no, no, no..."

Nung maka-pasok na ako ng gate dali-dali ko agad na sinabihan si Mama na if may maghanap saakin, please tell them na wala ako or hindi kaya hindi pa nauwi basta gumawa nalang siya ng alibi. And inispecific ko sa kanya na kahit si Jared ang mag-hanap sa akin.

After that I ran to my room and locked it, I closed all the window para hindi halatang nandito ako

Gusto to kong mapagisa, I need to take some time to absorbed nung lahat ng sinabi niya saaken. I was still at shock.

After an hour. I was still crying and Nafefeel ko na wala nang luhang pumapatak sa mata ko. To give you more detail, umiiyak ako hindi dahil sa nangyari, umiiyak ako dahil naaalala ko yung mga masasaya at malulungkot na pangyayaring pinagsaluhan namin. The memories hunts me.

Nagsisimulang bumalik ang lahat, mula sa simula kung saan at kung paano ko siya una ko siyang nakita.

***

Monday June 16 naaalala ko pa yung araw nung una ko siyang Makita. syempre pag-Monday traffic as usal, i'm on my way to school.

bale 7:20 am na at that time tapos ang first na klase ko ay 7:30 am. para hindi ka masyadong ma-bored sa kwento ko, ang masasabi ko lang na It was the best of times, it was the worst of times. okay let's go back to my story.

As i said before na-stuck ako sa traffic, wala akong magawa. kung pwede lang paliparin 'tong jeepney na 'to eh! Para lang hindi ako malate, but then i have choices naman.

first, if mag-antay ako na umusad ang traffic and second if mag-lakad ako para hindi ako malate. But then both choices gusto kong gawin.

I have to decide. I was thinking na if I will wait na umandar yung jeep baka matagalan so idecided na sige na nga I walk nalang.

I do the right choice maglakad. believe it or not almost 500km ang nilakad ko uhm, i don't know if accurate yung calculation ko pero parang from heritage hotel to sm mall of asia. Specific example yung sinabi ko para may idea ka kung gaano kalayo.

Syempre i'm not the only one na nag-lakad, meron akong kasabay may mga office workers at mga nag-aaral din sa school na pinapasukan ko.

Malapit na ako, when i found out na hindi kop ala suot ang ID ko, I was like "gosh! Oh my gosh" *laughing* Worst of times, pero imbis na tumigil to search for it on my bag. i didn't stop, i walked on and on...

i put my hand inside my bag to search for it. When i was near the school gate, the bell rang, oh my gosh! I felt the adrenaline rush into me, luckily when i reach the school gate i got my ID, pagkahila ko sa id ko parang iniwagayway ko ito sa ere "success" and then the best of times happened.

Medyo cliché na 'to pero this event really happened.

May bumanga saakin, i accidentally dropped my ID. Oh My! Para akong sinaniban ng masamang espiritu but hey I'm a good girl so syempre prinevent kong magalit.

But suddenly bigla kong naramdama yung sakit sa braso ko. kasi ba naman the guy at my back, nag-overtake! I can't help it sorry but I chose to mad.

To elaborate yung gate na para walk-in is for one person entry lang. i mean yung parang sa mag amusement park or yung parang gate bago ka sumakay sa isang ride yung may counter ng bawat taong pumapasok ganuon yung gate sa school.

Balik tayo duon sa biglang sumakit yung braso ko, pagkalagpas niya nung gate sumigaw ako ng "Sorry Kuya Ah!" i know hindi gawain ng mga mababait na babae yun tulad ko yung gumagawa ng eksena, but nasaktan ako and yeah! Nag-palamon ako sag alit.

Gosh! I grabbed my ID from the ground and after kong makalagpas ng gate I saw him looking at me, the look on his face! G-O-S-H! Galit! Angry face Huh? Siya pa 'tong may ganang magalit, matapos ng ginawa niya. I fought back aba! Palaban din 'to noh! Nag-angry face thin ako to prove to him na he can't drag me down. After a second he walked away.

Exactly 7:30 am ako nakarating sa room namin, and thanks God! Wala pa si ma'am! Naupo ako duon sa lagi kong pwesto, duon sa Second row.

After kong maupo and placed my bag, I stare on the writing sa white board. Suddenly, hindi ko na namamalayang naktulala na pala ako, i think of him or what happened. bigla akong nayabangan sa kanya, the way he treated me, the way he looked at me. Grrr!!!!! siya na nga yung naka-banga siya pa yung galit! Anong klase siya.