Ik mis je {on hold}

2

Ik leg mijn pen neer. Mijn gedichtenschriftje leg ik weg. 

Ik kan niet beschrijven hoe het was om de berg af te dalen. Liam zei dat we het noodmummer moesten bellen, maar geen van ons wist het noodnummer. Natuurlijk wel van Nederland, dat is 112, maar van Frankrijk, we hadden geen idee. Tom was de enige die rustig bleef. Hij zei dat we onze ouders moesten bellen. Hij had zelf zijn mobiel niet mee, dus toetste Jade het nummer van haar ouders met trillende handen in. De telefoon ging één keer over, maar stopte toen. We hadden geen bereik. Dom dat we dat niet eerder hadden bedacht, we waren immers in de bergen. We bleven verslagen zitten, totdat Tom zei dat we naar beneden moesten gaan, we zouden daar wel iemand bellen. Ik wou Luna echt niet achter laten, echt niet. Maar ik werd gedwongen door mijn vrienden. Toen ik Noa belde, was ze boos. Dat had ik al verwacht maar niet zo. Ze was woedend totdat ze de mijn stem hoorde, en ze maakte zich gelijk zorgen. 'Wat is er?' vroeg ze. Ik begon te huilen. Tom pakte mijn mobiel maar hij kwam niet verder dan 'hoi met Tom' voordat hij ook begon te huilen. Niemand deed iets. Uiteindelijk vertelde Liam hortend en stotend wat er was gebeurt. Noa zei niks maar begon te huilen. Bart kwam ons halen met de auto, intussen had Noa het noodnummer gebeld. Ik kreeg weer hoop, totdat Bart zei dat er geen kans was dat Luna het had overleefd, ze was dood. Toen werd alles zwart.

Ik droomde zo mooi. Ik rende samen met Luna door een bloemenveld. De zon scheen en er kabbelde een beekje. We waren een jaar of vijf en we speelden  tikkertje. Noa was nogal vroeg met puberen dus ze zat verveeld voor zich uit te staren in onze tuin ( het bloemenveld veranderde ineens). En ze zeurde aan papa's hoofd om een mobieltje.'Toen Luna vroeg of ze een spelletje met ons wou doen zei Noa; ' ga lekker iemand anders irriteren.' Als wraak begonnen Luna en ik haar te kietelen en ons kon ze niks doen omdat wij met het talent zijn geboren om tegen kietelen te kunnen. Noa gierde het uit. Luna stopte even met kietelen en zei; 'smeek om genade!' 'Nooit!' En Luna ging weer door met kietelen. 'Oke genade, genade! alsjeblieft ik doe alles wat jullie willen!' 'Alles?' vroeg ik en zo kwam het dat we uiteindelijk toch een spelletje speelden. Luna zei dat het was omdat ze toch niks beters te doen had en ze het anders heus niet had gedaan. Maar wij wisten wel beter. Één mooie herrinering en in mijn droom kwamen er nog veel meer.Totdat één van die herrineringen veranderde in een nachtmerrie. De herrinering was toen we zeven waren en we op een koortje zaten.

We zongen allemaal liedjes en de juf zei dat we nu het regent het regent zouden gaan zingen. 'NEEEE!' gilde ik.Maar niemand hoorde me en we begonnen aan het liedje. Maar gek genoeg was ik de enige die zong.En toen verdween Luna.

Toen ik weer wakker werd stond Noa over me heen gebogen. Het was s'avonds en ik had geschreeuwd oom Luna. We huilden niet. We konden het niet geloven. De tranen kwamen pas thuis. De terugreis was verschrikkelijk. Ik bedenk me nu pas dat ik niet eens afscheid heb genomen van onze vrienden. Mijn moeder roept van beneden dat ik moet komen. Mijn ouders moeten iets zeggen ofzo.

'Eva, Luna's lichaam is gevonden.'

Luna's lichaam niet Luna maar haar lichaam is gevonden. Ik word gek. Luna is 4 dagen dood en nu is ze gelijk Luna al niet meer. Luna is weg. Luna is dood. Luna is Luna niet meer. Wat er van haar over is, is niet Luna maar Luna's lichaam. Zo denken mijn ouders. Maar Luna blijft gewoon Luna. Mijn moeder legt uit dat ze Luna's lichaam niet zomaar naar Nederland kunnen brengen en dat mijn vader haar daarom nu gaat identiviceren.

'O, oke.' En ik vlucht weer naar mijn kamer. Ik zit sinds we thuis zijn de hele dag op mijn kamer. Behoefte aan contact heb ik niet echt, al helemaal niet met die sfeer die er nu hangt. Ik doe de deur van mijn kamer open.

Maar ik bedenk me en besluit naar de kamer van Luna te gaan. Alles is nog precies hetzelfde; een vreselijke bende. Er ligt vanalles op de grond; zakjes chips, boeken, pennen, films, kleren en zelfs een slipje. Ik grinnik, typisch Luna. Ik stop verschrikt met lachen. Mag ik wel lachen? Nee natuurlijk niet Luna is dood dan mag ik niet lachen. Mag ik ooit weer lachen? Ik bedoel, Luna is dood en dat blijft ze ook. Als je zusje dood is mag je toch niet lachen? Ik laat me op haar bed vallen en duw mijn gezicht in de deken. Het ruikt naar Luna. Ik denk aan vanalles. Aan mijn vader die misschien wel op dit moment Luna te zien krijgt. Aan Luna, hoe zij zich moet hebben gevoeld. Aan mama, hoe zij zichzelf groot houd voor de kinderen. Ik hoorde mijn ouders praten. Mijn moeder zei dat ze nu vooral een steun moesten zijn voor de kinderen, omdat die dat het meeste nodig hadden. Aan Noa, zij moest het aan de telefoon onze ouders vertellen. En volgens mij voelt ze zich schuldig. Zij was verandwoordelijk voor ons.Maar ze hoeft zich niet schuldig te voelen. ik ga het haar nog wel vragen, of ze zich schuldig voelt. De enige die schuldig is ben ik.Ik rende onder de boom vandaan.Het was mijn idee om te gaan picknicken. Mijn hoofd word zwaar en moe van al die gedachten. Het tolt helemaal en het duizeld me een beetje. Ik wil opstaan om naar mijn eigen kamer te gaan. Dan kan ik gaan slapen. Als ik slaap hoef ik even niet aan alles te denken. Dan heb ik mooie dromen over Luna. Over mijn perfecte leven dat ik eerst had. Een meisje met een lerares als moeder en hulpverlener als vader.

Een meisje met een vriendje. Een meisje met veel vriendinnen.Tot mijn schrik bedenk ik me opeens dat Levi, Julie en Nikki niet eens weten dat Luna is over... dat Luna er niet meer is. Ze zijn nog niet op vakantie, gelukkig. Ik pak mijn mobieltje uit mijn kamer

Ik stuur ze een whatsappje.

Kom morgen naar mijn huis, ik moet iets heel ergs vertellen, ik kan het niet uitleggen nu maar het is belangerijk.1 uur.

Nikki reageert al eerste;

is het heel erg? ik namelijk de hele tijd al een raar gevoel, ben je nu al terug? knuf

En Levi;

goed sgat, khoop nie dt errug iz kan je t eg nie nu zeggen?xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ps: je zou toch veel langer op vakantie blijven?

Julie zegt;

hey ben je al weer terug? op de 1 of andere manier word ik nu echt heel erg bang... zegt please anders kan ik niet slapen!xoxo

Ik reageer terug';

ik zou het graag zeggen maar het kan niet het spijt me.

Ik ga weer terug naar Luna's kamer, vanacht wil ik in haar bed slapen.

Als steun, want het wordt morgen een moeilijke dag. Maar eerst loop ik nog naar beneden om het mama te vertellen.

'Moet ik erbij blijven als je het ze verteld?' Ik zou het graag willen maar dit moet ik zelf doen ' nee, hoeft niet hoor.' Ik ga op Luna's bed liggen. Als ik niet met dat stommen idee was gekomen had zij hier gelegen.

Hoefde ik onze vriendinnen en mijn vriendje morgen niet te vertellen dat ze doo... dat ze Ik slik, dat ze dood is. De tranen rollen over mijn wangen.

Stomme regen anders was het niet gebeurt. Nee! ik moet het weer niet de schuld geven, ik moet accepteren dat ik de schuldige ben. Ik krijg hoofdpijn van het huilen. Zo val ik in slaap.

Heeeyyyy wat vinden jullie van het hoofdstuk? Ik weet niks te zeggen haha dus byeeexxx