Satırlarımda aşktan eser yok,sadece nefret lüzumlu kılınıveriyordu : kalemimden.
Kalemim,zehir gibi keskin olan cümlelerimden daha da acı verici görünüyordu.
Sonunda başarmıştı kinim, kalemimi işe yaramaz hale getirmeye.
Mutlu muydu peki?
Evet,fazlasıyla denecek kadar.
Dudaklarımdaki kelimelerim.
Dudaklarımdan; her seferinde nefesimle birlikte savrulan kelimelerim,kağıdıma iz
bırakmaya,kalemime ise dayanılmaz bir acı çektirmeye yetiyordu.
Tükenmez kalemle yazıyordum her bir harflerimi.
Çünkü gerçek,ancak böyle gün yüzüne çıkıveriyordu.
Yazdığım hiçbir harf kolayca silinebilecek gibi görünmüyordu.
Her şeyin bir sonu olduğu gibi benim de kalemimin bir sonu olmalıydı.
Ama kestiremiyordum.
Tükenmez kalemim,sona göz mü yumuyordu?
Gittikçe açıklaşan yazımın rengi sona gelindiğinin bir kanıtı mıydı?
Yazımın rengi,daha da açıklaştı.
Sanırım bir kaç cümlem kalmıştı,kalemimden geriye.
"Sonuna yaklaştığım bu yolda; kalemim zehre bürünmüştü,kağıdım ise
hastalığa."
byCAFUNET
küçük bir NOT:
Merhabalar! Benim Wattpad'e yayınladığım ilk hikaye,aslında tam olarak
hikaye de denemez çünkü burada bir hikaye paylaşmayacağım.Burada kalemimi elime alıp
yazdığım denemelerimi yazıp sizlerle paylaşacağım.Umarım beğenir,okur ve kütüphanenize
ekleyerek beni mutlu edersiniz.
Bir daha ki bölüm,yepyeni denemelerde görüşmek dileğiyle.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bozuk Kalemimden
PoetryBu kitapta yazarın yeri gelince tükenmişliği,yalnızlığı,yorgunluğu,acıyı; yeri gelince de sevgiyi,aşkı,cesareti bozuk kaleminden tatacaksınız ve bu süreçte şiirimsi bir stil size eşlik edecek. Yazmak istedim o an,içime süzülenleri. Tercüman olma...
