Ik mis je {on hold}

9

~ Een paar maanden later ~

Elk nadeel heeft een voordeel.

Na regen, komt zonneschijn.

Maar het kan ook zo zijn...

Dat eerst de zon schijnt

En dat het daarna regent.

Niet iedereen kan gelukkig zijn.

Zo lijkt het wel.

Alsof het verdeeld is in de wereld.

Maar heel oneerlijk.

Volgens mij, heb ik mijn deel van het geluk al gehad.

Ik heb het te snel opgemaakt, uitgegeven.

En nu, is het op.

Of is het mijn straf?

Omdat ik schuldig ben?

Ik weet het niet.

Ik heb eindelijk weer een gedicht geschreven, ik heb het al een tijden niet meer gedaan. eerst was ik te verdrietig, maar de afgelopen tijd ging het best wel goed. Levi, gaf me een superlief gedicht en we zijn nog naar de film geweest. Ik met tegenzin, maarja. Ik heb niet echt genoten van de film, dat kon ik niet. Dat kan ik niet,  nog niet. Ik mis Luna zo erg, elke ochtend als we aan het ontbijt zitten denk ik; waar is Luna? Maar na amper een halve seconde, dringt het tot me door dat ze er niet meer is. Nouja, misschien wel ergens, maar niet hier, niet op aarde. Of ze is er wel, maar ik kan haar niet zien. Maar voor de rest, ging het de afgelopen tijd wel goed. Bart en Noa hebben het goedgemaakt, hij heeft zijn excuses aangeboden en gezegt dat het heel erg dom van hem was. En dat hij het begreep. Noa glimlachte en zei ; 'We gaan heus wel een keer trouwen, maar alleen nu nog niet, want dat kan ik niet' en ze gaf hem een knuffel. Het ging eindelijk weer iets beter, ik begon mijn leventje weer op te pakken, tot vanmiddag...

Het is pauze, als ik klaar ben met mijn tas inpakken, zie ik dat Nikki en Julie al weg zijn. Nouja, ik zie ze zo wel in de aula. Ik loop het lokaal uit, en ga naar de wc. 'Ik vind haar zo irtitand!' hoor ik Nikki zeggen. Ik heb mijn hand op de deurklink. Ik hou hem er gauw weer van af. 'Ja, ook echt. Dat ze je gewoon wegstuurde, omdat jij zei dat ze dat jurkje terug moest geven. Zovan what the fack'  antwoord Julie. Ik voel tranen opwellen in mijn ogen. Eigenlijk wil ik naar binnen stormen. Maar ik beheers me. Ik wil weten wat ze nog meer te zeggen hebben. 'Ja, precies ze had sowieso dat jurkje niet moeten kopen. Het is logisch dat ze verdrietig, dat zijn wij ook. Maar ze slaat echt door hoor!' Ik kijk door het kiertje van de deur en zie Julie nadenken over wat Nikki zegt. 'Weetje, ik hoorde pas geleden van Levi, dat ze boos werd op zichzelf omdat ze lachte...' 'Dat heb ik ook gehoord, maar dat is best lang geleden, weet je nog dat ze naar de film gingen? Levi zei dat Eva de hele tijd maar een beetje stil voor zich uit zat te staren' antwoord Nikki. 'Ja, ook echt - zegt Julie- ze wil ook nooit meer afspreken met ons 'ze heeft het druk' zegt ze. Nou waarmee dan? Ze zit niet op een sport, en zoveel huiswerk hebben we nou ook weer niet...' Oke ik ga nu echt naar binnen. Ik wacht een paar seconden en dan open ik de deur. 'Oh hier zijn jullie! waar waren jullie nou? jullie waren opeens weg!' Ik zie ze verschrikt kijken. 'Heb ik jullie laten schrikken?' vraag ik. 'Oh nee hoor' zegt Nikki. 'Ik moest even naar de wc, zegt Julie. 'Oh, je moest even naar de wc? weet je het zeker? - de blik in mijn ogen word nu ijskoud- of moesten jullie even roddelen over Eva?' sis ik. 'Over hoe irritand Eva is?' Ik begin te schreeuwen en te schelden als ze het proberen te ontkennen. 'Ik heb het verdomme toch zelf gehoord? scheinhelige bitches!' daarna stormde ik de wc uit. Blind van tranen rende ik de trap af, tranen van woede, maar ook verdriet. Ik rende recht Levi's armen in. En ik begon te huilen. 'Eef? wat is er?' is he vanwege Luna?' zei hij, waardoor ik nog harder begon te huilen. Levi sloeg zijn armen om me heen, en ik huilde uit op zijn schouder. Ik was aan het snikken en Levi streelde mijn haar. 'Rustig maar Eef, rustig maar' zei hij. Het werkt en ik kalmeerde een beetje. Maar toen duwde ik hem weg. Hij had het tegen Nikki en Julie gezegd, van dat lachen. 'Eef, waarom duw je me weg?' vroeg hij me verward. 'Je hebt lekker over me lopen roddelen, met mijn beste vriendinnen!' schreeuwde ik. ''Eef, rustig iedereen hoort het' is Levi's reactie. 'Dat is echt het enige waar jij aan denkt he?' en toen liep ik weg.